Rusten

In de brief aan de Hebreeën lezen we: “Er blijft dan een rust over voor het volk Gods”. De schrijver van deze brief, zeer waarschijnlijk Paulus, legt het ons uit: “Want die ingegaan is in Zijn rust, die heeft zelf ook van zijn werken gerust, gelijk God van de Zijne” (Hebr. 4:9-10).

ONRUST

Adam kon de eeuwige zaligheid verdienen. Daarom rustte hij – net als zijn Schepper - op de zevende dag. Eeuwige rust, zich eeuwig verlustigen in God, zou zijn deel zijn geweest als hij getrouw was gebleven. Maar hij viel, en wij met hem, in een altijddurende onrust. Het hart blijft onrustig, totdat het rust vindt in God, belijdt Augustinus.

RUSTAANBRENGER

Maar God beloofde een Rustaanbrenger, de tweede Adam, de Heere Jezus Christus. Hij heeft door Zijn dierbaar bloed, door lijdelijke en dadelijke gehoorzaamheid voor Zijn volk eeuwige sabbatsrust verdiend. Toen Hij op de laatste sabbat rustte in Jozefs graf heeft Hij voor de Kerk de sabbatsrust verworven. Déze rust zullen zij straks voor eeuwig mogen genieten. Door de schepping kregen zij het recht op een aards paradijs. Door de verlossing krijgen Zijn kinderen het recht op een hemels koninkrijk.

Hebt u al zo’n onrustig hart gekregen dat ging dorsten naar de rust in Christus? Ben u al zo vermoeid geraakt door de eisen van Gods heilige wet dat u moest uitroepen: “Rust nog vrede wordt gevonden, om mijn zonden”? Echte rust in God vindt u alleen in het werk en in de persoon van Jezus. Hij is dé Weg naar het Vaderhart en dé Deur naar het Vaderhuis. Hij is dé grote Rustaanbrenger. Hij nodigt vermoeide en belaste mensen om bij Hem te rusten. En belooft: “Ik zal u rust geven”. De kanttekenaren merken op dat het vermoeidheid is vanwege de zondelast die gedragen moet worden, maar ook vanwege de last die de Farizeeën met hun honderden regeltjes de mensen hebben opgelegd. Dat was een erg zwaar juk. Daarom zegt Christus van Zíjn juk – dat bestaat uit Zijn geboden en Zijn beloften - dat het niet zwaar is: “Neemt Mijn juk op u, en leert van Mij dat Ik zachtmoedig ben en nederig van hart; en gij zult rust vinden voor uw zielen. Want Mijn juk is zacht en Mijn last is licht” (Matth. 11:29-30).

EERSTE DAG

Het is niet om het even dat wij op de eerste dag van de week rusten. Het hangt onlosmakelijk

samen met de verdienste van Christus. Zijn opstanding op de derde dag is de vervulling van de oudtestamentische sabbat. Omdat Christus, Die de Heere van de sabbat is, de dag van Zijn opstanding heeft aangemerkt als de ‘nieuwe’ rustdag, doen Zijn volgelingen dat ook (vlg. Hand. 20:7).

GODDELIJK GEZAG

De kerkvaders (waaronder Augustinus) hebben hiervan gezegd dat de apostelen dit deden op Goddelijke gezag, ‘want zij zijn geïnspireerd door de Heilige Geest’. Mooier dan Thomas Watson kan ik het niet zeggen, waar hij schrijft: “Het heeft God meer gekost om ons te verlossen dan ons te scheppen. In de schepping heeft de Heere óns gegeven. In de verlossing heeft Hij Zichzélf gegeven.

Het is de dag van Christus’ opstanding uit het graf en van de nederdaling van de Heilige Geest op aarde. Die dag is doortrokken van de liefelijke reuk van het gebed, dat als wierook naar de hemel opstijgt. Op die dag valt ook het manna, engelenspijs. Dit is de feestdag voor de ziel waarop de genade werkzaam gemaakt wordt: de andere dagen van de week worden grotendeels gebruikt voor aardse dingen, deze dag voor de hemelse. Op de weekdagen verzamelt men stro, maar op deze dag parels”. 

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen