Door God bevrijd

“Op uw noodgeschrei deed Ik grote wond’ren”, zegt Psalm 81. Dat zien we ook in het leven van Josafat, koning van Juda. Opdat ook wij bevrijding uit alle nood enkel zullen verwachten van de levende God.

EEN VOLK ZONDER KRACHT

Wanneer slaat Josafat zijn ogen weer naar Boven? Als hij hoort dat de vijanden bijna Juda binnenvallen. Maar roept hij dan niet snel zijn generaals bijeen om de juiste tactiek te bespreken? Hij gaat op weg… naar de tempel en roept een vasten uit! Naar menselijke berekeningen het slechtste besluit: terwijl de vijand nadert, jezelf verzwakken door niet te eten en te drinken. Maar Josafat doet het: vasten en bidden. Hij niet alléén, maar het hele volk met hem.

Wat spreekt daaruit? Verootmoediging en zelfveroordeling. Josafat buigt voor Gods oordeel. Hij erkent zijn schuld, waaraan de HEERE hem door de profeet Jehu had ontdekt. Zo belijdt hij voor God niets te hebben verdiend. En in het besef van eigen rechteloosheid en machteloosheid wendt hij zich tot de HEERE. Want er is geen enkele kracht tegen die grote vijand. Evenmin als ons land 80 jaar geleden was opgewassen tegen het Duitse leger. En evenmin als wij vandaag kracht hebben tegen die grote menigte die het op onze eeuwige ondergang gemunt heeft. We zijn krachteloos, omdat we God hebben verlaten en de vijand in eigen hart en huis hebben toegelaten.

En is het niet nog altijd wat de Heilige Geest doet om in de nood af te snijden van vertrouwen in eigen kracht? Dat Hij brengt tot de belijdenis van eigen schuld, onwaardigheid, onmacht en onkunde. En in de nood drijft het uit naar Omhoog.

EEN GOD MET MACHT

Zo staat Josafat in Gods huis. Gevlucht tot des HEEREN macht. Hij mag al zijn nood in Gods hand overgeven: “Onze ogen zijn op U.” Dat zijn afhankelijke ogen, hopende ogen, verwachtende ogen. Want waarop is zijn geloofsoog geslagen? Op wie God is, in Zijn almacht (vers 6), Zijn éénzijdige verbondstrouw (vers 7) en Zijn barmhartigheid (vers 8-9). Zo gaf God vroeger uitkomst: in de weg van het wonder, van onverdiende genade.

Josafat grijpt terug op Salomo’s gebed tijdens de inwijding van de tempel. Daarin zien we dat het hem ten diepste gaat om Gods Naam en Gods eer die in het geding is (vers 11). Hij smeekt om genade op grond van het bloed dat in de tempel vloeide. Dat is het offerbloed, dat heen wees naar Israëls Bevrijder, wiens naam is Jezus: Hij zal Zijn volk zalig maken van hun zonden. Hij zal Zijn volk bevrijden van álle vijanden. Daartoe gaf Hij Zijn leven, om door het oordeel heen niet slechts een tijdelijke, maar een eeuwige overwinning te bewerken.

Daarom verhoorde God Josafats gebed. Daarom schenkt God nog steeds Zijn bevrijdende genade aan mensen die uitgepraat en uitgestreden zijn. Hij schenkt het aan hen die het niet meer van zichzelf verwachten, maar met Josafat in alle onmogelijkheden nog maar één kant op kunnen kijken: ”Onze ogen zijn op U!”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen