“BINNEN DRIE WEKEN LAGEN WE NAGENOEG VOL.”

Ik had dagdienst en werkte samen met een intensivist We gingen een oudere vrouw beoordelen die veel moeite had met ademen. We kwamen binnen en zagen meteen dat ze hard moest werken om te ademen. We hebben haar in beschermende kleding meegenomen naar de intensivecareafdeling. We hebben haar in slaap gebracht, geïntubeerd (een buis in de luchtpijp brengen om de beademing te bevorderen) en daarna aan de beademingsmachine gelegd. Net voordat we deze mevrouw in slaap gingen brengen, vroeg ze zich nog af of ze nog wakker zou worden. Dat was een aangrijpende vraag waarop we geen antwoord konden geven. Wetende wat er zich in de wereld afspeelt, was dat een heel moeilijke vraag.

EEN VOLGESTROOMDE AFDELING

Tegelijkertijd met de opname van de eerste patiënt kwam er bij ons op de intensivecareafdeling een tweede COVID-positieve patiënt binnen. Dat was voor onze afdeling het begin van een bijzondere tijd. De dag erna werden er al drie bedden van de naastgelegen hartbewaking bij onze afdeling getrokken waarop beademingsmachines geplaatst werden. Binnen twee weken bestond onze ic uit totaal 32 bedden, waarvan er 24 bestemd zijn voor COVID-patiënten. Deze bedden werden geleidelijk aan per dag steeds verder gevuld met allemaal beademde patiënten. Binnen drie weken na het opnemen van de eerste patiënten lagen we dan ook nagenoeg vol.

INTENSIEF EN PROFESSIONEEL

Als ic-verpleegkundigen moeten we op dit moment veel samenwerken met anesthesieverpleegkundigen, ambulanceverpleegkundigen en spoedeisendehulpverpleegkundigen om de zorg voor de patiënten te kunnen waarborgen.

Het is een heftige en intensieve periode, waarin dus in korte tijd heel veel patiënten opgenomen worden met hetzelfde ziektebeeld. Het werk zelf is intensiever, doordat je bij de patiënt continu een masker, bril en isolatieschort draagt.

HEFTIG ZIEKTEBEELD

Het is een heftig ziektebeeld. Het ene moment gaat het beter met een patiënt en kunnen de beademingsvoorwaarden afgebouwd worden, maar het andere moment kan het ineens weer hard achteruitgaan en is er veel ondersteuning van de beademingsmachine noodzakelijk. De longen zijn zo ziek dat het regelmatig noodzakelijk is om de patiënt op de buik te beademen om daardoor het lichaam nog te kunnen voorzien van zuurstof.

FAMILIE

Deze tijd maakt het voor familie van de patiënten ook erg moeilijk. Er mag bij ons geen familie op bezoek komen. Er is veel telefonisch contact met de familie en we hebben de mogelijkheid om te videobellen. Op die manier kunnen we laten zien hoe hun familielid erbij ligt en wat we doen. En op deze manier hebben we toch nog iets aan contact met de familie. Daarnaast proberen we voor de patiënt zelf een dagboek in te vullen om later nog eens op de situatie terug te kunnen kijken en om daardoor de ic-opname te kunnen verwerken.

POSITIEVE ONTWIKKELINGEN

Gelukkig worden de eerste patiënten nu gedetubeerd (van de beademingsbuis ontdoen) en overgeplaatst naar de gewone afdelingen, waar ze verder moeten aansterken. Dat geeft een goed gevoel bij mij en mijn collega’s! Daar doen we het met elkaar voor.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen