De doodsklok in Heerde luidt soms meermaals per dag
In het noorden van Gelderland, op de grens met Overijssel, ligt de gemeente Heerde, een zwaar getroffen gebied. Hendrik Sellies is daar SGP-raadslid en uitvaartverzorger in de omgeving. Wat hij ons vertelt, wil je eigenlijk niet lezen, laat staan meemaken. “Veel bekenden werden ziek en sommigen stierven. We verloren een tiental mensen in het paasweekend. Het is verschrikkelijk om de doodsklok - soms meerdere keren op een dag - te moeten horen.”
Eerst over het raadswerk: is er continuïteit?
“Twee weken geleden hadden wij onze eerste digitale commissievergadering en afgelopen week een digitale raadsvergadering. Het is een rare gewaarwording dat we elkaar op deze manier treffen. Je moet je soms extra concentreren, omdat je als raadslid in een huiselijke situatie bent en niet in de raadszaal. Ondanks dat minpunt is het mooi dat we deze middelen hebben om het werk door te laten gaan.”
Wat komt er op de gemeenteraad af en hoe worden die dingen opgelost?
“We stelden ons als eerst de vraag hoe we het raadswerk op een verantwoorde manier kunnen oppakken. Dat kan inmiddels op een digitale manier doorgaan. Het meeste werk is er voor het college dat contacten onderhoudt met de diverse instanties en ons daarvan op de hoogte brengt.”
Is er nog een extra taak voor een SGP-raadslid?
“Je voelt je zo machteloos. Je kunt natuurlijk denken aan wat praktische dingen, zoals de boodschappen, maar ik geloof dat het sterkste wapen in deze tijd het gebed is. Wij mogen deze hele situatie bij de levende God in gebed brengen: de zieken, de treurenden, het volksbestuur en het afgedwaalde volk. We hopen op een ommekeer in deze gezondheidscrisis, maar ook in de geestelijke crisis.”
Hoe beïnvloedt deze crisis uw werk als uitvaartverzorger?
“Als uitvaartverzorger in de gemeente Oldebroek maak ik alles van nabij mee. Bij een overlijdensmelding vragen we of het om een coronabesmetting gaat, omdat dan door ons bepaalde maatregelen getroffen moeten worden. Het kleden van de overledene gebeurt nadat het lichaam 24 uur is gekoeld. Iedere keer als we in aanraking komen met het lichaam van de overledene hebben we beschermende kleding aan: witte overall, haarnetje, mondmasker, veiligheidsbril en handschoenen. Opbaren doen we in het uitvaartcentrum waar de kist wordt afgesloten met een glasplaat. De begrafenissen worden zoveel mogelijk telefonisch geregeld. Via e-mail of via WhatsApp wordt een digitaal kaarten- en kistenboek opgestuurd zodat de families een kaart en een kist kunnen uitzoeken. Het intensieve contact wat we normaal gesproken met de families hebben, is nu vaak niet mogelijk.
In de krant kunnen we in de rouwadvertenties lezen dat de begrafenissen ‘in besloten kring plaatsvinden’. Soms staan we met twee of drie personen bij het graf. Dat doet wat met nabestaanden; familieleden die niet op de begrafenis aanwezig kunnen zijn, omdat óf de familie uit meer dan 30 personen bestaat, óf omdat er familieleden zijn die zelf ziek zijn of tot de risicogroep behoren.
Voor ons als medewerkers in de uitvaartzorg zijn het ook zware tijden. Het blijft maar doorgaan, je kunt het niet overzien. Dan komt weleens de vraag naar boven: wanneer houdt dit op?
De maatregelen waar wij ons in Nederland aan moeten houden, zijn niet fijn, maar wij zien van dichtbij dat ze écht noodzakelijk zijn. Je hoort van demonstraties tegen de lockdown, maar dan vraag ik mij af of deze mensen weten wat een leed er geleden wordt!”
Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt
voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen,
vragen, informatie: contact.
Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing.
Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this
database. Terms of use.
Bekijk de hele uitgave van vrijdag 1 mei 2020
De Banier | 32 Pagina's