Vertrouwen in Afghanistan?

Ik pakte er het boek van Khaled Hosseini nog eens bij: De Vliegeraar. Het is een wereldberoemd boek van een Afghaans-Amerikaanse schrijver. Mijn instapkaart van de vliegreis naar de Afghaanse hoofdstad Kabul zat er als bladwijzer nog in. Veertien jaar geleden was het, augustus 2007, dat ik als lid van de Kamercommissie Defensie op troepenbezoek ging naar onze Nederlandse militairen. Op weg naar Kabul las ik de persoonlijke verhalen van Afghaanse jongens. Ik besefte toen eens te meer wat leeftijdsgenoten, die opgegroeid zijn in Afghanistan, allemaal hebben moeten doorstaan: de Russische bezetting, een gruwelijke burgeroorlog, de verschrikkingen van de Taliban.

Na afloop van dit indrukwekkende werkbezoek schreef ik dat het kennisnemen van de roerige geschiedenis van het land mij meer begrip gaf voor de afwachtende houding van de Afghaanse bevolking: “Hoe trouw zal de internationale gemeenschap zijn? Loop je niet het risico dat buitenlandse militairen de benen nemen als het te moeilijk wordt en het te lang gaat duren, waarna de volgende morgen de Taliban weer op de stoep staat? Het verhaal van De Vliegeraar voedt en sterkt mij in de overtuiging dat de kortademige grillen van de nationale en internationale politiek bedwongen moeten worden. Dan komt het er nu op aan ook voet bij stuk te houden, trouw te betonen, een lange adem te hebben.”

Les in bescheidenheid

Als ik die woorden nu teruglees, bekruipt mij het treurige gevoel dat het toch zó mis is gegaan. Het is al te makkelijk om gelijk de conclusie te trekken: “zie je wel, we hadden er nooit aan moeten beginnen. We hadden er niets te zoeken, zo ver van ons bed”. Dan zien we er aan voorbij waarom we betrokken zijn geraakt. Het was na de afschuwelijke aanslagen van 2001, die de westerse wereld in het hart raakte. Als daar in Afghanistan een vrijplaats voor terroristen was, was onze veiligheid in het geding. En hadden we als NAVO-bondgenoten de Amerikanen niet beloofd dat wij met hen samen zouden optrekken als de veiligheid bedreigd werd?

Niettemin zijn er heel wat kritische vragen te stellen over de afgelopen twintig jaar betrokkenheid bij Afghanistan. Maar laten we vooral ook niet vergeten kritisch te kijken naar onze inschatting dat de Afghaanse veiligheidstroepen inmiddels wel op eigen benen konden staan. Het is niet alleen een overschatting van de Afghanen, maar vooral ook een overschatting van wat wijzelf in de afgelopen jaren bereikt hebben. Een uiterst pijnlijke les in bescheidenheid. 

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen