Losband over zere schenen

W. LOSBAND

becommentarieert eLk nummer het thema vanuit een persoonLijk perspectief

Eigenlijk ben ik een saaie persoonlijkheid. Het liefst laat ik alles bij het oude. Ik schrijf al meer dan de helft van mijn leven met een vulpotlood. Makkelijk, want ik herstel fouten in mijn teksten o f berekeningen met mijn stufje net zo snel als op mijn computer. Als een broek goed past, koop ik er gelijk drie. Zo doe ik het ook met mijn schoenen en truien. Voor de buitenwereld lijkt het dat ik altijd in dezelfde kleren loop. Niets is minder waar. Sommige kleren vervangt mijn vrouw dagelijks door schone en sommige mag ik enkele dagen aanhouden. Mijn vrouw is namelijk innovatief.

Wat kleding betreft, kan ik daarmee leven. Het wordt al moeilijker als ze me 's morgens in de badkamer opwacht met een kappersschaar en een kam. In de spiegel zie ik daarna dat ik betrekkelijk weinig van mijn oorspronkelijke uitstraling overhoud. Uit een potje haalt ze ten slotte met haar wijsvinger een wit smeersel, wrijft dat even over haar handen uit en graait in mijn haar, waardoor er zowaar meer volume ontstaat. Dan haalt ze uit de la een piepklein schaartje en verwijdert daarmee - zoals zij die noemt - de oudemannenharen uit mijn neus en oren.

Erger is het als ik na thuiskomst ga koken. Dat doe ik bijna dagelijks. Maar nu staan plotseling de veertig kruidenpotjes niet meer alfabetisch in de rekjes, maar op grootte en daarbinnen op vorm geordend. Een andere keer heeft het bestek in de laden een andere indeling, waardoor ik de knoflookknijper, dunschiller of appelboor niet op tijd kan vinden.

In de badkamer zijn mijn scheerspullen plotseling verplaatst: Mijn aftershave tussen haar flesjes parfum. Mijn deodorant tussen de haarlak. Mijn groene tandenborstel is plotseling rood en de Prodent heet vanaf nu Sensodyne. Er zijn ook nieuwe kleuren handdoeken en als ik voor een grijze heb gekozen, blijkt dat de mosgroene voortaan voor mij zijn.

Maar het allerergste is als de slaapkamer anders wordt ingericht. Terwijl mijn vrouw haar tanden poetst, kijk ik op de computer nog even mijn post door. Daarna poets ik de restanten van wat ooit “de ivoren wachters van het maagdarmkanaal” werden genoemd. Ik doe het licht in de badkamer op de overloop uit en ga de donkere slaapkamer in. De rode cijfers op de wekkerradio zijn mijn enige navigatiepunt. Maar nu staat de wekker ergens anders en ik stoot met mijn scheenbeen tegen de rand van het bed.

Ik merk dat scheenbenen héél gevoelig zijn. Zonder ‘welterusten’ te zeggen, ga ik slapen.

Ministers en staatssecretarissen mogen innoveren zo veel ze willen. Ik vraag aan mijn vrouw voor mijn verjaardag een innovatiestop.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen