Op het hart

‘Wie niet bidden kan, kan ook niet opvoeden. Want (…) alles wat de kinderen tot nieuwe schepselen, tot ware kinderen Gods doet herboren worden (…) gaat niet van mensen uit (…), maar van God. Van God (…) moet het afgebeden worden (…). (…)

Het volgende bevat enige wenken en lessen der ervaring over het gebed en de voorbede: (…) Het krachtige gebed zij een gelovig gebed, (…) eenvoudig en ongekunsteld.

Met zulk een gebed wende zich de onderwijzer tot God, bij iedere moeilijkheid in de opvoeding, in elke verlegenheid, onzekerheid en nood, waarin hij mocht verkeren.

Met zulk een gebed tot den Heer heilige de onderwijzer ook alle bijzondere werkzaamheden, die invloed oefenen op de kinderen, met name: het onderricht, de vermaning, het opzicht, het belonen en straffen.

Daarom moet elke schooltijd ook met een gebed begonnen en gesloten worden.

Zulk een schoolgebed verrichte de onderwijzer zelf en uit het harte.

Voornamelijk bidde de onderwijzer voor zijne kinderen in stilte (…). Bijzonder bidde hij voor hen, die hem verdriet veroorzaken; aanhoudend drage hij deze Gode in den gebede op. Vele kinderen gevoelen het, dat de onderwijzer in stilte voor hen bidt. Hun hart wordt onmerkbaar in liefde, achting en dankbaarheid tot hem getrokken. (…)

Gelijk de Hogepriester (…) de twaalf stammen Israëls, als edelgesteenten, op zijne borst droeg, zo draagt ook de onderwijzer (…) zijne kinderen op het hart.’

Uit: Brugsma, B. (1845). Onderwijzersspiegel. Wenken, lessen, spreuken en daden van eenige beroemde opvoeders. Groningen: A.L. Scholtens (herspeld).

(Iets beters kon ik zelf niet bedenken.)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen