Vieze voeten

Zo trots als een pauw, luidt een bekend spreekwoord. Het verhaal gaat dat na de schepping nog een en ander aan het uiterlijk van vogels moest worden gedaan. De pauw wilde ontzettend graag mooi zijn. Dat kon. Hij kreeg schitterende veren en een lange staart die hij sierlijk kon opzetten. Een kroontje op zijn hoofd begeerde hij ook – en zelfs dat werd hem geschonken. Maar één ding vergat de pauw: hij dacht niet aan zijn poten. Zodoende behield hij zijn rare, schilferige voeten. En iedere keer als hij daarnaar kijkt, laat hij meteen zijn veren hangen. Onzin natuurlijk – al zit er wel een les in.

Maar nu het thema “trots”. Dat is een ‘dwaas woord’, liet wijlen B. Florijn in 2005 optekenen in het RD. Het past volgens de oud-docent pedagogiek aan De Driestar ‘niet bij het christen-zijn’ en ‘niet in een reformatorische krant’.

En ook niet bij een onderwijsvakblad van dezelfde signatuur, vermoed ik dan. Toch hebben wij er wel voor gekozen. Niet om onszelf of anderen op een voetstuk te plaatsen. Wel omdat we in en rond de klas veel mensen tegenkomen die fier zijn: oprecht dankbaar en blij omdat – om maar één voorbeeldje te geven – hun kind of leerling, ondanks zijn beperkingen, tóch leert lezen. En persoonlijk ben ik trots op mijn redactiecollega’s en op alle andere mensen die het steeds weer mogelijk maken om DRS bij onze lezers te krijgen.

Terug naar de pauw: om onze hoogmoed kwijt te raken, hoeven wij niet naar beneden te kijken. De blik moet naar binnen, naar ons verdorven hart. En omhoog. Alle goede gave komen immers van boven. De Schepper zij dank voor al Zijn giften.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen