Zielig? Koffie en cake maken veel goed

Zielig. In die categorie lijk ik als pabostudent tegenwoordig steeds vaker te vallen. ‘Ik vind het zo ontzettend sneu voor jullie’, zei mijn begeleidende leerkracht tijdens mijn laatste stage. ‘En dan vooral omdat nu ook nog eens alles online moet. Vreselijk lijkt me dat.’ Er klonk een zucht en er schudde een hoofd. In de auto terug naar huis dacht ik: zielig? Ben ik dat echt? Er zit een kern van waarheid in: de online colleges gaan niet bepaald vanzelf. Bij mij gaat het ongeveer zo:

Ik heb nog tien minuten en ik ben de tijd vergeten. Halsoverkop ren ik door het huis. Trap op, trap af. Ik kook water, ik zet thee. Oordopjes mee, raam dicht tegen storende geluiden. Gelukkig, mijn langzame laptop werkt vandaag mee. De docent heeft de les geopend, maar er is verder nog helemaal niemand. Ik besluit om zelf ook nog even te doen alsof ik er niet ben en wacht geduldig af. Al snel neemt mijn meest praatgrage klasgenoot deel aan de vergadering. De kust is veilig. Ik klik op “deelnemen”, floep het online klaslokaal binnen en het college gaat van start.

De colleges zijn altijd een beetje ongemakkelijk. De docent praat eerst een tijdje en stelt daarna meestal een vraag, die gemiddeld ongeveer een minuut onbeantwoord blijft hangen. Dan zijn er altijd twee spraakzame klasgenoten die tegelijkertijd beginnen te praten en daarna zeggen ze allebei: ‘Nee, ga jij maar’, waarna er ongemakkelijk gelachen wordt. De docent neemt weer het woord en het riedeltje begint van voren af aan, net zolang tot het college afgelopen is. Dan is het tijd voor het klassikaal gedagzeggen, een bijzonder fenomeen dat zich in ieder college afspeelt, hoe groot de groep ook is. Ik doe hetzelfde als iedereen, zet mijn microfoon heel kort aan en zeg: ‘Dag meneer.’ Of soms: ‘Bedankt mevrouw.’ En heel soms een hele zin: ‘Het was weer interessant, dank u wel!’ En dan duw ik op het rode knopje. Gesprek beëindigd.

En dit is hoe het online leven van een pabostudent ongeveer gaat. Vergeleken met de colleges van vroeger voelt het saai, ongezellig en eigenlijk ook best eenzaam. Maar zielig? Nee hoor. Als ik op die rode knop heb geklikt, sluit ik namelijk mijn laptop, open ik mijn kamerdeur en wandel ik rustig naar beneden. En daar is dan mijn moeder, die net een kakelverse cake uit de oven haalt en zegt: ‘Er zit nog koffie in het automaat.’ Dus hoe jammer het ook is en hoe zielig het misschien ook klinkt: met af en toe wat lekkers, een beetje geduld en een lekkere sloot thee, valt alles best wel mee.

MAAIKE VAN DER LEE

Pabo 4-studente Driestar Hogeschool

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen