Eén anekdote

Een tijdje geleden las ik een artikel over antoniemen: woorden met een tegenovergestelde betekenis. De term kende ik wel, maar het nieuwe was dat er van veel antoniemen vaak één dominant is. Je vraagt aan een kind bijvoorbeeld hoe oud het is of hoe lang de vakantie nog duurt. Je kijkt hoe duur iets is of hoe groot iemands huis is. Zelden zal je daar hoe jong, hoe kort, hoe goedkoop of hoe klein gebruiken.

De Nederlandse antoniemen van hilaritas zijn onder andere: verdriet, droefheid, ellende, neerslachtigheid, depressie, melancholie en somberheid. De laatste tijd zijn die antoniemen bij mij dominant aan het worden.

De oorzaak daarvan is niet te vinden in mijn directe omgeving. Weliswaar zijn de pensioenen al jaren niet geïndexeerd, maar ik kan er ruimschoots van rondkomen. Onze hele familie is kerngezond op een enkele coronabesmetting na. Geen van onze kinderen is gescheiden. We hebben een grote kennissen- en vriendenkring en we horen bij de groep die Joris Luyendijk met zeven vinkjes karakteriseert. Van de zeven vinkjes die Joris Luyendijk noemt, hebben we er al vier.

De oorzaak ervan ligt in de periferie van mijn bestaan. Maffiabazen vermoorden concurrenten. Bij nader inzien niet zo’n goed voorbeeld. Wel dat de politie druk is met het opsporen van de dader en niet mijn gestolen fiets terugbezorgt. De absurde bedragen die worden besteed aan zieke huisdieren, waarmee kinderen in de derde wereld maandenlang van eten voorzien zouden kunnen worden. De opwarming van de aarde die als het binnen koud is de meeste mensen die het geld ervoor hebben koud laat. De Partij voor de Dieren die soms doet alsof dieren kunnen mijmeren over een beter lot (misschien ook geen goed voorbeeld). De hoge boetes die je kunt krijgen voor het doden van een kievitsfoetus. Het gedrag van groepen mensen tegen hulpverleners en het steeds onbeschofter kenbaar maken van waar je het niet mee eens bent in de politiek.

Ik merk dat ik soms droom van middeleeuwse straffen. Niet omdat ik die zelf zou kunnen toepassen, maar door mijn gevoel van machteloosheid. Máár gelukkig heb ik een oplossing gevonden. Ik zeg mijn abonnement op onze twee kranten op en neem geen kennis meer van het nieuws. Ik kijk ook niet meer naar CIP of Refoweb op mijn telefoon en gooi het plaatselijk krantje direct bij het oud papier.

En bijna iedere maand zie ik uit naar de nieuwe DRS. Op die manier probeer ik dan hilaritas weer in mezelf tot leven te roepen. Ik zal getrouw alle anekdotes noteren en daar in de toekomst verslag van doen.

Eentje schiet me nu te binnen, maar daar is geen ruimte meer voor. Jammer!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen