De ark als Gods troon van recht en genade

Waarschijnlijk is dit acaciahout geweest, een harde houtsoort, die moeilijk door insecten en dergelijke aan te tasten is. Toch heeft het sittimhout iets van het vergankelijke in zich. Ook is het in vergelijking met goud weinig waard. Dit wijst ons op de menselijke natuur van Christus. ‘Hij had geen gedaante noch heerlijkheid’, zegt Jesaja. Deze kist wordt vanbinnen en vanbuiten met louter goud overtrokken. Dit ziet op Zijn Goddelijke natuur. Ook komt er een gouden krans, een soort kroon bovenop de ark. Daarin past het verzoendeksel zó precies, dat het er niet vanaf gestoten kan worden. Die kroon doet ons denken aan de gekroonde Middelaar, Die door Zijn Goddelijke kracht bekwaam was om voor Zijn volk de grootste schuldenlast en vloek te dragen en een eeuwige gerechtigheid aan te brengen.

Want ín de ark ligt de wet die gehoorzaamheid eist, die vervloekt en de zondaar achtervolgt met het oordeel van de dood. Die wet moet bedekt, verzoend worden. Het verzoendeksel wijst naar de volkomen Christus, Die Middelaar én Offer is en Die met Zijn eigen bloed verzoening aanbrengt. Voor wie? Voor een in zichzelf onbekeerd en onverzoend volk, voor mensen die bevindelijk iets leren verstaan van hun zonden en schuld. Wat ligt er dan een toevlucht bij het verzoendeksel!

Op de schouders gedragen

Tijdens de woestijnreis moet het volk Israël telkens verder trekken. Bij de ark zijn dan ook draagbomen gemaakt, waarmee alleen de kinderen van Kaleb, de Kohathieten, de ark mogen opheffen. Als ze de woorden ‘Sta op, Heere!’ horen, tillen ze de afdekte ark hoog op, dragen haar op de schouders, zodat zij boven het volk verheven is. Zelfs de achterste mensen zijn zo geborgen.

Dat is ook de opdracht van de dienaren, die daarvoor van Godswege geroepen zijn. Ze moeten de heilige Ark opheffen in het midden van de gemeente om die ene Naam, onder de hemel tot zaligheid gegeven, te prediken: ‘Wij bidden van Christuswege, laat u met God verzoenen!’

In Éxodus 25 vers 15 lezen we dat de draagbomen steeds in de ringen aan de hoeken van de ark bleven zitten, ook als de ark op het woestijnzand stond. Waarom? Dat is een van de vele heilige lessen. Israël is hier een reizend volk. Ze zijn nog niet in het land van de rust gekomen. Altijd weer klinkt de oproep om verder te gaan. Als dan het volk optrekt, moet ook de ark mee. O ja? Is dat echt zo? Nee, het is net andersom. Als de ark optrekt, gaat het volk mee. En waar de ark is, daar is ook het volk.

Vergeet dat toch nooit! Dat is nog zo. Waar Christus in Zijn Persoon en arbeid uitgestald wordt, daar is ook de levende Kerk.

De ark gaat voor

Dat tijdens de reis de handbomen niet uit de ringen gaan, wijst erop dat het voor de Kerk op aarde een leven van op en neer is. Voor zo’n leven achter de Ark worden ze ingewonnen door Christus’ onuitsprekelijke liefde. Ze verlaten alles en volgen Hem, dwars door de woestijn van het leven. Straks gaat dat volk door de Jordaan, maar de ark gaat vóór. Hoe is dit in uw leven?

(wordt vervolgd)

Vragen

1. Wat betekent het dat de ark op het woestijnzand stond?

2. Welke troost ligt er in het verzoendeksel?

3. Wat is een leven van op en neer voor de Kerk?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen