ELSKE WAARHEEN?

Die dag besloot Elske: Ik ga nooit meer naar opa en oma, want dan krijg ik heimwee. Als ik er nooit meer kom, kan ik alles vast wel vergeten.

In de herfstvakantie had ze maar eens een brief aan Heleen geschreven. Zelf had ze er al twee gehad en vorige week een kaart, waarop stond: ‘Ben je soms ziek? lk hoor niets van je, of heb je m’n laatste brief niet ontvangen? Je komt toch weer in de kerstvakantie?’

Ook op deze kaart had Elske nog niet teruggeschreven. Ze heeft er geen zin in. Als ze uit school komt, is ze moe en lusteloos. Ze kan het nog niet eens hebben als Tessa druk doet.

Soms denkt ze: Ik zal toch niet ziek zijn? Maar nee, echt ziek voelt ze zich ook niet. Ze zou niet weten wat er aan scheelt. Maar vrolijk zijn, is er bijna nooit meer bij. In het begin kon ze nog wel vrolijk doen, hoewel ze het niet echt meende, maar ook dat kan ze niet meer. Er hoeft maar een kleinigheid te zijn, of ze valt kribbig uit.

Naar opa en oma heeft ze ook nooit een brief geschreven. In het begin belden ze elkaar nog wel regelmatig, maar nu doet Elske het uit zichzelf nooit meer. Ze wil alles, alles vergeten! Dat ze opa en oma daarmee verdriet doet, die gedachte duwt ze weg.

Hoe lang zit ze nu al zo? Ze is ongemerkt in slaap gevallen. Opeens roept Tessa’s heldere stem: ‘Els, telefoon voor jou!’ Elske schrikt op. Zat ze warempel te pitten! Telefoon, voor haar? Misschien Heleen, die vraagt of de kaart wel aangekomen is. Of oma, natuurlijk, dat is ook al weer een tijdje geleden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen