Zielen winnen voor de Koning

De e jeugd is een wezenlijk onderdeel van de kerkelijke gemeente. Jongeren vormen immers de kerk van de toekomst. Ook zij verdienen pastorale aandacht.

Het valt niet te ontkennen dat er de laatste jaren meer pastorale aandacht is gekomen voor deze groep, en terecht! Juist onze jongeren staan in de branding van deze tijd. De leefwereld waarin zij zich bewegen, is veelal seculier en strookt niet met de wereld van thuis en van de kerk. Dit kan hen geweldig onder spanning zetten. Voeg daar nog eens bij de invloed van allerlei godsdienstige stromingen, waar men aan tal van zaken lang zo zwaar niet tilt als thuis, en u voelt de druk die er op onze jongeren ligt.

Misschien heeft de kerk wel te lang gedacht: ‘ach, ze redden het wel’. Maar de praktijk leert dat velen het niet redden. Hoeveel jongeren hebben de band met de kerk al niet verloren. Dat proces voltrekt zich nooit in één dag. Daar gaat vaak een jarenlang innerlijk proces aan vooraf. Juist in die jaren, waarin dat proces soms zo onzichtbaar zijn gang kan gaan, is pastorale aandacht ontzettend hard nodig.

Het is uiterst schrijnend als een jongvolwassene van begin twintig tijdens een belijdenisgesprek tegen je zegt dat dat het eerste persoonlijke gesprek met een ambtsdrager is. Dan mogen we ons gerust de vraag stellen: waar waren wij de achterliggende jaren? Juist in de jaren waarin jongeren zo zoekend kunnen zijn, als het gaat om vragen zoals: wie ben ik, waar sta ik, wat wil ik?

Als wij als ambtsdragers in het contact met jongeren jarenlang niet verder komen dan de vraag of ze hun vragen hebben geleerd, dan laten we heel veel liggen. We zullen moeten proberen om over de kloof te komen.

Aandacht is sleutelwoord

Aandacht is een sleutelwoord om vervreemding van het eigen kerkelijke nest te voorkomen. Aandacht hebben en aandacht tonen in een tijd waarin jongeren hun identiteit aan het ontdekken en aan het ontwikkelen zijn. Dat betekent wel dat een kerkenraad de jeugd van de gemeente in het vizier moet hebben. De jeugd verdient dan ook een regelmatige plaats op de agenda van de kerkenraadsvergadering.

Het aanleggen van een lijst van zogenoemde ‘zorgjongeren’ kan helpen om jongeren die reden tot zorg geven op het netvlies te houden. Praktisch gezien is het raadzaam om de totale groep jongeren in een gemeente op te splitsen in deelgroepen. Aan iedere groep kan een ouderling en/of diaken worden verbonden. Als de omvang van de gemeente het toelaat, is het aan te bevelen om iedere jongere rond zijn of haar zestiende jaar uit te nodigen voor een gesprek. Als er vermoedens zijn dat zo’n gesprek eerder nodig is, kan men daar vanzelf op inspelen. Natuurlijk ontmoeten ambtsdragers de jongeren ‘vaak’ tijdens huisbezoek in het gezin, maar dat is toch anders dan in een één op één gesprek.

Een werkelijk gesprek

Laten we dan ook werkelijk het gesprék aangaan! Onze jongeren communiceren veel via de sociale media, zeker onder leeftijdsgenoten. Dit is de meest kale vorm van communiceren, die zeker voor het pastoraat niet wenselijk is. Het pastorale gesprek gedijt het beste bij werkelijk contact. Men moet elkaar in de ogen kunnen zien. Dit kan voor jongeren onwennig zijn, vooral omdat ze zo vaak digitaal communiceren. Laat ze echter de verdieping van de persoonlijke ontmoeting maar beleven! En áls we hen dan ontmoeten, laten we dan allereerst luísteren. Dit kan in een wat statische setting, in het catechisatielokaal, voor of na een les, of in de consistorie. Jongeren bij je thuis uitnodigen in een huiselijke setting is echter beter. Daarin komt de ambtsdrager misschien net wat meer als méns naar voren.

Samen een wandeling maken, kan ook een mogelijkheid zijn. Wat kan het jongeren goeddoen als ze bijvoorbeeld de dominee, die ze op zondag vanuit hun bank ‘van verre’ zien staan, zo dichtbij zien komen. Wat kan het jongeren een gevoel van verbinding geven als ze merken dat hij belangstelling voor hen heeft.

Als wij als ambtsdragers in het contact met jongeren jarenlang niet verder komen dan de vraag of ze hun vragen hebben geleerd, dan laten we heel veel liggen. We zullen moeten proberen om over de kloof te komen.

De leefwereld van onze jeugd zal in veel gevallen een heel andere zijn dan die van ons. Jongeren kijken anders naar dingen. Ze spreken anders over dingen. Ook in geestelijke zaken kunnen ze soms een verwoording kiezen die wij persoonlijk niet zo snel zouden kiezen. Maar laten we moeite doen om daar doorheen te luisteren. We moeten niet helder krijgen hoe ze het zeg gen, maar hoe zij het bedoelen. Overigens, daarbij mag een bepaalde verwoording, die ver van de Schrift afstaat, ook gerust in pedagogische zin van een kanttekening worden voorzien, niet belerend, maar wel vormend. Laten we daar niet al te bang voor zijn.

Hoe het ook zij, inlevingsvermogen is een absolute voorwaarde voor een goede pastorale relatie met de jongeren van de gemeente.

Kwetsbaar opstellen

De pastorale ontmoeting wint aan waarde als de ambtsdrager zich kwetsbaar durft op te stellen. Dat is geen schande, en ook niet beneden de ambtelijke waardigheid. Juist een jongere zoekt naar het authentieke. Het kan veel goed doen als bijvoorbeeld de dominee, de ouderling of de diaken herkenning toont als het om de worsteling van een jongere gaat. Ook de dominee is jong geweest. Ook de ouderling heeft zijn eigen strijd te strijden gehad. En de diaken was ook niet altijd het braafste jongetje van de klas.

Dit schept in de pastorale relatie een band van vertrouwen. Een jongere zal zich op die manier ook niet afgeschreven voelen om wie hij of zij is. De ambtsdrager kan zo ook eerder een identificatiefiguur worden vanuit de gedachte, hetzij bewust of onbewust: ‘hij is er ook doorheen gekomen, wie weet...’!

Binding aan de Koning

En toch, hoewel de binding aan de persoon van de ambtsdrager niet onbelangrijk is, zal de ambtsdrager toch vooral moeten verbinden aan het Woord van God en aan de dienst van God. Het blijft pastoraat! De verhouding mag daarin wel zeer vriendelijk zijn, maar niet al te vriendschappelijk. Het doel blijft om de jongere te winnen, niet voor ons, maar voor Hem Die ons gezonden heeft. Laten we ook daarin als knechten de plaats van de Meester niet willen innemen. Iedere ambtsdrager is er gevoelig voor om gezien en gewaardeerd te worden. Maar laten we daar niet op uit zijn.

Het moet gaan om zielen te winnen voor de Koning. Spreek dan ook goed van Zijn dienst. Maar wees ook eerlijk.

Een eerlijke boodschap

Onze jongeren zijn gebaat bij een eerlijke boodschap. Ze komen al meer dan genoeg surrogaat tegen. De voze schijn van de wereld en de mierzoete schijn van een oppervlakkige godsdienst. Wij hebben een eerlijke boodschap te vertellen. Houd die ook voor. Houd jongeren wet en Evangelie voor, zonde en genade, en dat alles met liefde. Waarbij liefde iets anders is dan ‘lievig doen’. Willen we ‘lievig doen’, dan zoeken we ten diepste Gods zaak verkoopbaar te maken door de scherpe kantjes eraf te vijlen, maar dan zijn we in de grond van de zaak zielverwoesters en geen zielzorgers.

En laten we bij alle lek en gebrek in onze ambtelijke contacten met jongeren bedenken dat de zaak uiteindelijk in andere handen dan de onze ligt. Het is voor God geen vraag óf het zaad Hem dienen zal. Het zál Hem dienen. Want het welbehagen des HEEREN zal door Christus’ hand gelukkiglijk voortgaan. En daarom is er verwachting voor de nakomelingen.

(wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen