De pijn van de verantwoordelijkheid

Ons s land wordt hard geraakt door de pandemie, net als de kerk in de brede zin van het woord. Volgens Wikipedia kan men met het woord ‘kerk’ het gebouw bedoelen, of de organisatie. Soms wordt er abstracter over gesproken, namelijk de kerk als instituut of als geloofsge- meenschap.

De Nederlandse Geloofsbelijdenis, een van de Drie Formulieren van Enigheid, heeft een veel mooiere omschrijving in artikel 27. Daar wordt de Kerk (met een hoofdletter) omschreven als ‘een enige katholieke of algemene Kerk, dewelke is een heilige vergadering der ware Christgelovigen’. Om die Kerk draait het ten diepste, ook als het gaat om het afschalen van kerkdiensten. Komt dan de Kerk nog wel tot haar recht?

Let wel: deze Kerk is een vergadering, die komt samen.

Samenleving

Natuurlijk, er is ook de verantwoordelijk- heid naar de samenleving. Het doet pijn als de samenleving de kerk verwijt dat ze niet goed met de buitenwereld omgaat. Maar dat zou strijden met het liefhebben van de naasten, hoewel de liefde tot God het eer- ste en grote gebod blijft. Daarnaast is er de verantwoordelijkheid voor de eigen ge-meenteleden, dan wel voor de kerkgangers. Elke kerkenraad is verheugd als de kerk vol zit. En het is heel bijzonder als de kerk wervend is. (Zijn wij dat ook?) Dan komen er steeds meer mensen naar de kerk. Dáár moet je zijn, want daar werkt de Heere. Va- der Smijtegelt zei het heel mooi: ‘Als je nat wilt worden, dan moet je in de regen lopen.

Wil je bekeerd worden, dan moet je onder het Woord komen’.

Wat een pijn, nu de kerkenraad al vele maanden zijn verantwoordelijkheid moet nemen om in kleinere groepen samen te ko- men. Dan zit de kerk eigenlijk op slot voor mensen die misschien geïnteresseerd naar binnen willen komen. (Gebeurt dat weleens in onze gemeente?)

Publieke opinie

Er is nog een pijn, namelijk die van het af- schalen op basis van een mix van oorzaken. Daar zijn we de afgelopen weken nadruk- kelijk bij bepaald. Een publieke rel over de kerk in Staphorst leidde tot scherpe kritiek, en tot een strijd tussen verant- woordelijkheden: wat is de positie van de regering en wat is de positie van de kerk?

Die strijd is gevoerd. In eerste instantie als tegenweer tegen de publieke opinie. Vervolgens steeds meer gevoed door de oplo-pende cijfers van de besmettingen met het vreselijke corona-virus. Dat leidde tot het terugleggen van de verantwoordelijkheid bij de kerken. En dat leidt onvermijdelijk tot de pijn van het blijven beseffen en dragen van verantwoordelijkheid.

Immers, elke afschaling doet pijn. Het ont- zeggen van de toegang aan één persoon is al vreselijk. Laat staan dat je als ker- kenraad een reeks van beslissingen moet nemen om mogelijk opnieuw terug te gaan naar een kleiner aantal kerkgangers. Dat zijn zeer zware beslissingen, ook omdat iedereen er wel een mening over heeft. De een vindt dat we ons niets van de overheid moeten aantrekken. De ander meent dat het in de betreffende regio nog wel mee- valt met besmettingen, zeker vergeleken met de grote steden. Weer een ander vindt het juist onbegrijpelijk dat de kerkenraad niet sneller tot besluiten komt.

Geloofsvertrouwen

En dan de diepste pijn. Een gewetenscon- flict zelfs. De hoofdvraag blijft: Wat is Gods wil? Hoe gaan we om met de blijvende eis van het vierde gebod, met de oproep vanuit de Bijbel om de onderlinge bijeenkomsten niet na te laten? Hoe gaan we er mee om als we elkaar mogen en moeten voorhou- den dat God alle dingen regeert? Als een gemeentelid terecht vraagt of we dan geen geloof hebben in Gods bewarende hand?

Als de vraag gesteld wordt wat we dan doen met de geloofsuitspraak ‘Die in de schuilplaats des Allerhoogsten is gezeten, die zal vernachten in de schaduw des Al- machtigen’?

Juist dan is het van belang om ook te wijzen op onze verantwoordelijkheid zoals de Bijbel daarvan spreekt. In Leviticus leren we dat mensen in quarantaine gingen bij besmettelijke ziekten, of dat ze de bovenlip moesten bewimpelen ofwel een mondkap- je moesten gebruiken. De Bijbel legt uit waarom we voorzorgsmaatregelen moeten nemen, denk aan de leuning op het platte dak.

In het Nieuwe Testament worden we opge- roepen om een kalf dat verdrinkt te redden. Dan zal de dreigende ernstige ziekte ons een immense zorg zijn. Maar het zielenheil en de genademiddelen niet minder. En mogen we elkaar moedwillig in gevaar brengen? Allemaal zaken die gewogen moeten worden bij besluiten rond het mo- gelijk afschalen van aantallen kerkgangers.

Zeker nu de cijfers sterk oplopen en de ziekenhuizen onder zware druk staan. Dat besluit wordt genomen door hen die ver- antwoordelijkheid hebben te dragen. Voor Gods aangezicht.

P. Schalk, Veenendaal

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen