Anna naderbij gebracht

Het lijkt wel alsof Paulus aan Anna dacht toen hij aan Timótheüs schreef: ‘Die nu waarlijk weduwe is en alleen gelaten, die hoopt op God en blijft in smekingen en gebeden nacht en dag’ (1 Tim. 5:5).

In onze tijd zeggen we dat iemand ‘in retraite’ gaat, of dat een mens stille tijd houdt, op gezette tijden dus. Maar Anna is altíjd aan het vasten en bidden. Ze kan niet anders dan hopen en verwachten. Dat is de ware advent: hopen en verwachten, wachten op Hem Die is en Die was en Die komen zal. Dat is Anna’s dagprogramma.

Zo ‘oefent’ ze haar ziel en zo verootmoe- digt ze zich. Ze slaat nooit over. Ze heeft de wereld de scheidbrief gegeven, maar ze is niet wereldvreemd. Toch is dit wel haar hele bestaan. De ijver voor Gods huis heeft haar verteerd. Voor Anna is de tempel met recht een plaats des gebeds. Ze is een uitziend mens. Ze had ‘een nabij leven’.

Het Kind binnengebracht

Anna was in de tempel, altijd. En dus is ze er ook als Hij er komt, de Christus der Schriften, de Beloofde der Vaderen, de Messias, ook al is Hij nog maar een klein Kind en al moet Hij worden binnengedra- gen door Zijn moeder. Zo doet Hij Zijn intrede in Zijns Vaders huis. Anna heeft zich in haar leven bij dagen en nachten in de weg der middelen gesteld, maar nu ver- schijnt haar Middelaar tot haar vreugde.

‘En deze te dierzelver ure daarbij komen- de, heeft insgelijks de Heere beleden...’ (Luk. 2:38a).

Anna heeft haar leven lang gewacht, ge-hoopt en met groot verlangen uitgezien. Bij Abraham lag er 25 jaar tussen het ontvangen van de beloften en de vervulling er- van. Izak heeft in het bijzijn van zijn vrouw 20 jaar gebeden om het beloofde zaad. En David moest zeggen: ‘Ik heb den HEERE lang verwacht’ (Ps. 40:2a). Gods kinderen moeten vaak lang wachten, want dat be- hoort tot de oefeningen des geloofs. Maar misschien heeft Anna nog wel het langst van allen gewacht. En de tijd gaat dringen.

Ze is oud geworden, Anna is al 84 jaar. Maar zolang Hij vertoeft, verbeidt ze Hem, want Hij zal toch zeker een keer komen en niet achterblijven.

Naderbij gebracht

Simeon heeft zijn lofzang gezongen. Anna móét hem wel hebben horen zingen. Won- derlijke woorden klinken nog na: ‘...en Isrel zal verhogen’. Het Kind is weer bij de moe- der. Nog even en Simeon zal afscheid van hen nemen. Dan zullen Jozef en Maria met hun Kind de tempel weer verlaten. Dan gaan ze weer naar ‘huis’.

Maar dan komt Anna erbij, ze wordt na- derbij gebrácht, getrokken. De Vader in de hemel brengt haar bij Christus. In Hem zal Hij haar gemis gaan vervullen, haar banden verbreken, haar in de vrijheid stellen, in de vrijheid der heerlijkheid der kinderen Gods. Ze dringt zich niet op, want de Hee- re brengt haar Zelf naderbij: ‘Niemand kan tot Mij komen, tenzij dat de Vader, Die Mij gezonden heeft, hem trekke’ (Joh. 6:44a).

Daarom komt Anna er ook bij staan, gees- telijk nieuwsgierig. Voor haar is dit de dag, de roem der dagen, die Israëls God gehei- ligd heeft. Zo zit het, zou Calvijn zeggen.

Ogen des geloofs

Lukas schrijft dat Anna erbij komt staan en dat ze ‘insgelijks’ (dus net als Simeon) de Heere mag belijden. Had Lukas nu niet iets kunnen zeggen over het feit dat Anna Hem in het oog krijgt, dat ze Hem ziet, dat ze gewaarwordt wie dit Kindeke is? Dat is toch ‘het zien op Jezus’! Het lijkt wel alsof dokter Lukas, die toch zo fijnzinnig allerlei bijzonderheden wist op te schrijven, hier gedacht heeft: wat onbeschrijfelijk is, laat zich niet in woorden opschrijven. Daar is geen beginnen aan. Dit wonder is te groot.

Kennelijk is zijn pen opeens te arm.

(wordt vervolgd)

J. van ’t Hul, Lieren

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen