Die geleden heeft

De lieve Schootzoon des Vaders is afgedaald uit de hemelse heerlijkheid om de menselijke natuur aan te nemen. Maar dan wel de natuur die na de moedwillige val geheel ontluisterd is, die ligt onder de gevolgen van de zonde: honger, koude, verdriet en angst, ja, die aan de dood onderworpen is. Christus is afgedaald om daar in de diepte van de verlorenheid de plaats in te nemen voor Zijn uitverkorenen. Om in hun plaats als schuldige voor God te staan en de vloek te dragen. Naar lichaam en ziel beide. En om in hun plaats alle gerechtigheid te volbrengen.

Nu zijn we geneigd om bij het lijden van de Heere Jezus te denken aan Gethsé- mané en Golgotha. En dat is ook zeker het brandpunt geweest van het dragen van Gods toorn. Maar geleden heeft de Zalig- maker vanaf het eerste moment van Zijn menswording. Voor Hem was geen plaats in Bethlehem. Zijn bloed vloeide al op de achtste dag, toen Hij besneden werd.

Hij moest naar Egypte vluchten voor de moordenaar Herodes. Hij is opgegroeid in een wereld met een door de zonde verpeste atmosfeer. Een atmosfeer waarin de Naam van Zijn Vader, Die Hem ten hoogste lief was, zo werd besmeurd en veracht. Vol vijandschap.

Schuldig aan het recht

Lijdt u daar ook onder? Als Lot die ‘zijn rechtvaardige ziel kwelde’ in Sodom?

Maar bovenal, lijdt u eronder zélf schuldig te staan voor de heilige, goeddoende God vanwege uw zonden? Want dat is de kern van Jezus’ lijden geweest: dat Hij schuldig stond aan Gods recht. Als een onschuldig Lam heeft Hij immers de schuld van zon- daren op Zich genomen. En daardoor Gods ondeelbare toorn over de zonde moeten dragen.

Deze toorn heeft Hem, bijzonder aan het einde van Zijn leven, tot het allerbitterste lijden gebracht. Toen Hij daar gekropen heeft in Gethsémané als een worm en geen man. Waar de angst der hel Hem alle troost deed missen. Maar waar het nochtans Zijn hartelijke begeerte was om de wil van Zijn Vader te doen. Toen Hij gegeseld en bespot werd, toen het bloed uit Zijn rug en hoofd stroomde. Bovenal toen Hij als een vervloekte aan het hout genageld is en gehangen heeft in volkomen Godverlatenheid, toen Zijn Vader Zijn aangezicht voor Hem verborg.

Waarom heeft de Heere Jezus dit alles gedaan? Omdat Hij Zijn verkregen bruids- kerk oneindig lief heeft. En opdat Gods deugden zouden gaan schitteren in het zalig maken van zondaren. Want in het ganse lijden van de Zaligmaker gaat de rechtvaardigheid van de Heere zo blinken.

Hij is volkomen recht in al Zijn weg en werk. Nooit kan, wil en zal Hij één zonde door de vingers zien. Zelfs niet als Zijn eigen Zoon die zonden draagt. ‘Eer Hij de zonde ongestraft liet, heeft Hij die gestraft aan Zijn lieve Zoon’.

Zijn barmhartigheid

O, geliefde lezer, huiveringwekkend als wij straks voor eigen rekening voor deze volmaakt rechtvaardige God staan. Elke zon- de zal gestraft worden met Gods eeuwige gramschap. In dit heden van genade is het nog: ‘Of aan onszelf... of aan een Ander’. En daarin gaat nu een andere heerlijke deugd van de Heere blinken: Zijn grondeloze barmhartigheid. Dat Hij in de verbrijzeling van Zijn Zoon behagen gehad heeft, opdat vijanden met Hem verzoend zouden worden. Omdat Hij van eeuwigheid een welbe- hagen heeft gehad in mensen, en daartoe Zijn Zoon gegeven heeft als het enige en volmaakte Zoenoffer. Opdat wij door Hem verzoend zijnde, zonder verschrikken voor God kunnen verschijnen, zoals bij onze doop al voor ons gebeden is. Opdat onze ziel en ons lichaam verlost zouden zijn van de eeuwige verdoemenis. Opdat wij eeuwig Gods deugden in Christus zouden mo- gen bewonderen en verheerlijken. En dat zonder zonde en volmaakt rechtvaardig.

Kom, geliefde lezer, heeft u dat bloed nog steeds niet nodig? Wat is het ontzaglijk om het bloed van Gods lieve Zoon te ver- achten. Of bent u door genade begerig om geborgen te zijn achter Zijn bloed? Kom dan toch in uw verlorenheid met al uw karmozijnrode zonden. Hij zal ze maken als witte wol. En u schenken die onuitspreke- lijke vrede en vreugde in het zien van Gods deugden en Zijn vriendelijk aangezicht.

(wordt vervolgd)

Dit is het tweede deel tijdens de lij- denstijd in een serie over artikel 4 van de Apostolische geloofsbelijdenis: ‘...Die geleden heeft onder Pontius Pilatus, is gekruisigd, gestorven en begraven, nedergedaald ter helle’.

ds. M.H. Schot, Hendrik-Ido-Ambacht

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen