Dominee van een Brabants dorp

Er r moest wel iets gebeuren. In janu- ari 1971 schreef ds. Vergunst aan de kerkenraad van Rotterdam-Cen- trum dat het werk in de grote gemeente, gecombineerd met veel andere taken, hem teveel werd. Maar veel veranderde er niet.

Ds. Vergunst vond het zelf ook moeilijk om dingen af te stoten.

Het eerste beroep naar Veen, in februari 1972, raakte ds. Vergunst, maar ‘na veel strijd’ bedankte hij. Vijf maanden later kwam opnieuw een beroepsbrief uit deze gemeente. Toen kon ds. Vergunst niet anders dan de roepstem volgen.

Het afscheid nemen van ‘de Boezem’ viel de predikant zwaar. En naar Veen gaan was ook niet gemakkelijk. Een pastorie moest daar zelfs nog worden gebouwd. Maar de predikant ging, met zijn gezin. Tijdelijk betrok de familie een dijkhuis.

Hartelijk meeleven

In Veen voelde ds. Vergunst zich al snel thuis. Hij was niet alleen predikant van de kerkelijke gemeente, maar ook dominee van het dorp. Met zijn joviale optreden wist hij de harten van de bevolking snel voor zich te winnen. Heel het dorp kende de predikant en iedereen wist al spoedig dat hij hartelijk kon meeleven als er ergens nood of verdriet was.

In betrekkelijk korte tijd wist hij ook meer structuur in het plaatselijke kerkelijk reilen en zeilen te brengen. De gemeente accepteerde dat ook. De broeders kerken- raad gaf hij het advies zich te hoeden voor eenzijdigheid bij de keus van de preken die ze lazen. ‘De gemeenteleden moeten je vanwege de preken die je leest niet in een hokje kunnen duwen. De wereld heeft zijn fans, maar die mogen er in de kerk niet zijn’. Ook gaf hij de broeders de raad kleine gevoeligheden niet te laten uitgroeien tot grote kwesties.

Omdat dit in Veen altijd de gewoonte was geweest, adviseerde hij nieuwe ambtsdra- gers om ’s zondags een hoed op te zetten als ze naar de kerk kwamen. ‘Dan kunnen mensen die daaraan hechten ook onbevan- gen naar je luisteren als je een preek leest’. Zelf probeerde hij ook geen onnodige hindernissen op te werpen. Ofschoon hij er persoonlijk geen bezwaar tegen had om op zondag met de auto naar een naburige gemeente te gaan, besloot hij bij preek- beurten in de gemeente Aalburg met de benenwagen te gaan. Een enkele reis was een wandeling van een uur. Hij stopte daar- mee toen hij op een voettocht zich ernstig had bezeerd. De kerkenraad van Aalburg gaf hem verlof om voortaan met de auto te komen.

In de periode dat ds. Vergunst in Veen stond, groeide de gemeente gestaag. Jonge gezinnen vestigden zich in het dorp.

Daarnaast kwamen er ook mensen over, onder andere uit de hervormde gemeente. Tegelijk spande ds. Vergunst zich in om de verhoudingen met de hervormde predi- kanten in zijn woonplaats goed te houden. Zo hield hij elk jaar samen met zijn her- vormde collega een hervormingsdienst.

Elf sprekers

Een bijzonder moment was het 25-jarig ambtsjubileum dat ds. Vergunst op 4 februari 1975 mocht herdenken. Ruim achthonderd aanwezigen luisterden naar de elf sprekers die de predikant elk in een korte toespraak feliciteerden. In zijn dank- woord sprak ds. Vergunst over het grote voorrecht te zijn opgegroeid in een gezin met een biddende vader en moeder. In zijn jeugd had hij velen van Gods volk horen vertellen over het leven met de Heere.

Twee dagen na deze bijzondere bijeen- komst hield hij een herdenkingspreek naar aanleiding van 2 Korinthe 4 vers 15, waarin hij op indringende wijze de bediening der verzoening centraal stelde. ‘Daar gaat het om’, zo zei hij in deze preek enkele malen.

Wie had gedacht dat ds. Vergunst het in Veen rustiger zou krijgen, zat er naast.

Mede omdat Veen buiten de Randstad lag, was hij de nodige reistijd kwijt voor vergaderingen of lessen aan de Theologi- sche School. Bovendien werd hij in de jaren zeventig bij tal van plannen of problemen betrokken. Zijn wijsheid, kennis en zijn gave om leiding te geven zorgden er voor dat zowel binnen het geheel van de Ge- reformeerde Gemeenten als daarbuiten vaak een beroep op hem werd gedaan. Hoe hij dat allemaal aankon? Zijn antwoord tegen een van zijn ambtsbroeders was: ‘De Heere zorgt voor me en Hij gaf mij een vrouw die werkelijk een hulp in alles is’.

(wordt vervolgd)

W.B. Kranendonk, Amersfoort

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen