De zaligsprekingen [12]

Hier zijn acht treden die naar de ware gelukzaligheid leiden. We kunnen ze vergelijken met de Jakobsladder, waarvan het opperste aan de hemel raakte. Eén trede hebben we al genomen, laten we nu verdergaan met de tweede: Zalig zijn die treuren. Wij moeten door een tranendal naar het paradijs. Het treuren zou een droevig en on- aangenaam onderwerp zijn om te behandelen, ware het niet dat de gelukzaligheid vooropgaat en dat de vertroosting volgt. Het treuren wordt hier genomen voor het berouw. Het veronderstelt niet alleen droefheid -dat is de wolk- maar ook tranen, de regen die valt in deze gouden bui. God daalt tot ons neer.

De woorden vallen in twee delen uiteen.

Het eerste is de verzekering dat de treurenden gezegende mensen zijn.

Het tweede is de reden waarom ze getroost zullen worden.

Ik begin met het eerste, de verzekering: De treurenden zijn ge- zegende mensen. ‘Zalig zijt gij die nu weent’ (Luk. 6:21). Al zijn de tranen van de gelovigen bittere tranen, dan zijn het toch gezegende tranen. Zal echter al het treuren een mens recht geven op de geluk- zaligheid? Nee, er is een tweevoudig treuren dat er ver vandaan is om iemand gelukzalig te maken. Er is een vleselijk treuren en er is een duivels treuren.

Een tweevoudig treuren waardoor wij niet gezaligd worden

Er is een vleselijk treuren als wij klagen over uitwendig verlies. Mat- theüs 2 vers 18: ‘Een stem is in Rama gehoord, geklag, geween en veel gekerm; Rachel beweende haar kinderen...’. Er wordt een stroom van deze tranen gestort. Er zijn veel mensen die wel over een ge- storven kind kunnen treuren, maar die niet kunnen treuren over een gekruisigde Zaligmaker. De droefheid van de wereld verhaast onze begrafenis. 2 Korinthe 7 vers 10: ‘De droefheid der wereld werkt de dood’.

Er is ook een duivels treuren, en dat is tweeledig. Als iemand treurt omdat hij zijn onreine lust niet kan bevredigen, is dit als van de dui- vel, wiens grootste kwelling het is dat hij niet goddelozer kan zijn. Zo heeft Amnon getreurd en was hij ziek zolang hij zijn zuster Tha- mar niet had verontreinigd (2 Sam. 13:2). Zo heeft Achab getreurd vanwege de wijngaard van Naboth: ‘Hij legde zich neder op zijn bed en keerde zijn aangezicht om en at geen brood (1 Kon. 21:4). Dat was een duivels treuren. Dat is het ook als mensen spijt hebben van het goede dat ze hebben gedaan. Farao had er spijt van dat hij de kinde- ren Israëls had laten trekken (Ex. 14:5).

Het voorwerp van het heilige treuren

Om het punt van het heilige treuren duidelijk te maken, zal ik u laten zien wat het eigenlijke voorwerp ervan is. Er zijn twee voorwerpen van het geestelijke treuren: de zonde en de ellende. De zonde, en wel in tweeërlei opzicht: onze eigen zonde en de zonde van anderen.

(wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen