Voor niemand bang

‘Zo, jonge vrienden’, zegt John Wycliffe. ‘Ik heb gedaan wat ik jullie had beloofd. Het eerste deel van mijn betoog waarin ik de kerk wijs op haar fouten is uitgeschreven. De rest komt straks’.

Voorzichtig schuift hij het stuk perkament opzij. Hij neemt z’n pennenmes in de hand. Dacht hij het niet? Er moet nodig een nieuwe punt aan z’n ganzenveer gesneden worden. De punt is zo stomp dat er haast geen inkt meer door kan vloeien. Met moeite kort hij de veer wat in. Z’n vingers zijn verkrampt van het lange schrijven. Daarom kan hij beter nu eerst even rusten. Voordat hij straks verdergaat, wil hij trouwens het eerste deel van zijn stellingen nog eens nauwkeurig doornemen. Er mogen geen fouten in staan. De bisschoppen zullen er ongetwijfeld heel kritisch naar kijken. Maar daar laat hij zich niet door uit het veld slaan. Hij raakt er zelfs al wat aan gewend dat ze hem zo vijandig gezind zijn. Wel merkt hij dat de haat van de geestelijken in zijn richting steeds feller wordt.

Het verbaast hem trouwens dat men hem tegenwoordig wat met rust laat. Eigenlijk had hij verwacht dat hij allang voor een tweede keer in Lambeth, het aartsbisschoppelijke paleis in Londen, had moeten verschijnen. Zouden de problemen met de twee nieuwe pausen er de oorzaak van zijn dat de geestelijken op dit moment minder aandacht voor hem hebben? Want hij is ervan overtuigd dat de bisschoppelijke commissie hem nog steeds liever vandaag dan morgen monddood maakt. Als ze maar ergens een kans zien, zullen ze hem zijn kerkelijke taken afnemen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen