Biddende buitenstaanders

Abraham kreeg de belofte: ‘Aan uw zaad zal Ik dit land geven’. Niets leek erop dat het waar zou worden. Abra- ham was kinderloos. En toen de Heere hem in de weg van het wonder nageslacht gaf, moesten ze vanwege de honger vluch- ten naar Egypte! Vier eeuwen lang was er niets van de vervulling van de belofte te zien. Totdat de Heere Israël door Zijn hand uit Egypte leidde. De hoop kon weer opleven, de verwachting vernieuwd!

Maar de wegen naar het beloofde Kanaän werden steeds afge- sneden. Bij de Schelfzee was het onmogelijk! Maar wat een wonder: ‘God baande door de woeste baren, en brede stromen ons een pad’. Daarna heeft het volk het echter weer zo diep ver- zondigd! Vijandschap en opstand waren aan de orde van de dag. Gods slaande hand keerde zich tegen het volk. Veertig jaar moest dat volk om eigen schuld in de woestijn verblijven. Ze waren het onwaardig dat de Heere Zijn belofte nog ooit zou vervullen! Maar toch: de ontrouw van het volk kan Gods trouw niet teniet- doen. Israël kan zondigen waardoor de Heere hen in diepe wegen brengt, maar God houdt Zijn Woord: ‘Hetgeen dat uit Mijn lippen gegaan is, zal Ik niet veranderen’.

Daarom moest Mozes dat beloofde land op een eerlijke wijze verdelen. Afhankelijk van de grootte van de stam kreeg het een groter of een kleiner erfdeel. Dat was tot blijdschap van het volk.

Een beleefde nood

Toch waren er ook die bedroefd werden na de verdeling van het land. De vijf dochters van Zelafead. Voor hen had het beloofde land geen toekomst. Waarom niet?

Het land moest verdeeld worden onder de manlijke gezinshoofden. En Zelafead, hun vader, was gestorven in de woestijn en had alleen maar dochters! Wat moesten zij nu? Daar stonden zij: arm, berooid, zonder bezitting en zonder vooruitzicht op een erfdeel in het beloofde land. Zij zouden in het beloofde land buitenstaanders zijn. Zij zouden niet meedelen in de vervul- ling van Gods belofte. Dat deed hen pijn! Dat werd hun nood. Met die nood kwamen zij bij de Heere terecht.

Een gestelde vraag

Door middel van Mozes vragen zij: ‘Geef ons een bezitting in het midden der broe- deren van onzen vader’.

Heeft dat nu wel zin? Geen enkele wet door God aan Mozes gegeven spreekt over een recht op een erfdeel voor vrou- wen die geen vader of broeders hebben! Kijkend naar het voorgeslacht hoeven ze ook nergens op te rekenen: ‘Onze vader is gestorven in de woestijn!’

Goed, hun vader hoorde dan wel niet tot de opstandelingen rondom Korach, Dathan en Abiram, toch staat er: ‘Maar hij is in zijn zonde gestorven’. Hij vreesde God niet en murmureerde ook met het volk. O, als deze vijf dochters daar aan terugdenken, dan schamen zij zich voor hun afkomst.

Hebben wij ons ook al geschaamd voor onze afkomst? We zijn allemaal Adams- kinderen, zijn allen begrepen in de diepe val waardoor al onze rechten zijn vervallen! Is dat onze nood al geworden? Zijn de zonden van vijandschap en opstand tegen God ons al de dood geworden? Heeft de wet en het heilig recht Gods ons al overal buiten geplaatst?

Hebben wij geen erfdeel met het volk van God in het hemelse Kanaän? En daar dan niets tegenin te kunnen en te willen brengen? Nee, deze vijf dochters konden er niets tegenin brengen! In die wetten ligt Gods soevereine wil verklaard. Zo wil God het!

Maar, wat deden die vijf dochters dan bij de tent der samenkomst? Waarom kwamen ze dan om door middel van Mozes God te vragen? O, ze kwamen niet om hun recht, maar ze kwamen om een gunst! Om een verzondigde weldaad! Zij smeekten, in besef van rechteloosheid, om genade! Weet u waar het die dochters om ging? Niet zomaar om een stukje grond, maar het ging hen om de vervulling van Gods belofte! Het was de begeerte van hun hart om in de verbondsbelofte te mogen delen! Om uit de hand van de Verbondsgod Zelf een weldaad te ontvangen! O, zij stonden buiten de erfenis, zij stonden buiten Gods gunst! De wet gaf hen geen deel in het beloofde land! Nee, de wet geeft geen blij- ken van Gods gunst, maar plaatst een ziel als een schuldige, doemwaardige zondaar tegenover God! Dat doet als een verlorene buigen aan Gods voeten, roepend om een onverdiende weldaad.

Onverdiend! Ja! En toch is de genade die God Zijn volk bewijst verdiend. Verdiend door Christus! Hij droeg de heilige wet, die God de sterv’ling zet, in Zijn ingewand! Hij gehoorzaamde volkomen. Hij betaalde al de schulden van Zijn Kerk! Zijn ver- dienste opende voor de dochters van Zelafead de deur naar een erfdeel in het aardse Kanaän.

Een gekregen antwoord

De Heere gaat spreken: ‘De dochters van Zelafead spreken recht’ (vers 7). Dat is een wonderlijk woord voor hen gewor- den. Zij hadden immers geen recht van spreken en toch, o wonder: ... en gij zult de erfenis haars vaders op haar doen komen’. Ze mogen delen in de vervulling van Gods belofte! Een genaderecht op een erfdeel in Kanaän, gekregen om niet! Die zussen konden zeggen: ‘Ik heb het zelf uit Zijne mond gehoord’.

Mozes mocht hun zaak aan God voorleg- gen. Kennen wij de Meerdere van Mozes al, om onze zaak aan God voor te leggen? Hebben we Hem al als Pleitbezorger nodig gekregen? Zonder Hem zullen we geen deel hebben in het hemelse Kanaän. Nee, recht van spreken hebben we niet! Maar o wonder, op grond van Christus’ werk zullen rechteloze buitenstaanders ingezameld worden in het eeuwig Kanaän hierboven, waar geen inwoner zal zeggen: Ik ben ziek. Hij verwierf voor Zijn volk een erfdeel in het eeuwig Kanaän hierboven! Zult u er ook een plaats in krijgen?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen