De waarde van het ongeboren leven

Bij vele vrouwen geeft het een opluchting. ‘Gelukkig, ik ben er weer van af’. Maar beseft men wel dat men moeder is? Vele vrouwen hebben het heel moeilijk. Zij krijgen intense schuld- en depressieve gevoelens. Het kan een traumatische beleving worden die nooit meer weggaat. Maar de handeling is wel definitief geweest. Het kindje is echt weg en komt nooit meer terug. Toch is de algemene opinie in onze moderne maat- schappij dat dit moet kunnen. Het is dan ook bij de wet ‘netjes’ geregeld. Niemand moet het aandurven dit verworven recht te ontnemen.

Ik heb het meegemaakt, ook in Rotter- dam. Een meisje was te vroeg geboren, na 25 weken zwangerschap. Ze werd direct kunstma- tig beademd en op de intensive care opgenomen. De artsen hebben voor haar leven gevochten.

Nu moet ik iets doorgeven wat ik bijna niet op durf te schrijven. Want weet u dat tot 24 weken zwan- gerschap abortus provocatus in ons land mogelijk is? Wat een contrast. Eén week verschil in zwangerschapsduur kan leiden tot alles eraan doen in verband levensverwachting zoals dat dan heet, of moedwillig doden. Eigenlijk moet de methode niet uitmaken, want abortus provocatus is abortus provocatus. Maar bij late zwangerschapsafbreking gebeurt het met een combinatie van een hormoon om de baarmoeder te laten samentrekken, en een tang om de botten van het embryo te breken, en zuigen.

Met verlangen kijk ik naar wat in Amerika in de staat Texas gebeurt. Daar heeft de moedige gouverneur Greg Abbott in mei van dit jaar een wet ondertekend waar vanaf zes weken abortus provocatus strafbaar moet worden. Zijn uitspraak is: ‘Onze Schepper heeft ons het recht op leven geschonken en toch verliezen mil- joenen kinderen elk jaar door abortus hun recht op leven. In Texas werken we eraan om die levens te redden’. Helaas heeft de rechter recent bepaald dat de wet nog niet in werking mag worden gesteld.

In óns land zal van 6 tot 13 november de ‘Week van het Leven’ zijn. Deze week is bedoeld om aandacht te geven aan de positie van de ongeboren kinderen en aan de vrouwen die onbedoeld zwanger zijn. Het is immers een uitdaging in onze maat- schappij om niet alleen ‘nee’ te zeggen, maar ook om ‘ja’ te doen. We moeten proberen er te zijn voor deze kinderen en hun moeders die het zo moeilijk hebben. Gelukkig zijn er instanties die hiervoor alle aandacht hebben. Probeer hen te steunen door hun publicaties te lezen, door uw gel- delijke giften en bovenal door het gebed. In de Bijbel hebben juist de kinderen een bijzondere plaats gekregen. Jezus nodigt vriendelijk: ‘Laat de kinderkens tot Mij komen en verhindert hen niet; want derzul- ken is het Koninkrijk Gods’. Christus duidt hier op kleine kinderen, waaronder de zuigelingen. Maar ligt in deze woorden ook niet een lijn naar de ongeboren kinderen?

Wat schrijft dokter Lukas teer over de ontmoeting tussen Maria en Elisabeth. Beiden waren zwanger. Maria heel kort en Elisabet zes maanden. Johannes sprong op in de moederschoot. Hij mocht zijn Jezus ontmoeten! 'Laat de kinderkens tot Mij komen, en verhindert hen niet'.

Wat ligt er een ouderschuld, waar wij zo vaak zélf een hindernis zijn. En... laat het ons gebed maar zijn dat vele kinderen tot Jezus mogen komen en hierin ook niet verhinderd zullen worden door opzette- lijke zwangerschapsafbreking.

Het is al jaren geleden. Vergeten ben ik het nooit. In het kader van mijn coschap gynaecologie moest ik een bezoek brengen aan een abortuskliniek. Met lood in m’n schoenen ging ik op de fiets ernaar toe. Ik moest in Rotterdam-Zuid zijn. Daar stond de kliniek. De abortusarts vertelde dat ik een zuig curettage zou meemaken bij een zwangerschap van tien weken. Toen ik vroeg of het kindje ook pijn zou voelen, reageerde ze als door een wesp gestoken. Dat mocht ik niet zeggen! Het was geen kindje, maar een vruchtje of een klompje cellen. Tijdens de handeling stond ik achter haar mee te kijken. Ik voelde me in het hol van de leeuw. Toen de abortusarts mij vroeg de lamp wat te verdraaien, gaf de Heere dat ik dit mocht weigeren. Ik legde uit dat ik op geen enkele wijze medewerking wilde verlenen. Toen ik weer buiten kwam, viel mijn oog op het naambordje van de straat: Ebenhaëzerstraat. Wat een schril contrast tussen de straatnaam en de kliniek. Eben-Haëzer: steen der hulpe. En dan zo’n gebouw, juist in die straat! Wie zou niet wenen?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen