Kreunen en leunen

Het zijn twee eenzame mensen. Eén loopt rechtop en helpt zichtbaar de ander. Het zijn de bruidegom en de bruid. Dit beeld ontlokt de jonge vrouwen de vraag: ‘Wie is zij, die daar opklimt uit de woestijn en lieflijk leunt op haar Liefste?’

Kreunend in de woestijn

In de beeldspraak die Hooglied kenmerkt, is de Bruidegom Chris­ tus, de bruid de Kerk met geloofsoefeningen, en zijn de dochteren van Jeruzalem de kinderen van God met minder kennis van de Bruidegom. De tekst brengt ons in de woestijn. Het paradijs was geen woestijn, maar door de zondeval is de wereld als een woes­ tijn zonder God geworden. Erg is dat we ons daar thuis voelen. Wat een wonder als de Heere trekt met touwen van liefde, en tot een walgelijke zondaar spreekt: ‘Leef!’ Kreunend leeft de geeste­ lijke woestijnreiziger dan zijn ellendige, onreine en onvruchtbare bestaan in. Om eigen schuld ben ik in de woestijn terechtgekomen en wat heb ik er mij ingegraven.

Op een trouwdag gaat de bruidegom zijn bruid halen in haar ouderlijk huis. Deze aantrekkelijke plaats is bepaald geen wilder­ nis. Hoe anders is het bij de hemelse Bruidegom. Hij is vrijwillig afgedaald in de woestijn van de verloren wereld. Veertig dagen heeft Hij er gevast om daarna verzocht te worden door de duivel. Hij heeft er gebeden tot Zijn Vader. Zo teer heeft Hij er ’s Vaders deugden verheerlijkt en gesmeekt voor de gege­ venen des Vaders in hun strijd op aarde. Hij heeft gekreund in de woestijn: ‘Hoe word Ik geperst totdat het volbracht zij. O dood’lijk uur, wat hitte doet Mij branden’. Kreunend kwamen de woorden van Zijn lippen: ‘Mij dorst’. Hij heeft in de huilende wildernis geroepen: ‘Mijn God, Mijn God, waarom hebt Gij Mij verlaten?’

Wat een Borgtochtelijke liefde van de beminnelijke Bruidegom voor Zijn zwarte, telkens afdwalende bruidskerk. Maar hoe moet de bruid toch opklimmen uit de woestijn? Er is zoveel verachtering in de genade. Afdalen en in de woestijn blijven is vaak zo aantrekkelijk. Maar het mag niet! Het moet naar het hemelse Kanaän der ruste in een weg van door­ gaand opklimmen!

Leunend uit de woestijn

Afhankelijk zijn zit niet in de mens. Daar strijden we tegen, in het tijdelijke en gees­ telijke leven. Ook na ontvangen genade willen Gods kinderen zélf lopen en de heiligingskrukken gebruiken om de berg Sion te beklimmen. Om hen hiervan af te brengen, gaat de Heere met hen een stervensweg. Wat kan de wet veroordelen, het geweten spreken en de duivel benau­ wen. Alle steunsels worden weggeslagen en afgesneden. Dan blijft een hulpeloze, krachteloze, afgematte reiziger over die geen stap kan zetten en de weg niet ziet.

Alles is onmogelijk. Hoe moet het toch? Maar nieten en nullen wil God vervullen. Want opeens is daar de Bruidegom! Hij spreekt naar het hart: ‘Leun op Mij. Komt herwaarts tot Mij, allen die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven’. Als de Heere Jezus zo in uw leven komt, dan wilt en durft en mag u leunen. . En dan niet als een kreupele op een stok of op een afstand van anderhalve meter, maar lieflijk leunen! Dat ziet op overgave. Dan mag de ziel de innige vereniging met de Bruidegom erva­ ren. Wat is Hij wonderlijk dichtbij. Zo mag de bruid lieflijk leunen op haar Liefste. Dus niet op iets van Hem, zoals Zijn arm, maar op Zijn hele Persoon. Zij mag lieflijk leunen op Zijn deugden: Zijn almacht, rechtvaardigheid, heiligheid, wijsheid en liefde. Zij mag lieflijk leunen op Zijn Namen. Hebt u in uw verlorenheid de Naam Jezus al eens mogen spellen? Zaligmaker van zondaren. Of de Naam Immanuël? God met ons. Wat een verwondering en vreugde gaf dit! De bruid mag lieflijk leunen op Zijn ambten. Als een onwetende op Zijn profetisch ambt om onderwijs te krijgen, als een schuldige op Zijn priester­ lijk ambt om door Zijn bloed verzoend te worden met God, als een dwaalzieke op Zijn koninklijk ambt om door Hem gere­ geerd te worden. Zij mag lieflijk leunen op de beloften. Is het opklimmen mislukt? U hoeft het niet zelf te doen. U hoeft maar één ding te doen: leunen! ‘De HEERE zal voor u strijden en gij zult stil zijn’.

Wie is de Liefste? In haar gemis heeft de bruid dit aan de dochteren van Jeruzalem verteld: ‘Mijn Liefste is blank en rood’. Als Hij niet blank was, dan kwam de bruid nooit uit de woestijn. Als Hij niet rood was, dan werd de bruid nooit verlost van haar scharlakenrode zonden. Wat is Hij toch een dierbare Bruidegom, Die de wet volko­ men heeft vervuld! Dan leeft het wel eens: ‘En zij zagen niemand dan Jezus alleen. Al wat aan Hem is, is gans begeerlijk’. ‘Wie is zij, die daar opklimt uit de woestijn, en lieflijk leunt op haar Liefste?’ In gedach­ ten zien we een grote stoet opklimmen uit de wildernis. Onder hen is Rachab de hoer, Ruth de heidin, en Mefibóseth de kreupele. Mag u of jij er ook bij zijn? Wat een wonder. Jezus daalde zo gewillig af, zelfs voor zulke zondaren. Of bent u er niet bij? Bent u aan het afdalen op de zon­ denweg? Weet dat u peilloos diep valt als een rollende steen in een ravijn. Smeek om ontdekkend licht en ga hier maar kreunen voordat u eeuwig moet kreunen. O God, zijt mij zondaar genadig.

Net voordat Jezus afdaalde in de woestijn, klonken de woorden: ‘Deze is Mijn Zoon, Mijn Geliefde, in Denwelke Ik Mijn welbe­ hagen heb’. Gods kind mag zeggen: ‘Zoals Hij de Geliefde is van Zijn Vader, is Hij ook mijn Geliefde’. Zingt u zachtjes mee? ‘Wien heb ik nevens U in de hemel? Nevens U lust mij ook niets op de aarde’.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen