Niet mopperen, wel kreunen

Stilzwijgen sluit niet uit dat een mens zeer gevoelig is onder de verdruk- kingen. Brooks: ‘Niemand zal er ooit door God van beschuldigd worden dat hij zijn lasten te veel gevoelt, als hij er zich maar niet onder verzet. De genade vernie- tigt de natuur niet, maar ze vervolmaakt ze veeleer. (…) Het was een goed gezegde van iemand: ik verberg mijn zonden niet, maar ik vertoon ze. Ik wis ze niet af, maar ik bespreng ze met mijn tranen, Ik veront- schuldig ze niet, maar ik beschuldig ze’.

Trouwens, zo houdt Brooks ons voor, hoe kan God naar Zijn belofte de tranen van de ogen afwissen als wij nog nooit hebben geweend? En hoe zal iemand met gejuich maaien als hij niet met tranen heeft gezaaid? ‘Ik werd geboren onder tranen en ik zal onder tranen sterven. En hoe zou ik dan zonder tranen leven in dit tranendal?’

Niet mopperen, wel kreunen

De schrijver citeert Calvijn die, zelfs toen hij de hevigste pijnen moest doorstaan, niet klaagde, maar wel tot de Heere riep: ‘Hoe- lang Heere, hoelang nog?’ Ook verhaalt hij van een godvrezende legerofficier die, toen hij was getroffen door een kogel en veel pijn leed, zou hebben gezegd: ‘Hoewel ik kreun, zegen ik toch de Heere, omdat ik niet opstandig ben’.

Brooks: ‘God staat Zijn volk niet toe te mopperen, maar wel te kreunen’.

Ja, zo voegt hij eraan toe, als een mens de pijn niet ervaart, zal de Heere hem juist harder kastijden. Net zoals een arts die, wanneer hij merkt dat een bepaald drankje dat hij aan een patiënt heeft gegeven niet werkt, een sterker drankje zal geven. En als dát niet helpt, zal hij een nóg krach- tiger medicijn geven. ‘Verdrukkingen zijn de bittere drank der heiligen’.

Smeekgebed

Een heilig en verstandig stilzwijgen sluit het gebed om verlossing uit de verdruk- king niet uit. Hoewel de psalmist in de tekst de hand op de mond legt, bidt hij toch om verlossing (Ps. 30:11, 13). Op Gods uitdrukkelijk bevel zijn tijden van verdruk- king bijzondere tijden van smeekgebed. ‘Davids hart was vaker ontstemd dan zijn harp. Maar juist dan bidt hij en kort daarna zegt hij: keer weder tot uw rust, o mijn ziel’. Brooks vervolgt: ‘Jona bidt in de buik van de walvis en Daniël tussen de leeuwen, Job op de mesthoop en Jeremia bidt in de kerker. Ja, de heidense zeelieden, onver- schrokken als ze waren, riepen een ieder tot zijn god. (…) God aan te roepen, vooral in tijden van leed en moeite, is een les die het licht en de wet van de natuur al leert’.

Vergif en tegengif

Brooks gaat nog een stap verder. ‘Als de tijd van verdrukking geen tijd van smeek- gebed is, weet ik niet welke tijd het wél is. Zoals er tegen vergif twee soorten tegen- gif zijn, namelijk een hete en een koude soort, zo zijn er ook twee soorten tegengif tegen al de moeiten en verdrukkingen van dit leven. Het zijn gebed en geduld, de een heet en de ander koud. Chrysostomus begreep dit heel goed toen hij uitriep: ‘O, het is bitterder dan de dood om van het gebed beroofd te zijn’. En daarover merkte hij op dat Daniël liever zijn leven waagde dan zijn gebed te verliezen.

Brooks geeft tal van voorbeelden om aan te tonen dat een biddend wenen geoor- loofd is. Zo lezen we van het wenen van Hizkia. Hij weende ‘gans zeer’, een wenen ‘met een groot geween’. Met zijn wenen heeft deze koning de Heere zeker niet mishaagd. De Heere antwoordt immers dat Hij het gebed heeft verhoord en de tranen heeft gezien.

Brooks: ‘God had zowel een fles voor zijn tranen, als een gedenkboek voor zijn zonden’. En: ‘Er is geen water zo zoet als de tranen der heiligen, wanneer ze tenminste niet onmatig zijn’.

(slot)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen