De zielsontroering van de Borg

We kunnen tot tranen toe ontroerd worden als we stil- staan bij de lijdende Borg. Maar hoe zijn onze tranen? De dochters van Jeruzalem weenden over Christus, maar ze deden het op een verkeerde wijze. Ze zagen in Hem niet de Middelaar, maar slechts een martelaar.

Johannes beschrijft de zalving in Bethanië en de intocht in Jeruzalem. In de dagen voor het pascha geeft Jezus verder onderwijs over de betekenis van Zijn lijden en wat het volgen van Hem inhoudt.

Enkele Grieken zijn via de discipelen gekomen met de vraag dat ze Jezus weleens wilden zien. Deze mannen waren geen Grieks- sprekende Joden, maar heidenen, waarschijnlijk half-proselieten. Ze bezochten de synagoge, hielden de sabbat en de spijswetten. Hun nieuwsgierigheid is gewekt wie nu eigenlijk deze Jezus is, ze willen weleens met Hem spreken.

De Heere Jezus geeft geen gehoor aan de vraag van deze heide- nen. Hij antwoordt dat de ure gekomen is dat de Zoon des mensen verheerlijkt zal worden. De Grieken moeten begrijpen dat interesse alleen niet genoeg is. Hij is geen aardse Messias. Zijn ver- heerlijking zal een weg zijn van lijden en dood. De Heere gebruikt het voorbeeld van het tarwegraan. Zo’n graankorrel moet eerst in de grond vallen en sterven. Dan pas zal hij veel vrucht voortbrengen. Nieuw leven kan alleen ontstaan door de dood heen. Deze geestelijke les van het plaatsver- vangend sterven van de Borg dienen ook de Grieken te verstaan, anders zullen ze nooit echt de Messias kunnen zien in Zijn Middelaarsheerlijkheid. Wie zijn aardse leven liefheeft, zal het verliezen. Het gaat om het eeuwige leven, dat is een leven in gemeenschap met Christus. Dat wordt zichtbaar in het leven van Gods kind. Het is niet alleen een dienen, maar ook een van harte volgen in de weg van zelfverlooche- ning. ‘Zo iemand Mij dient, die volge Mij’.

Diepten van zonde en dood

Toen de vraag van de Grieken tot Jezus kwam, besefte Hij te meer dat het uur van Zijn lijden en sterven aanstaande was. De ontzaglijke diepten van zonde en dood kwamen Hem voor ogen. Een ogenblik wordt de Borg er door over- mand, het vreselijke lijden overweldigt Hem. Zijn gemoed schiet vol, Zijn ziel wordt ontroerd.

We zien hier dat Gods Zoon waarlijk mens was. Plotseling komt er in Zijn ziel een hevige, inwendige strijd: ‘Nu is Mijn ziel ontroerd’. Hij voelt de volle last, de volle zwaarte van Zijn lijden op Zich af komen. Aan Hem, Die zonder zonde was, zal de zonde der wereld toegerekend worden. Aan de ene kant zien we in Zijn strijd Zijn menselijke ontroering. We horen Hem uitroepen: ‘Vader, verlos Mij uit deze ure’. In Gethsémané horen we het nogmaals: ‘Vader, indien het mogelijk is, laat deze drinkbeker van Mij voorbijgaan. Doch niet Mijn wil, maar de Uwe geschiede’. Aan de andere kant zien we in Zijn bitter lijden Zijn onderworpenheid aan Zijn Vader.

Had Hij het in de eeuwigheid niet uitgeroe- pen: ‘Vader, zie, Ik kom; in de rol des boeks is van Mij geschreven. Ik heb lust, o Mijn God, om Uw welbehagen te doen’?

Voor Christus staan er twee wegen open. Hij kan vragen: ‘Vader, verlos Mij uit deze ure’. Maar dan is het voor al Gods kinderen een verloren zaak. Dan zou satan getriom- feerd hebben. Dan zou er niemand zalig kunnen worden.

Nee, in Zijn grote ontferming en barmhar- tigheid roept de Borg terstond uit, nadat Hij de zwaarte van het lijden heeft gevoeld: ‘Maar hierom ben Ik in deze ure gekomen. Vader, verheerlijk Uw Naam’. Daar gaat het bij Christus om! Om de verheerlijking van de Naam van Zijn Vader.

Calvijn merkt bij deze woorden op dat Christus de verheerlijking van Zijn Vader boven alle dingen verkiest, zelfs als dat gepaard gaat met de verwaarlozing en minachting van Zijn eigen leven. Dat is ware zelfverloochening!

Vrucht van de Geest

Volk des Heeren, hoe is het bij ons? Zoeken wij Gods eer op alle terreinen van ons leven? Of, zijn we nog zoveel met onszelf bezig? Zelfverloochening is geen vrucht van onze akker. Het is een vrucht van de Heilige Geest.

Als Christus Zich dan zo mag overgeven en mag toevertrouwen aan Zijn Vader, dan wordt ook Zijn zielsangst gesust. Dan komt er berusting: ‘Vader, wat U doet is goed! Vader, Uw Naam is door de zonde ontheerlijkt, ontheiligd en ontluis- terd. Die Naam zal door het kruis weer schitteren tot Uw eer!’ De Vadernaam zal worden verheerlijkt in het bitter lijden van de Zoon.

Nu is de Borg ontroerd, maar Hij blijft niet ontroerd. Op Golgotha zal het klinken: ‘Het is volbracht!’ Na het lijden komt de verheerlijking, na het kruis komt voor Hem de kroon. In de paasmaaltijd vertroost en bemoedigt Hij reeds Zijn bezorgde discipelen. Dan mag er uit Zijn gezegende Mid- delaarsmond klinken: ‘Uw hart worde niet ontroerd; gijlieden gelooft in God, gelooft ook in Mij’.

Kent u daar iets van? Van de onuitspre- kelijke liefde van de Vader Die Zijn eigen Zoon niet gespaard heeft om zondaren te verlossen? Hebt u weleens een blik gesla- gen in dat liefdevolle Vaderhart? Hebt u ervaren dat er genade is voor de grootste der zondaren?

Kind des Heeren, voelt u zich soms aan- geklaagd door deze woorden dat de Borg ontroerd was? Bent u niet eens ontroerd om Zijn ontroering? Bid of u in deze lij- densweken daar zicht op mag krijgen, ‘dat ik zelf door mijn schuld, Zijn kroon had gevlochten, Zijn beker gevuld’. Vlucht dan tot Hem, met al uw gevoel- loosheid en koudheid en zie op naar Zijn gelaat, dat nu ontroerd is door Zijn liefde voor u.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen