Als pelgrims door de nacht

In Jeruzalem hadden de wijzen de geboren Koning der Joden willen aanbidden, Hem willen toebrengen alle eer en dankb’re lofgezangen, maar ze hadden het Kind daar niet gevonden. Wat ze er wel hadden gevonden was: eigenwillige godsdienst en ceremoniële vormendienst, een tempel vol uitwendige pracht en dorre schriftgeleerden. Vrome Joden waren er ook genoeg (aan hén waren nog wel de woorden Gods toebetrouwd!), maar Hem Die hun ziel had liefgekregen, Die hebben de wijzen in de stad niet gevonden. Ze hebben overal gevraagd, gezocht en rondgezien, maar het was tevergeefs. Ze hadden in de tegenwoordigheid van ’t grote volk, Israëls Majesteit d’erkentenis van hun hart willen bewijzen, maar ze waren op de verkeerde plek. Herodes hebben ze ook nog ontmoet.

Hij had van hen willen weten wanneer die vreemde ster in het oosten verschenen was. En hij had gevraagd of ze, mochten ze het Kindeke vinden, het hem wilden komen zeggen, want hij wenste Het ook te gaan ‘aanbidden’. Herodes gebruikt hetzelfde werkwoord als de wijzen hadden gedaan: aanbidden. Maar de koning wil niet aanbidden, maar kinderen vermoorden. ‘Hij wordt door een tuimelgeest gedreven die hem tegen God deed opstaan’ (Calvijn).

Naar Bethlehem

In Bethlehem zouden ze vinden wat ze zochten. Daar gaan ze. Geen mens gaat er met hen mee. Niemand in de stad die een voet verzet. De koning doet ’t niet, de vrome Joden evenmin. De theologie had wel de weg gewezen: in Bethlehem, de kleine stad van de grote dingen. Dáár moesten ze zijn. Maar in Jeruzalem was er geen heilbegeerte geweest om mee te gaan. In Jeruzalem waren de mensen onverschillig, rijk en verrijkt en hadden aan geen ding gebrek. Daar wil niemand de wereld verlaten om in een nieuw godzalig leven te leren wandelen. In de stad leven ze liever verder zonder God en daar kunnen ze het best stellen zonder een pasgeboren Koning der Joden, zonder Messias. In Jeruzalem is geen innerlijke behoefte aan een Borg en Zaligmaker voor hart en leven. Daar hebben ze geen zin om alles schade en drek te achten om de uitnemendheid van de kennis van het Kind in Bethlehem. In de stad van de grote Koning heeft de godsdienst geen trek in het Brood des levens.

Vanuit de Schriften (die zijn het die van het Kind getuigen!) was de wijzen de weg naar Bethlehem gewezen, maar in Jeruzalem zijn de boeken alweer gesloten. In de stad gaan ze niet naar Bethlehem, maar naar huis. ‘Wat een schandelijke vadsigheid’, zegt Calvijn.

‘Wat een bedroevend beeld is dat van de menselijke natuur! Hoe vaak zien we hetzelfde bij ons! Hoe vaak is het zo dat mensen die het dichtst bij de middelen der genade leven, die middelen het meest verachten. Het is te vrezen dat de ware wijzen weinigen zijn’ (Ryle).

De ster als gids

De avond valt. Het wordt donker. Jeruzalem slaapt in, slaapt voort. Maar in het schemerdonker verlaten een paar ware Godzoekers, gedreven door een eenvoudig en kinderlijk geloof de koningsstad. De wijzen hebben heilige haast. Ze moeten naar Bethlehem, want dat had de profetie in het oude perkament gezegd. De wijzen gaan van de rijkdom naar de armoede, van de vrome wetenschap naar het oprechte geloof, van de oude boekrollen naar het levende Kind. Dít is de weg, wandelt in dezelve! En wie zoekt, die vindt, want God zal Zelf hun Leidsman wezen! Straks gaan ze door de knieën. Dan zullen ze Hem, zelfs uit het allerverste land, vereren met geschenken.

Het is nog maar een kilometer of tien. Vanuit de stad is de wijzen geen geleide meegegeven, toch hebben ze een gids. Eenmaal buiten Jeruzalems muren (maar ook niet eerder) gaat door Gods bijzondere voorzienigheid het licht hun weer op. De ster die ze in het oosten gezien hadden, staat weer aan de hoge hemelboog! In hun vaderland had de ster hen weggelokt en gaande gemaakt, nu wordt hij weer ontstoken en leidt hij hen voort. Jeruzalem had hen in hun adventsverwachting teleurgesteld, maar God is de Getrouwe, want Hij Die trouwe houdt en eeuwig leeft, laat niet varen het werk dat Hij begon. Ze krijgen de ster weer mee. Hij staat te schitteren voor hun ogen.

‘Waar de mensen stilstaan, daar begint Gods hand. Dán is het tijd voor God te helpen, wanneer er geen hulp bij mensen te vinden is’ (P. van der Hagen).

Een teken ten goede

‘… en zie, de ster die zij in het oosten gezien hadden, ging hun voor. (…) Als zij nu de ster zagen, verheugden zij zich met zeer grote vreugde’ (Matth. 2:9, 10). De Vader in de hemel doet aan hen een teken ten goede. Hij leidt hen aan Zijn hand naar Zijn Zoon. Hij is de Alfa en de Omega, het begin en de voortgang en straks wijst Hij ook het einde van de reis aan. Ze zijn op de goede weg. Verdwalen kunnen ze niet meer.

‘… totdat zij kwam en stond boven de plaats waar het Kindeken was’ (Matth. 2:9b).

‘Het leven, de nieuwe mens, is mistroostig en benauwd als het Zijn ster niet ziet en als deze weer verschijnt in het gezicht der ziel, wordt het verlangen om Jezus persoonlijk te ontmoeten, te omhelzen, te mijnen, ja te aanbidden, des te groter. Wilt u hierop wel letten?’ (I. Kievit). ♦

slot volgt

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen