Het toebetrouwde pand in brand

Als er niets verandert, zou bovenstaande situatie in de toekomst zomaar realiteit kunnen worden op onze scholen. Al langere tijd dreigt het ministerie van Onderwijs, om de grote vacaturenood een halt toe te roepen, scholen te gaan dwingen personeel uit te wisselen met andere scholen. Concreet: een docent van een vrijzinnige school komt een aantal uren vervangen op een reformatorische school.

U ziet het nog niet gebeuren? Roep dit niet te hard. Feit is namelijk dat juíst ook reformatorische scholen vacatures niet of bijna niet meer vervuld krijgen. Het toebetrouwde pand (2 Tim. 1:14) staat in brand! En er is vaart in dit vuur! Dit vuur woedt ook in de zorgsector en in ons kerkelijk leven, en ook daar zijn nauwelijks brandbestrijders te vinden.

De haard van dit vuur

Het pand staat in brand, laten we zoeken naar de haard van dit vuur: Hoe zijn al die vacatures toch ontstaan? En waarom is het nu toch zo moeilijk om die vacatures, in dit geval in het onderwijs, vervuld te krijgen? Het geschetste in de eerste alinea zou een incident kunnen zijn. Wel een onwenselijk incident. Niets is natuurlijk neutraal, maar zeker niet het onderwijs aan onze jongeren.

Wie een bestuurder van een van ‘onze’ scholen spreekt, is er snel van overtuigd dat de nood echt groot is. Heel groot zelfs! Het antwoord op de vraag hoe die vacatures zijn ontstaan, zou weleens een andere vraag kunnen uitlokken, namelijk: ‘Zijn we nog wel voldoende betrokken bij ons reformatorisch onderwijs? Realiseren we ons dat het vuur in het pand doorraast? En beseffen we nog hoe er decennia terug gehunkerd is naar en geijverd is voor ‘eigen’ scholen?’ Daar zijn toen daadwerkelijk offers voor gebracht.

Het pand staat in brand en de haard van dit vuur ligt in ons hart, ons hart dat vol is van dodelijke gerustheid, zélfs over de ons toebetrouwde panden van jongeren én hulpbehoevende ouderen. Moet het écht die kant op dat onze uitgebrande panden niet meer geschikt zijn en we hen in seculiere panden moeten onderbrengen?

Een vrome brandbestrijder

Maarten Luther hield van kinderen en jongeren. Een prachtig citaat van hem luidt: ‘Een vlijtige vrome schoolmeester, die de knapen trouw leidt en leert, kan men nooit genoeg belonen. Hij is met geen geld te betalen, en ik, als ik met de predikdienst en andere dingen zou moeten ophouden, dan zou ik geen ambt liever willen hebben, dan dat van onderwijzer der knapen. Want ik weet dat dit werk naast het predikambt het allernuttigste, grootste en beste is en ik weet nog niet welke van beide het beste is. Want het is moeilijk oude honden te dresseren en oude schalken vroom te maken en daaraan werkt toch het predikambt en veel moet het daaraan tevergeefs arbeiden. Maar jonge boompjes kan men beter buigen en leiden, ofschoon verscheidene breken. Welaan, u moet het wagen; God zal uw trouwe dienst belonen’. Een woord van Luther, uit een brandend hart!

Het blussen van dit vuur

De herdenking van het kerkelijk jaar ligt weer achter ons. Deze hele periode werd ons geschilderd hoe Sions Borg dóór het vuur gegaan is. Wat schitterde bij Hem de vrijwilligheid en de bereidwilligheid om het vuur van Gods toorn te blussen.

Het bloed dat daarbij vloeide, blust alle vuren die de toebetrouwde panden bedreigen.

Het behouden van eigen (onderwijs) instellingen vraagt ook offers, tot aan de eettafel toe. Wordt de brand in het pand aan de eettafel verder aangewakkerd, door het van nieuwe brandstof te voorzien? De brandstof van salaris en zelfontplooiing? Is er bij ons nog wel voldoende besef dat de komst van Gods Koninkrijk in harten van jongeren door Gods Geest míddellijk vervuld wordt? Zijn er nog ouderen die dromen dromen, zoals Joël sprak? Dromen over een toekomst waarin zal blijken dat de Naam van Jehova wordt voortgeplant van geslacht tot geslacht. Dat vraagt offers. Maar zijn wíj überhaupt nog bereid om offers te brengen? Dat is toch ook vervat in de opdracht om het pand dat ons werd toebetrouwd te bewaren?

Juist docenten hebben een brandwerende taak in Gods Koninkrijk.

Zij mogen werken met het pronkjuweel van Gods schepping. Zij dragen bij aan de vorming van onze jongeren in een kwetsbare én beslissende levensfase. Zo beschouwd, moeten we toch zeggen dat het Bijbels gezien onaanvaardbaar is dat er zoveel vacatures op onze scholen en in onze zorginstellingen zijn.

Brand meester

De grote Leraar ter Gerechtigheid, Die voor het heetste vuur gestaan heeft en daarbij het sein ‘brand meester’ heeft gegeven, wijst de weg om déze brand meester te worden: ‘Gaat dan heen, onderwijst…!’ Ieder in zijn of haar Goddelijk beroep? Ondertussen vraagt het wél om het persoonlijk onderwezen te worden aan de voeten van deze Leermeester!

Misschien mag er zó een klemmend beroep op u en jou gedaan worden! ‘U en jij moeten het gewoon wagen…!’ Al zou er maar één uit elke gemeente zijn…

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen