Bidstond om water

Tegen de hellingen van de dijken is zelfs het hooi vergaan en wordt alleen een harde korst grond gezien. Niet alleen bomen, struiken en planten lijden van de droogte. Vooral de dieren krijgen het kwaad te verduren. Ze kunnen geen gras meer eten en staan door gebrek aan voedsel loeiend in de wei.

Het is in deze tijd dat ouderling Willem van Dorland uit Opheusden langs de weilanden loopt. Hij hoort het loeien. Wat moeten deze onschuldige dieren de gevolgen van de zonde dragen! Het grijpt Willem aan. Toch weet hij dat er Een is Die redden kan. Hij kan uitkomst geven, zelfs bij het naderen van de dood.

Willem weet ook dat de droogte een oordeel van de Heere is. Hij is getuige van de zonden, als in zijn woonplaats Opheusden de jaarmarkt gehouden wordt. Tot zijn smart ziet hij er veel mensen naar toe gaan om zich met de ijdelheden van de wereld te vermaken en zich in brasserijen en dronkenschap te buiten te gaan. Zulke zaken heeft de Heere in Zijn Woord verboden, maar veel mensen luisteren niet naar Hem. Is het dan geen wonder dat de Heere met deze grote droogte komt?

Om de jonge mensen van de jaarmarkt weg te houden, nodigt Willem hen die dag altijd uit om bij hem op ‘Willekshof’ te komen. Hij trakteert dan op chocolademelk en pannenkoeken en spreekt ondertussen over de wegen des Heeren. Op die manier wil hij de jeugd van zijn gemeente terughouden van de paden van de zonde.

Willem voelt dat deze verschrikkelijke droogte een oordeel is. Maar zou de Heere dat oordeel niet kunnen opheffen? Is hij niet de God van Elia? Al nadenkend slaat de ouderling de weg in naar ds. H. Roelofsen, zijn predikant. ‘O dominee’, zegt Willem in de pastorie, ‘ik kom zojuist langs de weilanden en daar schreeuwen de stomme dieren tot God en wij zwijgen en zijn zo koud als een steen. Dominee, laten we een bidstond houden en tot God om regen roepen. Wie weet, Hij mocht Zich wenden!’ ‘Willem, ik loop er ook mee, man. U hebt gelijk. Aanstaande zondag hopen we een bidstond te houden’, belooft de dominee. Ds. Roelofsen maakt de eerstvolgende zondagmorgen bekend dat er ‘s avonds een bijzondere dienst zal worden gehouden. Vanwege de buitengewone droogte wordt er een bidstond gehouden. Hij roept iedereen op die avond naar de kerk te komen.

Als Willem die avond naar de kerk gaat, zegt hij tegen zijn vrouw Antje, die ook de Heere vreest: ‘Neem vanavond een paraplu mee!’ ‘Man, wat praat je nu toch! De hemel is van koper en de aarde van steen’, antwoordt ze. ‘Doe het nu toch maar, Antje, neem vanavond een paraplu mee’, herhaalt haar man.

Die zondagavond is het kerkgebouw helemaal bezet. Ds. Roelofsen preekt over Jeremia 3:3: ‘Daarom zijn de regendroppelen ingehouden en er is geen spade regen geweest. ( ... ) gij weigert schaamrood te worden’. Dan mag ds. Roelofsen met schaamte belijden: ‘Heere, wij hebben deze grote droogte verdiend’. Maar ook mag hij door het geloof pleiten op Hem Die een schuldig volk genade wil bewijzen.

Dan gebeurt het grote wonder. Als de dominee Amen heeft gezegd en de kerk uitgaat, begint het heel hard te regenen. Het water gutst naar beneden, zoekt kolkend een weg naar het lagere gedeelte. Sommige mensen blijven schuilen, anderen komen druipnat thuis, maar Antje en haar man lopen in de regen onder de paraplu naar huis. Wat een troost en wat een bemoediging voor het volk des Heeren. Zij zingen van Zijn trouw en goedheid, bewezen aan schuldige zondaren.

Uit: ”Een lied op de sabbatdag”, uitg. Ned. Vereniging tot bevordering van de Zondagsrust en de Zondags - heiliging.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen