Ontredderd, verslagen en bedroefd

Voor zover mogelijk wil ik hier open in zijn. Want de pijn van wat onlangs bekend en bericht werd, wordt niet alleen door ondergetekende gevoeld. Niet in het minst zal dat ook het geval zijn bij onze broeder die jarenlang deze rubriek heeft verzorgd. De lezer zal begrijpen dat het dan ook met schroom en pijn is om verder te gaan met ‘Van overzee’.

Vanwege het doel van deze rubriek dacht ik geen ‘nee’ te mogen zeggen. Het doel is immers om de band die er mag zijn tussen Nederland en Noord-Amerika van tijd tot tijd aan te halen door het delen van dingen die hier spelen, of in Nederland, en waar we met elkaar van kunnen leren. We zouden moeten zeggen: waarom juist nú dan niet? Nee, het doel is niet om een roddelpraatje aan te zwengelen. Verre van dat. Roddel heeft al wat schade berokkend in het kerkelijk leven. Mensen zijn er hun leven lang door beschadigd. Verwacht dus geen antwoorden op nieuwsgierige vragen die misschien zijn blijven liggen.

Hartelijk gebed

Mag ik om te beginnen vragen om een hartelijk en wederzijds gebed, nu een heel kerkverband als het ware in de rouw is? Ontredderd, verslagen en bedroefd? Laat ik niet emotioneel worden met de pen. Maar waarom zou men deze verslagenheid overzee niet mogen weten en voelen? Het is toch volgens 1 Korinthe 12:26 zo dat als één lid lijdt, al de leden mede lijden? Opdat geen tweedracht in het lichaam zij, maar de leden voor elkander gelijke zorg zouden dragen (vers 25).

Welnu, er wordt en er is geleden aan deze zijde van de oceaan. En we hebben vernomen dat dit aan de andere zijde ook het geval is. En niet in het minst bij onze broeder die node moest worden afgezet. Vanaf deze plaats leven we ook mee met zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen. En dan raast de trein van het kerkelijk leven al zo gauw weer door. Ook al is het vakantietijd, er liggen wel brokstukken op het spoor. Het doel van ‘Van overzee’ is niet om die brokstukken te laten liggen, ook niet om ze op te ruimen. Het doel van deze eerste aflevering van mij is om vanaf deze zijde elkaar op te wekken tot verootmoediging en diepe ootmoed vanwege óns doen. Want het gaat om de plaats die de Heere ons gaf, om de waardigheid van het ambt, om het Woord dat gesproken is, om de band die is gelegd, jaren geleden, om de herinneringen aan het verleden. Vooral gaat het om wat de dichter van Psalm 74 schreef: ‘Geef aan het wild gedierte de ziel Uwer tortelduif niet over; vergeet den hoop Uwer ellendigen niet in eeuwigheid’.

Hartelijke belijdenis

De God aller genade brenge ons allen op die plaats waar God goed is voor een slecht mens. Met de hartelijke belijdenis van zonden én onwaardigheid dat er ooit nog een ommekeer zou komen. Wie kan daar boven staan? Hebben we niet allen hetzelfde nodig? Waarop zou een mens - ook na ontvangen genade - zich kunnen verheffen? Laten we onszelf diep vernederen voor Gods heilig aangezicht, ook als ambtsdragers. Zijn ogen aanschouwen, Zijn oogleden proeven immers de mensenkinderen. Diezelfde dichter van Psalm 74 wist echter waar de hoop op wederkeer lag: ‘Gedenk aan Uw vergadering, die Gij vanouds verworven hebt; de roede Uwer erfenis, die Gij verlost hebt; den berg Sion, waarop Gij gewoond hebt’. Lezer, daar moet de levende Kerk het van hebben. Van de trouw van Hem Die niet zal laten varen het werk dat Zijn hand begon. Met alles wat er gebeurd is, met de fundamenten die omgestoten zijn, is ook nu nog waar dat de HEERE in het paleis Zijner heiligheid is en dat Zijn troon in de hemel is.

Een hartelijke groet van een bedroefd overzee.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen