Een troostrijke verborgenheid

Artikel 9 volgt nauwgezet de Heilige Schrift, zowel het Oude als het Nieuwe Testament. Het laat zien dat er niets wordt beleden dan wat de Schrift ons leert. Het opschrift boven artikel 9 luidt dan ook: ‘Bewijs van het voorgaande artikel van de Drieheid der Personen in één God’. In het geloofsstuk van de Drie-eenheid doen we dus niet anders dan de Schrift eerbiedig naspreken, opdat dezelfde Geest Die de Schrift inspireerde ons bekerend in deze waarheid zal leiden.

Drievoudig funderen

We beginnen artikel 9 te lezen:

‘Dit alles weten wij…’. Het gaat hier over de verborgenheid van de Drie-eenheid, of, zoals Athanasius het zegt, over: ‘het (respect)eren van de enige God in de Drieheid en de Drieheid in de Eenheid’. Dit geloofsstuk wordt op drie manieren gefundeerd: a). Uit de getuigenissen van de Heilige Schrift; b). Uit de (algemene) werkingen van de Vader, de Zoon en de Geest, en c). Voornamelijk uit de (zaligmakende) werkingen van de Vader, de Zoon en de Geest, die wij in ons gevoelen, die we bij bevinding onderscheiden kennen. Het gaat dus over ‘de werkingen die wij in ons gevoelen’. Zo wordt de Drie-eenheid op drie manieren gefundeerd. We gaan dit achtereenvolgens na.

Duister of klaar

Veel teksten uit het Oude Testament getuigen van het geloof in ‘de Heilige Drievuldigheid’. Van deze Schriftbewijzen uit het Oude Testament worden twee zaken gezegd. Er zijn ontelbaar veel Schriftbewijzen, maar we moeten die met onderscheiding uitkiezen. Anders gezegd, we moeten die in het licht van het Nieuwe Testament lezen. Zoals de manier waarop er over God gesproken wordt: de ene keer in het enkelvoud, één God. De andere keer in het meervoud: meer Personen. ‘En God zeide: laat Ons mensen maken, naar Ons beeld…’ (Gen. 1:26). Daar staat echter niet dat we drie Personen onderscheiden. Onze belijdenis zegt dan eerlijk: ‘Hetgeen voor ons wat duister is in het Oude Testament, dat is zeer klaar in het Nieuwe’. Er is dus ook wat dit betreft een ontwikkeling in de Godsopenbaring van ‘wat duister’ is, naar wat ‘zeer klaar’ is. Deze ontwikkeling in de Godsopenbaring geldt niet alleen de kennis en de vrucht in de woorden van de Heilige Schrift, maar ook in het hart van een zondaar. Zoals er ontwikkeling is in de voorwerpelijke Godsopenbaring, het Woord op het blad, zo is er ook onderscheiding in de toepassing door Gods Geest, het Woord in het hart. De onderwerpelijke Godsopenbaring dus. Er is in het leven van Gods kinderen een ontwikkeling van wat aanvankelijk duister is naar wat zeer klaar is, van belofte naar vervulling.

Dat zien we bijvoorbeeld ook bij de doop van Christus in de Jordaan. Daar zien we reeds de waarheid van de onderscheiding van Vader, Zoon en Geest. Drie jaar later, aan het einde van Zijn aardse loopbaan, spreekt de Middelaar over deze onderscheiding nog duidelijker in Johannes 14-16, en zeker ook als Hij de doopformule voorschrijft in Mattheüs 28. Vlak voor Zijn heengaan spreekt Hij heel helder over de Vader, de Zoon en de Geest. Zo is deze ontwikkeling in artikel 9 bedoeld, van ‘wat duister’ is, naar wat ‘zeer klaar’ is. Met als hoogtepunt: ‘Want Drie zijn er die getuigen in de hemel: de Vader, het Woord en de Heilige Geest; en deze Drie zijn één’ (1 Joh. 5:7).

Volmaakt genieten

Laten we oog hebben voor deze ontwikkeling van duisterheid naar klaarheid, zowel in de kennis en de vrucht van dit geloofsstuk als in de persoonlijke doorleving ervan.

Vervolgens belijdt artikel 9: ‘In al deze plaatsen wordt ons ten volle geleerd dat er drie Personen zijn in een enig Goddelijk Wezen. En hoewel deze leer de menselijke verstanden ver te boven gaat, nochtans geloven wij die nu door het Woord’. En dan volgt het vooruitzicht: ‘… verwachtende totdat wij de volkomen kennis en vrucht daarvan genieten zullen in de hemel’. Wat een onpeilbaar diepe troostleer. Er is het vooruitzicht dat straks de kennis en de vrucht volmaakt zullen zijn! De levende Kerk mag straks Vader, Zoon en Geest volmaakt kennen. Ze zullen het ‘eeuwig genieten’, staat er zelfs.

Kracht, bloed en inwoning

Artikel 9 belijdt nog eens nadrukkelijk ‘de bijzondere ambten en werkingen van deze drie Personen te onswaarts’, hoe dus het werk van de Vader, de Zoon en de Geest ervaren wordt in het hart. Op deze persoonlijke toepassing en bevinding komt het immers aan! Van elk van de drie Personen wordt dan een wezenlijk aspect beleden: ‘De Vader is genaamd onze Schepper door Zijn kracht; de Zoon is onze Zaligmaker en Verlosser door Zijn bloed; de Heilige Geest is onze Heiligmaker door Zijn woning in ons hart’. Laten we letten op de kern- en troostwoorden: kracht, bloed en inwoning.

Onze belijdenis sluit af met de strijd die er over deze zaken in de kerk altijd is geweest. Maar de ware Kerk heeft dit geloofsstuk bewaard, vanaf de tijd van de apostelen tot nu toe. Ondanks de dwaalgeesten, alle eeuwen door.

Bewaren wij deze troostrijke verborgenheid ook zo in ons hárt?

slot

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen