Het Zaligmakend Geloof

In de levendmaking van de dode zondaars, in die wedergeboorte, plant God het waar zaligmakend geloof in de ziel in. En ziedaar het tweede waarop met nadruk dient gewezen te worden: dit geloof verenigt de ziel met Christus, en maakt haar Zijn weldaden deelachtig. Van het wezen des geloofs spreekt dan ook de Heidelbergse Catechismus in Zondag 7, ‘dat het oprechte geloof niet alleen een zeker weten is, maar ook een hartelijk vertrouwen hetwelk de Heilige Geest door het Evangelie in mijn hart werkt, dat niet alleen anderen, maar ook mij vergeving der zonden, eeuwige gerechtigheid en zaligheid van God geschonken zijn, uit louter genade, alleen om de verdiensten van Christus wil’.

Dienovereenkomstig zegt het formulier om het Heilig Avondmaal te houden dat wij hierin onszelf te beproeven hebben, ‘niet alleen of wij ons vanwege onze zonden mishagen, maar ook of wij deze gewisse belofte Gods geloven, dat ons alleen om het lijden en sterven van Jezus Christus’ wil al onze zonden vergeven zijn, en dat de volkomen gerechtigheid van Christus ons als ons eigen toegerekend en geschonken zijn, ja zo volkomen alsof wij zelf in eigen persoon voor al onze zonden betaald en alle gerechtigheid volbracht hadden’.

Is het Avondmaal dan alleen voor bevestigde christenen? Immers nee! In hetzelfde formulier komt dat duidelijk uit. Dat te stellen zou strijden tegen het karakter van het Nachtmaal des Heeren, dat dient tot versterking van het zwakke geloof. Én in de Catechismus én in het Avondmaalsformulier, om niet meer te noemen, wordt gesproken van het wezen des geloofs, niet van een bepaalde geloofs-stand. Maar dan behoort tot het wezen van het geloof het toe-eigenen van Christus en Zijn weldaden; dat wil zeggen, wie ganselijk het vertrouwen mist dat al zijn zonden om Christus’ wil vergeven zijn, die mist het geloof; die is dood en onwedergeboren.

Voor velen echter hangt over dit stuk grote donkerheid. Ach, hoevelen die niet ontkennen kunnen dat het leven in de wereld hun de dood geworden is, die Gods recht hebben leren billijken, ook al zou Hij hen eeuwig verdoemen, die met Ruth de keuze hebben mogen doen: ‘Uw volk is mijn volk, en uw God mijn God’; ja meer, voor wie de weg der verlossing ontsloten is, verkeren menigmaal nog in grote bekommering of zij wel in waarheid deel aan Christus hebben. Hoever zijn zij er vanaf te vertrouwen dat hun zonden hun om Christus’ wil vergeven zijn. Hun schuld staat open. Gods recht eist. En er is geen ontkomen, of aan dat recht moet voldaan worden. O, viel toch eens de vrijspraak! Zij vrezen bij de dood nog alles te zullen missen. En omdat er maar twee wegen zijn, in of buiten Christus, moeten zij menigmaal besluiten buiten Hem te zijn, en nog voor eigen rekening te staan. En toch, nee, vreemdelingen van het geloof zijn zij niet. Reeds in hun overtuiging kon het hun zijn of de zware last van hun zonden van hen wegviel, als zij onder Gods recht moesten buigen.

wordt vervolgd

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen