Verbloemen

De mens in het midden

Hoewel een begrafenis een familieaan-gelegenheid is, mag van een kerkelijke begrafenis verwacht worden dat het in lijn is met de geldende gewoonten en gebruiken in een plaatselijke gemeente. Dat lijkt meer en meer onder druk te staan. De ernst van dood, graf en eeuwigheid verdwijnt als niet het Woord maar de mens in het midden komt te staan. Bloemen en (wereldse) toespraken krijgen dan een plaats in een vanouds sobere plechtigheid.

Natuurlijk hebben we er oog voor dat er plaatselijke verschillen zijn en op andere delen van de wereld, ook onder christenen, de gebruiken verschillen. Maar het is een verdrietige zaak als de mens in het middelpunt komt en het Woord naar de rand verdwijnt.

Het ‘verbloemen’ van de dood is het ontkennen van de verschrikking van de dood. Het graf is de groeve der vertering. Dan wordt het vreselijke oordeel zichtbaar ‘want gij zijt stof en gij zult tot stof wederkeren’ (Gen. 3:19b). In het Bijbelboek Job lezen we van de dood als de ‘koning der verschrikkingen’ (Job 18:14). Zeker, voor Gods kind is de dood de doorgang tot het eeuwige leven. Als het geloof in oefening is, mag weleens met hart en mond gezongen worden: ‘Maar na de dood is ’t leven mij bereid; God neemt mij op in Zijne heerlijkheid’ (Ps. 49:6, ber.). Maar de weg van sterven moet worden gegaan en dat blijft de bezoldiging (het loon) op de zonde. Als we daar iets van geleerd hebben bij het ontdekkend licht van Gods Geest, beeft ons hart. Als er toch geen Zondenvernieler, Borg en Zaligmaker Jezus was… Dan blijven we steken in dat huiveringwekkende gedicht:

‘Drie dingen bezwaren mijn gemoed:

't eerste is dat ik sterven moet;

't tweede bezwaart mij nog meer:

't is dat ik niet en wete wanneer;

't derde bezwaart mij bovenal:

't is dat ik niet en wete

waar ik varen zal!’

Het is een goede gewoonte onder ons dat we blijven uitspreken dat bloemen niet horen bij de ontzagwekkende dood. Anders gezegd: om de heerlijkheid van het leven voor Gods kind aan te wijzen, hebben we geen bloemen nodig. Dat bezwaar blijft voor ons persoonlijk staan, óók als het gaat om het leggen van bloemenkransen. Natuurlijk mogen we terugdenken met respect aan hen die vielen. Maar een ‘bloemengroet’ is daarbij niet nodig.

Het Woord in het midden

Het zal onze lezers wel duidelijk zijn dat we het Woord zo graag in het middelpunt willen stellen. Het beschreven Woord van God, de Bijbel, en het vleesgeworden Woord van God, Jezus, moet centraal staan. Met de bede dat we dat andere gedicht verstaan:

‘Drie dingen troosten mijn gemoed en maken mij het sterven zoet,

Zodat ik zonder schromen de dood zie tot mij komen.

Het eerste dat mij juichen doet, is dat ik ben in Christus’ bloed

Gewassen van mijn zonden, die mijne ziel verwonden.

Het tweede troost mij nog meer: dat ik nu leef en sterf den Heer’,

Die mij nooit zal begeven, maar door de dood doet leven.

Het derde troost mij bovenal: ik weet nu waar ik varen zal,

De hemel is mijn erve, zodat ik vrolijk sterve’.

Lezer(es), uiteindelijk gaat het daarom dat we met Christus gestorven en opgestaan zijn en Hem mogen kennen in ons leven als de Roos van Saron en de Lelie der dalen.

Heb jij/hebt u ook een vraag?

Mogelijke vragen over onderwerpen binnen de doelstelling van De Saambinder kun jij/kunt u mailen naar ds. B. Labee of hem per post toezenden (zie colofon). Er volgt -zo mogelijk- altijd een reactie. Echter alleen als de redactie het waardevol acht voor de lezers, volgt een antwoord op jouw/uw vraag in een nummer van De Saambinder. Graag wel wat geduld. Er liggen nog tientallen vragen op een reactie te wachten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen