Zien met twee ogen

Hij ziet zichzelf in de ellendige, verloren en rampzalige toestand waarin hij van nature verkeert. Hij ziet zijn zonden in alle verzwarende omstandigheden, want de Geest zal de wereld overtuigen van zonde. Eigenlijk staat er in Johannes 16:8: ‘verstomd doen zijn’, zodat men er niets tegen in kan brengen. Als de zondaar dit ziet, wordt hij verbrijzeld en ontvangt hij een verbroken hart. Hij wordt nederig voor God en de hoogmoed van zijn hart wordt weggenomen. Ja, dat inzicht brengt ware verootmoediging met zich mee, zodat de ziel met Efraïm uitroept: ‘Nadat ik aan mijzelf ben bekendgemaakt, heb ik op de heup geklopt; ik ben beschaamd, ja, ook schaamrood geworden’, Jeremia 31:19.

Dat gaat zó ver dat de zondaar wanhoopt aan zichzelf. Maar daardoor wordt hij erop voorbereid om met het andere oog op de Heere Jezus te zien als de grote Heiland en Zaligmaker. Dat is voor zo’n gewond en radeloos mens van uitnemende waarde en vol verkwikking. De Geest doet hem namelijk zien dat Jezus, om een Heiland te zijn, daartoe door de Vader van eeuwigheid is voorbestemd en aangesteld. De Geest doet hem ook zien dat de Heere Jezus daartoe in staat is, omdat er in Hem een overvloedige volheid is om alle gebrek te vervullen. In Hem woont immers het welbehagen van de Vader in alle volheid, vgl. Kolossenzen 1:19.

Ten slotte laat de Geest de mens zien dat Jezus ook gewillig is om alles wat Hij is en heeft aan arme en behoeftige zielen te schenken. Want alles wat Hij als Middelaar is, wat Zijn naturen, namen, ambten en staten betreft, is Hij niet zozeer voor Zichzelf, als wel voor arme zondaren. Ja, Hij nodigt hen zelfs uit, Hij bidt en roept om tot Hem te komen. Als men dit ziet, gaat men de Heere Jezus hoogachten; en er komt een begeerte, een verlangen en een uitzien naar Hem, en daarmee wordt het geloof geoefend.

Dat zien met twee ogen is er ook de oorzaak van dat de mens tot twee daden komt. Enerzijds ziet hij zich als geheel ellendig en verloren. Hij denkt: Als ik zo blijf, wacht mij niets anders dan een zekere dood en het eeuwig verderf. Maar als ik in Jezus gevonden mag worden, is dat mijn eeuwige zaligheid.

Wat doet de ziel dan? Ze vlucht bij zichzelf vandaan, ze ziet af van alle eigengerechtigheid, ze wil niet langer het leven in zichzelf zoeken, en neemt daadwerkelijk de toevlucht tot de Heere Jezus en Zijn algenoegzame verdiensten; en daarbij verklaart ze dat ze in Hem gevonden wil worden’.

Uit: “De Godvruchtige avondmaalganger”, Petrus Immens; uitg. De Banier, 2014.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen