Het vergeten watervat

Dan moet er wel iets bijzonders hebben plaatsgevonden. Zeker in het oosten. Water is onmisbaar. Zoiets belangrijks als de waterkruik laat je niet zomaar achter.

Waarom is ze haar waterkruik vergeten? Dat wordt duidelijk in wat ze straks tegen de mensen in Sichar zal zeggen: ‘Komt, ziet een Mens Die mij gezegd heeft alles wat ik gedaan heb; is Deze niet de Christus?’ (vers 29). Die vergeten waterkruik is een woordeloze prediking van wat er in het leven van deze vrouw gebeurd is. Die vergeten waterkruik staat daar als een stille getuige van Gods genadewerk in het hart van deze zondares.

De dorst naar het zondewater

Die waterkruik midden op de dag getuigt van haar dorst naar de wereld. Naar het zondewater. Het blijkt duidelijk dat deze vrouw in de zonde leefde. Het is daarom dat ze met de kruik op haar hoofd op het heetst van de dag water gaat putten. Die gang naar de Jakobsbron is voor haar onvergetelijk geworden. Dat kwam niet bij deze vrouw vandaan. Ook van haar geldt dat zij niet naar God zoekt en vraagt. Ook van haar geldt dat zij de Springader van levend water verlaten heeft. Net als wij. Het genadewerk in haar leven is vrucht van Gods welbehagen. Daarom moest Christus door Samaria gaan (vers 4). Is dat eenzijdige genadewerk in uw leven al verheerlijkt?

Die waterkruik spreekt ook van ontdekkende genade. Met dat ze haar kruik neerzet, hoort zij de stem van een Vreemdeling. Een Jood Die haar aanspreekt. Een Jood Die spreekt over de Gave Gods. Over levend water. Maar van die boodschap begrijpt ze niets. Natuurlijk niet. Alleen als zonde zonde wordt en schuld schuld, alleen dan krijgt de boodschap over levend water waarde. Daarom gaat deze Christus in Zijn profetische bediening de Samaritaanse vrouw ontdekken aan haar zonden. Hoe treffend wees de Kenner van het hart haar zonde aan: ‘Ga heen, roep uw man en kom hier’ (vers 16). Toen moest ze voor de dag komen en blijkt dat zij in de zonde van overspel leefde. Eén zonde wordt aangewezen en in het proces dat volgde, is ze ontdekt aan al haar zonden. De kanttekening zegt: ‘namelijk ook heimelijke en verborgen zaken’. Hij heeft mij gezegd alles wat ik gedaan heb.

De hoogste Profeet leert nu nog steeds de eis van Gods wet. Daar begint Hij mee als Zijn Geest het hart van de zondaar zaligmakend gaat bearbeiden. Veelal wordt er eerst één zonde aangewezen, om dan in de weg van ontdekking meer en meer het zondige hart open te leggen. Bent u zo al onderwezen over uw zonden en zondaarsbestaan? Bent u al zondaar voor God geworden?

De dorst naar het levend water

Die waterkruik spreekt ook van een dorst naar levend water. Naar water dat wél dorstlessend is. Naar water dat blijft. Naar water dat bij de Bron van levend water vandaan vloeit. Naar water dat in het hart wordt tot een fontein van water, springende tot in het eeuwige leven (vers 14).

Heeft u al dorst? Dorst… echte dorst maakt dat u uw waterkruik laat staan, vergeet. Dan sterft de zondedorst en komt er een andere dorst in het leven. Dan wordt ook de dorst om alle noodzakelijke dingen in het leven tot in de puntjes te verzorgen naar de achtergrond gedrongen. Wat het zwaarst is, gaat het zwaarst wegen. De vraag wat we zullen eten en drinken komt op de tweede plaats. De waterkruiken blijven leeg. Het gaat dan om een heel andere dorst in het leven. De dorst naar God. Er komt een dorst naar levend water. Naar water dat de Levensbron alleen maar geven kan. Dorst u naar God? Schreeuwt u om God? Kunt u God niet meer missen? Dorst u naar leven bij God vandaan? Heeft u geleerd dat uw zielendorst alleen maar door Christus vervuld kan worden? Dorst u naar het levende water dat Christus alleen geven kan? Versmacht uw ziel van dorst? Bent u een ellendige, een nooddruftige die zoekt naar water, maar geen water vindt? Kleeft uw tong aan uw gehemelte van de dorst? Voor zulken geldt dat de Heere hen zal verhoren en de God Israëls hen niet zal verlaten.

De dorst gelest

Daarom spreekt die waterkruik ook van de dorst die is gelest. Toen Christus Zich aan deze vrouw wilde openbaren en het zei: ‘Ik ben het, Die met u spreek (vers 26)’, toen heeft ze mogen drinken. Is het een wonder dat ze dan haar watervat laat staan? Is het een wonder dat ze naar haar stadsgenoten gaat en hen oproept om de Christus te zoeken? Ze heeft gedronken van het levende water! Als u mag drinken van het water des levens heeft u geen dorst meer. Dat is werkelijk dorstlessend water. In het kennen van de Middelaar Gods en der mensen ligt het leven. Hij lest de dorst van uw ziel. Bij Hem vindt de zondaar die sterft van de dorst het leven. Om die dorst van dorstige zielen te lessen, moest de Borg Zelf dorsten. Hoor wat Hij in Zijn dorst uitroept: ‘Mij dorst’. Daarom kan en zal Hij de dorstige te drinken geven uit de fontein van levend water.

Deze vergeten waterkruik stelt ons ten slotte een ernstige vraag: Bent u nog bezig met het vullen van uw levenskruik met allerlei wateren van deze wereld? Zoute wateren die de dorst niet lessen kunnen? Zoute wateren die naar de dood leiden? Of heeft u al die waterkruiken achtergelaten? Vergeten? Omdat u weet van het levend water dat alleen bij Christus te verkrijgen is? Bij Hem, Die nu nog roept: ‘Zo iemand dorst, die kome tot Mij en drinke’.

Zo verliet de vrouw dan haar watervat.

Johannes 4:28a

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen