Bewaard voor opstand

Tamelijk onverwachts nam ds. Tuinier op zondag 23 februari afscheid van Kampen, de gemeente die hij sinds 2018 heeft gediend. Per 1 april gaat hij met emeritaat. ‘Loslaten van het mooiste werk op aarde is een rouwproces’.

Al langere tijd merkte ds. Tuinier dat hij niet helemaal in orde was. Aan het eind van een kerkdienst had hij geregeld ademnood. Vaak was hij snel vermoeid. Hijzelf en zijn huisarts dachten aan de naweeën van corona. Totdat in oktober 2023 uit onderzoek bleek dat hij leed aan de spierziekte ALS.

Sindsdien heeft hij gemerkt hoezeer zijn lichaam daardoor wordt afgebroken. ‘Nu zijn ook mijn longspieren aangetast. Daarover maak ik mij grote zorgen. Sinds januari 2024 lig ik ‘s nachts en een gedeelte van de middag aan de beademing. De druk daarvan moet steeds worden opgevoerd. De Heere heeft mij bewaard voor opstand. Op dit moment ervaar ik dat mijn krachten minder worden. Ik ben totaal op de hulp van mijn lieve vrouw en enkele zusters aangewezen’.

Ambtelijke taken

Ondanks zijn ziekte probeerde ds. Tuinier zo lang mogelijk zijn ambtelijke taken te vervullen. Maar dat werd steeds moeilijker. ‘Alles heb ik moeten leren loslaten. Ook de Woordverkondiging: van de preekstoel naar de katheder, van drie diensten op Gods dag naar twee keer preken.

Vervolgens één keer per zondag, alleen de morgendienst. Later een keer in de veertien dagen… Begin dit jaar kwam ik erachter dat het echt niet meer ging. Door zwakke longspieren kost het mij te veel moeite om zelfs slechts een korte preek te houden. Dit vind ik het moeilijkst, tot nu toe. Het is een rouwproces’.

Het verlangen om andere mensen de dienst van de Heere aan te prijzen was er bij Durk Wander Tuinier al van kinds af aan. In het herdenkingsboek van de Gereformeerde Gemeente van Aagtekerke vertelt hij hoe hij als jongen van zeven jaar op zijn manier al ‘preekte’ uit de kinderbijbel van Vreugdenhil. Nog steeds bewaart hij een boekje met de preekbeurten uit die tijd. Alleen van afstanden had hij nog niet zoveel besef. Op een zondag preekte hij toen zowel in Lemmer als in Terneuzen…

Middellijke weg

‘De prediking van wijlen ds. M. Golverdingen in ‘s-Gravenzande heeft de Heere in de middellijke weg gebruikt om me verder te leiden. De eerste persoon aan wie ik heb verteld wat er in mijn hart leefde omtrent het predikambt, was mijn toenmalige decaan op de Guido de Brès, G.J. van Aalst. Hij raadde mij aan naar De Driestar te gaan en onderwijzer te worden. Onder een preek uit Johannes 21 vers 6 heeft de Heere licht en onderwijs gegeven over Zijn werk. In 1997 werd ik toegelaten tot de Theologische School. Daar heb ik veel geleerd.

Met respect en waardering denk ik terug aan mijn docenten’.

Vier gemeenten heeft ds. Tuinier gediend: Terwolde (2001), Aagtekerke (2007), Waarde (2013 ) en Kampen (2018). ‘Terwolde was en blijft onze eerste liefde. Wij zijn daar gekomen toen de wonden van de mkz-crisis nog vers waren. Dat heeft de eerste jaren van mijn ambtelijke dienst gestempeld. In Kampen heeft de coronaperiode grote impact op ons gehad. Daar heb ik vele begrafenissen van dierbaren geleid. Bijzonder was dat ik, ondanks mijn ziekte, de opening van het geheel gerenoveerde kerkgebouw kon meemaken. Ook in de Zeeuwse gemeenten hebben we veel hartelijkheid ondervonden. Ik kan niet anders belijden dan dat mijn Zender ons per keer heeft uit- en doorgeholpen’.

Terugkijkend op zijn ambtsbediening zegt ds. Tuinier: ‘Soms merkte ik weerklank op de prediking. Gods Woord legde beslag. Ik mag geloven dat het gestrooide zaad is ontkiemd. Het zal groeien en vrucht dragen. Dat is Gods werk, Zijn Naam tot eer. Verwondering blijft over’.

‘In de prediking gaat het om de Heere Jezus Christus, Die rijk was en arm is geworden om armen rijk te maken in Hem. Belangrijk is dat er altijd goed en gunnend van de dienst van de Heere wordt gesproken. Daarbij mag de ernstige waarschuwing voor de zonde en wereldse invloeden niet ontbreken’.

Zowel in zijn preken als in zijn boeken hadden jongeren bij ds. Tuinier een bijzondere plaats. ‘Dat heeft te maken met mijn achtergrond als onderwijzer. Kinderen en jongeren hebben altijd de liefde van mijn hart gehad’.

Hij adviseert ambtsdragers om jaarlijks met catechisanten een persoonlijk gesprek te hebben. ‘Je zou het een huisbezoekje onder vier ogen kunnen noemen. Zo kun je meeleven in vreugde en verdriet en groeit er een vertrouwensband die belangrijk is om met hen te kunnen spreken over het enige Nodige. Jongeren verlangen iets te zien van het werk van de Geest van Christus. Dat maakt jaloers. Dat kost tijd en energie, maar je krijgt er veel voor terug’.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen