De Leeuw zit en heerst

Wanneer een van ons op reis gaat, willen we graag zeker weten dat hij of zij veilig is aangekomen. En de aangekomene wil dit ook zélf zo graag laten weten. Zo ook bij Christus. De derde trap van Immanuëls verhoging is van onschatbare waarde: Hij Die ten hemel voer, is niet onderweg gebleven. Hij is aangekomen. Werkelijk thuisgekomen.

Christus heeft de grens van onze wereld overschreden en is gekomen in de luister van Gods troonzaal. Het gaat om de troost van het kennen van de Zoon des mensen in Zijn staten. Weet u het nog? Hij is neergedaald, tot in de diepste diepte. Vanuit die afgrond is Hij opgeheven, tot in de hoogste hoogte. En dat is aan de rechterhand van God de Vader: een plek van macht, majesteit en voltooide verlossing. De Vader spreekt hierin: ‘Dit is Mijn geliefde Zoon, Die álles gedaan heeft wat gedaan moet worden om Mijn volmaaktheden te verheerlijken’. Hier krijgt Hij als Jezus van Nazareth voor het eerst de vreugde en heerlijkheid die Hem zó toekomen. Alleen dat is al tot vreugde van Zijn kinderen. Het is voor de levendgemaakte Kerk op aarde een punt van schuld én uitzien: Hij is het waard om Hem alle lof en heerlijkheid toe te brengen!

Handelen van de Vader

Bij de opstanding is het ook de Zoon Zelf Die de banden van de dood verbreekt en Zelf uit het graf verrijst. Maar als het gaat om Zijn zitten aan de rechterhand van de Vader, verschuift het licht. Hier verwerft niet de Zoon Zich eigenhandig een plaats, hier handelt de Vader. De Zoon verhoogt Zichzelf niet, maar Hij wórdt verhoogd. En juist daarin schittert Zijn majesteit des te helderder: Hem wordt eer gegeven. Hij hoefde die ereplaats Zich niet toe te eigenen, alsof er door Hem nog iets te winnen viel. Nee, het is de Vader Die met koninklijk gezag zegt: ‘Zit aan Mijn rechterhand’.

Het beeld dat de Heere ons geeft in deze trap van verhoging is dat van het zitten aan Zijn rechterhand. De Bijbel spreekt er veelvuldig over. Immanuël Zelf gebruikt het: op het tempelplein tegenover de schriftgeleerden en in de nacht van Zijn verraad bij Kájafas. Toch klinkt de vraag: ‘God is een Geest, heeft Hij dan een rechterhand?’ Juist daarom is het bijzonder dat de hoge God spreekt in tastbare beelden. Wonderlijk! De heilige God daalt af in onze taal, in onze begrippen. Niet omdat Hij Zich moet verklaren, maar omdat wij Hem anders niet zouden kennen. Hoe diep buigt God Zich neer, zo zelfs dat een (anders getalenteerd) kind het kan begrijpen. Bedenk wel: in het paradijs waren deze beelden niet nodig. Daar werd Zijn majesteit gekend zonder uitleg, en Zijn heerlijkheid gezien zonder woorden. Maar nu, na de val, zijn deze beelden als kieren, waardoor we iets mogen zien van de waarheid achter het zitten aan de rechterhand van God.

Immanuël is het Hoofd van de Kerk geworden. Christus heeft álles voor haar over gehad. Heel Zijn leven, tot in de kruisdood, heeft Hij gegeven voor Zijn gemeente. En de Vader heeft Hem daarop álles geschonken. De Zoon trekt Zich niet terug op Zijn erepositie. Integendeel, Hij regeert alles in opdracht van de Vader. Toch lijkt het soms anders. In gezin, kerk en samenleving is de invloed van de satan vaak zichtbaarder dan de heerschappij van Immanuël. Maar is het dan geen genade en zorg dat wíj nog mogen samenkomen als gemeenten, terwijl dat op andere plaatsen verboden is?

Uitgieten

De Gezondene van de Vader is opgevaren. De hemel heeft Hem ontvangen, de troon heeft Hem verwelkomd. Immanuël regeert, zodat het verkiezend welbehagen van Zijn Vader werkelijkheid wordt op de aarde. Hij mág dit uitgieten, omdat Zijn bloed is vergoten. Wie zal nu de hemelse gaven op de aarde brengen, tot in het hart? Wie zal afdalen met wat van Boven komt? Al worden de gaven van Christus gepreekt, uitgestald, ja aangeboden, als de Heilige Geest Zich niet beweegt, blijft alles stil, alles koud en alles gesloten. De Geest van Christus (Heidelbergse Catechismus, Zondag 19) is zo nodig. Hij brengt tot de ontdekking: ik ben vol van alles wat van beneden is, vol van de vader der leugenen en ik ben leeg van God. Zó leeg!

Werkelijk, dít is een noodzakelijke ontdekking én beleving. Goddelozen, boetvaardigen en gebrokenen zijn álleen de geschiktste voorwerpen voor de hemelse volheid. De Geest van Immanuël wijst op Christus als de lévende oplossing voor een stérvende ziel. In de verkondiging van het Woord én de werking van de Geest worden harten vervuld met gaven van Boven: vergeving en vernieuwing. En het reikt nog verder. Diezelfde Geest zorgt voor Zijn Kerk. Hij zendt en bekwaamt ambtsdragers. Hij geeft kracht aan het zwakke, richting aan het dolende en vuur/verkwikking aan het matte.

Beschutten

De bruid van Christus mag zich zo veilig weten bij haar Bruidegom! Hij beschut en bewaart Zijn Kerk tegenover de vele vijanden en anti-christelijke machten. Er is een geloofsoog voor nodig, soms te midden van veel zorgen en bestrijdingen, om het te zeggen: ‘Maar wij zien Jezus met heerlijkheid en eer gekroond’ (Hebr. 2:9a). Immanuël zegt tot hen: Ik ben boven voor u! Het leven met Christus mogen we wel voorstellen als een huwelijk. Lezer, het is zo’n goed huwelijk! Wat is het goed bij Jezus. En… Hij zoekt nog bruiden, oud en jong! Daarbij zegt Hij niet: ‘kom maar naar de hemel’. Nee, Hij komt van Boven naar beneden met Zijn Geest.

wordt vervolgd

1. De verhoging van het Lam

2. Zijn opstanding uit de doden

3. Zijn hemelvaart

4. Zijn zitten aan de rechterhand van God de Vader

5. Zijn wederkomst in heerlijkheid

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen