Globaal bekeken

In Shaare Zedek Nieuws staat een artikel van Uri Schwarz, directeur Departement Resource Development and Public Relations. Het slot luidt als volgt:

Hoewel ik nog steeds met trots Jood ben, voel ik me erg ongemakkelijk als ik mijn Jood-zijn openlijk toon en ik heb vrienden die het nieuwe antisemitisme uit eerste hand hebben meegemaakt. Het is bijzonder triest dat slechts 75 jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog de mensheid opnieuw is vergeten dat iedereen naar Gods beeld is geschapen. De meesten van ons zijn helaas bang om iets te zeggen, wat me doet denken aan de beroemde woorden van de Duitse predikant Martin Niemöller (1892-1984), die zelf acht jaar in Duitse concentratiekampen doorgebracht heeft:

Toen de nazi’s de communisten arresteerden,

Heb ik gezwegen;

Ik was immers geen communist.

Toen ze de sociaaldemocraten gevangenzetten,

Heb ik gezwegen;

Ik was immers geen sociaaldemocraat.

Toen ze de vakbondsleden kwamen halen,

Heb ik niet geprotesteerd;

Ik was immers geen vakbondslid.

Toen ze de Joden opsloten,

Heb ik niet geprotesteerd;

Ik was immers geen Jood.

Toen ze mij kwamen halen

Was er niemand meer, die nog protesteren kon.

••• In Ecclesia (Vrienden van Kohlbrugge) vertelt M. Molenaar (Rouveen) over ‘een ontmoeting met een oud-catechisant van dr. W. Aalders’:

Ds. Jeljer Folkertsma werd op 25 augustus 1929 in het Friese Koudum geboren. Hij heeft de periode dat dr. W. Aalders in Koudum stond heel bewust meegemaakt. (…)

Boeiend vertelt ds. Folkertsma over de komst van dr. Aalders in Koudum. Letterlijk zegt hij: ‘De gemeente was benieuwd, gespannen… en daar klonk Onze hulp is in de Naam des Vaders… Maar wat een zachte stem!! (Bedenk dat de luidsprekers etc. nauwelijks bekend waren). Wat een tere stem; een stem die boéide, die méénam.’ Folkertsma vertelt me dat zijn moeder eens tegen zijn vader zei: ‘Ik durfde haast niet ademhalen, zo bang was ik iets te missen.’ Dat was na een preek uit Psalm 139: ‘Over het geweven zijn in de moederschoot en over het vormeloos begin.’ (…)

Hij vertelt dat de koster altijd de Bijbel geopend had liggen bij het te behandelen Schriftgedeelte. Een tijdlang lag de Bijbel open bij het begin, bij het boek Exodus. (…) Op de dag dat dr. Aalders aankondigde dat hij het beroep naar Groningen had aangenomen, lag de Bijbel niet meer open bij Exodus, zagen we. Nu had de koster de Bijbel veel verder moeten openen, bij de profeet Zacharia. Over die profeet zou een serie preken volgen. Die morgen ging de preek over hoofdstuk 1 vers 7-17, over de Man, die stond tussen de mirten, die in de diepte waren. Na de preek werd gezongen uit Ps. 68 vers 1 en 2, zo gaat ds. Folkertsma verder, maar daar kwam weinig van terecht. Zelfs diaken Veldstra, steeds een hartstochtelijk zanger, zat nu aangeslagen en wezenloos voor zich uit te staren.

Het afscheid van ds. Aalders was op zondagmiddag 13 december 1942. Een grauwgrijze dag, letterlijk en figuurlijk. Omdat Zondag 52 van de Heidelbergse catechismus aan de beurt was, koos dr. Aalders die ook voor zijn afscheid. Vanwege het te verwachten aantal kerkgangers waren kinderen niet welkom. ‘Een grote teleurstelling voor ons,’ zo vertelt de predikant. Toch konden ze het niet nalaten naar de kerk te lopen, om althans buiten nog iets van het zingen mee te maken. Men zong uit Psalm 25 vers 1 en 10. (…)

Na de zegen sprak dr. Aalders: ‘Ik verzoek de gemeente nog eenmaal met mij te zingen Gezang 149 vers 1, 2 en 3 (uit de bundel van 1938).’ De verzamelde gemeente zong uit volle borst ‘Grote God, wij loven U’, etc. Maar ook: ‘Neem ons op in Uw erbarmen’, etc.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen