Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Paaspinksteren

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Paaspinksteren

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

En nadat Hij dit gezegd had, blies Hij op hen en zei tegen hen: Ontvang de Heilige Geest. Johannes 20:22

Het Johannesevangelie is in veel opzichten anders dan de drie andere evangeliën, meer gelaagd. Het zit vol diepten en doorkijkjes. Ook ten aanzien van Pinksteren heeft Johannes een eigen invalshoek.

Waar Lukas de heilsfeiten uit elkaar houdt, ziet Johannes, de ziener, de dingen ineen en in elkaar overlopen. Pasen en Pinksteren vallen bij hem op één dag.

Als op die allereerste paasdag de benauwde, bange leerlingen in lockdown zijn, staat ineens Jezus in hun midden. Een van de eerste dingen die Hij dan doet, is ademen, de Heilige Geest uitademen over de Zijnen. Zoals God de eerste mens de levensadem inblies, zo blaast de opgestane Jezus Zijn volgelingen, Zijn lichaam op aarde, nieuw leven in.

Prille begin

Pinksteren heet wel ‘het geboorte-uur van de Kerk’. Op het feest van de uitstorting van de Geest worden mensen tot in hun diepste vezels geraakt en geïnspireerd. Vanuit Johannes kun je net zo goed Pasen het prille begin van de Kerk noemen. Al vóór het pinksterfeest is er een gemeente van Jezus Christus. Klein en verborgen, maar onomkeerbaar. Aan deze gemeente geeft Jezus Zijn Geest. Spoedig zal deze Geest harder en wijder waaien. De kleine lokale kerk wordt met Pinksteren een wereldkerk, maar laten we dat begin achter dichte deuren en ramen niet vergeten.

Pinksteren associëren we met laaiend enthousiasme en een frisse wind, met mensen die in vuur en vlam staan. Daar verlangen we naar – een opwekking! We hebben jongeren nodig met visie, midlifers met een aanstekelijk geloof, ouderen met een droom. En ze zijn er, Goddank.

Maar wat als het heilige vuur dooft, de wind gaat liggen, het enthousiasme bekoelt? Dan wijst de vinger al snel naar de kerk als een geesteloos instituut, al net zo dor en doods als de verbleekte botten uit Ezechiëls visioen. ‘De christenheid ziet zo bleek, ik ben bang dat ze sterft’, dichtte eens Guillaume van der Graft (alias Willem Barnard). Dat is scherp gezien. Als we dan maar niet de kerkdeur achter ons dichttrekken.

In de lockdown

Laten we liever nog eens aan dat begin denken, aan dat stelletje leerlingen. Bang, beschaamd, getrau matiseerd zijn ze. Er is de verbijsterende, duistere afwezigheid van Judas, Petrus zit in een geloofscrisis zonder weerga, Thomas de scepticus is niet komen opdagen, en daarbij komt nog het collectieve grote falen. Al die mooie beloften en vrome voornemens bleken loos toen het erop aankwam. Ziehier het lichaam waarvan Christus het Hoofd is. Het is niet gaaf en glanzend, happy en shiny, maar getekend en gewond net als Hijzelf. Je zou het niet vermoeden, maar dáár is Hij present met Zijn vrede en Zijn Geest die ons uit alle dodigheid opwekt en levend maakt tot paaspinkstermensen.

Is dat niet hoopvol nu de kerk in het Westen in crisis verkeert en corona daar nog eens bovenop komt? De kerk is niet bedoeld voor de anderhalve meter. Al is Jezus ook juist daar te vinden waar twee of drie in Zijn naam bijeen zijn. Of één. Daar woont Hij zelf door Zijn Geest. Bij ons, ja zelfs in ons.

Maar toch, het begint benauwd te worden op die paar armlengtes in de lockdown. Bedompt. We hebben ruimte nodig, frisse lucht, een zichtbare kerk, om met elkaar te volharden ‘in de leer van de apostelen en in de gemeenschap, in het breken van het brood en in de gebeden’, zoals de gemeente vlak na het pinksterfeest (Hand.2:42). Van die volharding is de Geest het geheim. De Geest van Jezus die tot het uiterste einde toe volgehouden heeft.

Feest van gebed

Dat perspectief geeft lucht als een terugkeer naar normaal kerkzijn een zaak lijkt van de lange adem. Maar de adem van de Geest is langer. Hij is ons gegeven om eeuwig bij ons te blijven (HC 20). Dat belijden we, terwijl we meer dan anders beseffen dat we de dingen niet onder controle hebben. Ook de Geest van Christus hebben wij bepaald niet in onze macht. Zijn aanwezigheid is en blijft een genadig geschenk dat we enkel in geloof kunnen ontvangen. Daarom is Pinksteren ook nadrukkelijk het feest van het gebed om nabijheid en volharding in tijden van benauwdheid en geestelijke ademnood.

‘Opgestane Christus, blaas op ons en beadem ons, opdat we de Geest krijgen, wat kleur op onze bleke wangen. Schep ruimte in onze benauwdheid en zucht door Uw Heilige Geest met ons mee in onze zwakheid. Troost en leid ons door deze rare tijd heen, bewaar ons bij U en Uw kerk en geef ons Uw vrede.’

Dit artikel werd u aangeboden door: de Gereformeerde Bond

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van donderdag 28 mei 2020

De Waarheidsvriend | 24 Pagina's

Paaspinksteren

Bekijk de hele uitgave van donderdag 28 mei 2020

De Waarheidsvriend | 24 Pagina's