ds. W. van Laar (1948-2020)

Op een internationale conferentie van de IFES (International Fellowship of Evangelical Students) in Mittersill leerden we elkaar kennen. Ds. Van Laar bereidde zich met zijn jonge gezin voor op een uitzending als zendingspredikant van de GZB en ik begon aan een nieuwe taak als IFES-stafwerker. De conferentie in 1981 vormde het begin van een blijvende vriendschap. Vaak kwamen onze wegen samen: bij de GZB, als docent van de Reformatorische Bijbelschool (later De Wittenberg), als predikant van de Grote Kerk te Vlaardingen. Geregeld waren we reisgenoten in het landschap van kerk en zending.

Als het recht struikelt op de straten

Wout van Laar werd op 5 juli 1948 geboren in Rhenen. In 1966 ging hij theologie studeren in Utrecht. Hier ontstonden vriendschappen-voor-het-leven en kreeg hij verkering met zijn toekomstige vrouw, Teunie. Na zijn predikantschap in Noordeloos (1973-1978) kwam hij in dienst van de GZB, eerst als secretaris binnenland en later als zendingspredikant in Chili.

Chili (1983-1988) zou een onuitwisbaar stempel zetten op zijn werk als dienaar van het Evangelie. Hij kon niet voorbijgaan aan het schreeuwende onrecht in de Chileense samenleving onder de dictatuur van Pinochet. Hij kon er slecht tegen dat de GZB en haar partnerkerken zich terughoudend opstelden. Wie eenmaal zoals hij de stemmen had gehoord van Pedro Arana, René Padilla en Samuel Escobar, kon die niet meer vergeten. Zending kon niet Gods zending zijn als die niet de stem van de profeten liet horen, wanneer het recht struikelt op de straten. Gods missie raakt het hele leven en de hele samenleving – misión integral – daarvan raakte Wout van Laar diep overtuigd.

Zoeken naar een nieuwe katholiciteit

Na ‘Chili’ werd ds. Van Laar predikant van de Grote Kerk in Vlaardingen (1988-1994). ‘Hier’ en ‘daar’ bleef bij hem verbonden. Híer het gesprek met een Vlaardings gemeentelid op de grens van het leven die de wereld buiten zijn stad alleen kende als haringvisser op de Noordzee. Dáár het delen van visie met een spraakmakende zendingstheoloog over een nieuw paradigma voor de wereldzending.

De kerkelijke en geestelijke wortels van ds. Van Laar lagen in de Hervormde Kerk en in de Gereformeerde Bond. Hij bleef altijd lid van de Bond, kritisch en loyaal. ‘Wij dragen de onschatbare traditie van de Reformatie, maar die moeten we wel zo ontsluiten en herijken dat we de kracht van het Evangelie weer ontdekken voor onszelf en voor anderen.’ Hij had de wereldwijde kerk en zendingsbeweging nodig om te kunnen ademen.

Onder zijn leiding als studiesecretaris en later directeur van de Nederlandse Zendingsraad (1994-2011) groeide de NZR uit tot een bloeiende ontmoetingsplek van zendingsorganisaties, die hij op tal van internationale conferenties vertegenwoordigde. Hij zocht naar een ‘nieuwe katholiciteit in het omgewoelde landschap van zending en oecumene’. ‘De kerk zal divers zijn, omdat de mensheid divers is. De kerk zal één zijn, omdat Christus niet gedeeld is’, zei hij bij zijn afscheid van de NZR.

Zijn tijd vaak vooruit

Dat hij zag wat anderen nog niet zagen, kwam hem soms op kritiek te staan. Hij signaleerde al vroeg dat het kloppende hart van de kerk en van de wereldzending zich aan het verleggen was naar het zuidelijke halfrond. Een beweging zoals GATE (The Gospel from Africa to Europe) had zijn belangstelling. Steeds meer zag hij de beperktheid van westerse, zowel evangelische als oecumenische, programma’s. Steeds meer was Jezus voor hem de gewonde Heelmaker. En de kerk een gewonde en besmeurde kerk, wanneer ze zich achter Jezus aan naar buiten begeeft. Hij, die onze pijn en verlatenheid heeft gekend, trekt met ons door de diepte heen.

Onvermoeibaar en kwetsbaar

Wout van Laar ging onvermoeibaar zijn weg, innemend, bescheiden en vol goede moed. Maar het gezin kwam nogal eens tekort, en Teunie had daar soms fors moeite mee. Hoe herkenbaar is dat in veel pastorieën en zendingsgezinnen? Als echtparen besloten we daarom om elkaar elk halfjaar te ontmoeten in een gesprek van hart tot hart over ons huwelijk, ons werk en ons geestelijke leven.

Toen Teunie ziek werd, gaf Wout alle prioriteit aan de zorg voor haar. Het boek dat hij bezig was te schrijven over de verwerking van al zijn missionaire inzichten en ervaringen, kwam niet af. Tot het laatst toe bleef hij optimistisch, ook over zijn eigen ziekteproces en we wisten niet hoe ziek hij echt was.

Eerder dan iedereen verwachtte, werd hij in de vroege morgen van dinsdag 28 juli uit dit leven geroepen. Thuisgeroepen, in Christus ontslapen. Voor Teunie zal het zwaar zijn, zonder de dagelijkse zorg en steun van haar man. We wensen haar, de kinderen en kleinkinderen Gods nabijheid toe.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen