Globaal bekeken

In De Zaaier (kerkblad dat verschijnt in de Alblasserwaard en de Vijfheerenlanden) schreef ds. H. de Leede onder de gemeenteberichten van Noordeloos over ‘de rots en de wilg en de duin’:

Veerkracht vereist

Onlangs deelden we in een kring van, meest jonge, predikanten, onze zorgen. Zullen ‘onze’ gemeenten voldoende kracht hebben om weer op te veren? Toen reikte een van hen een prachtig beeld aan. Je hebt drie soorten veerkracht, zei hij.

Er is de veerkracht van de rots. Die weerstaat de zwaarste stormen en watermassa’s. Wanneer de wind is gaan liggen, komt hij onveranderd weer tevoorschijn. Er is niets veranderd. Zal het zo zijn met de kerk, met ‘onze’ gemeente? Dat alles weer ‘normaal’ zal zijn, we de draad weer op kunnen pakken? Ik denk dat velen dat ergens hopen, wij allemaal dat wel kunnen wensen. Maar – zal die wens niet de vader der gedachten blijken te zijn?

Er is de veerkracht van de wilg. Gezonde bomen, en zeker de wilg, buigen mee, onder de stormwinden. Zieke takken breken af, veel blad verwaait, de boom kreunt, maar houdt het tegelijk uit. Als de storm is gaan liggen, richt de wilg zich weer op. Er is wel veel gebeurd, ook veel verwaaid, weg gewaaid. Het is niet meer als tevoren, en dat zal ook niet meer terugkomen. Er zijn takken weg, en dat betekent ook ruimte voor nieuwe loten. Is dat het beeld dat past bij wat zich nu voltrekt? (...)

Er is ten derde de veerkracht van de duin. De harde winden nemen het zand op en het dwarrelt verderop neer, en daar vormt zich een nieuw duin. Duinen ‘wandelen’, zeggen we dan. Is het de zelfde duin, of een totaal nieuwe duin. Misschien moet je zeggen: allebei is waar. Het is in elk geval hetzelfde zand, maar tegelijk vormt zich een totaal nieuwe duin. En ook: nadat de winden zijn gaan liggen, is er weer de duin. Over ‘veerkracht’ gesproken! (...)

Veerkracht en volharding

Al mijmerend over dat beeld van de veerkracht wordt mij steeds duidelijker dat de veerkracht van de kerk in tijden van stormen, alles te maken heeft met Wie God is en wat God doet. Christus is de Rots; God waait door onze boom, en rukt weg, beproeft, en snoeit; en de Geest waait en vormt onverwacht nieuw duin. Veerkracht komt van God.

Hoe ds. Jac. van Dijk (1913-1984) bij de Alledagkerk in Amsterdam terechtkwam. Een brief van hem aan degenen die toen de diensten aan het Amsterdamse Begijnhof verzorgden:

Zeer geachte Dames en Heren,

Weest hartelijk gelukgewenst met het 50 jarig jubileum. Helaas is het mijn Vrouw en mij onmogelijk om de dag mee te beleven. We hopen natuurlijk de volgende dag naar de radio te luisteren, maar op woensdagmorgen heb ik een bespreking over mijn nieuwe boek “Het nooit verloren vergezicht”, ’s avonds moet ik voor de N.C.V.B. in Woudenberg spreken. (...)

Graag bedank ik U, dat ik zo vaak bij U mocht voorgaan. Weet u eigenlijk de aanleidende oorzaak? ’t Zal in 1957 geweest zijn dat wijlen het echtpaar Ingwersen op een zondagmiddag door het land der Garderenen reed en daar een kleine volksoploop gadesloeg bij het oude kerkje. Zij zetten de Mercedes ergens neer en beluisterden een preek uit de Heidelbergse catechismus Zondag 41, over het zevende gebod. Zij dachten ‘die man moeten we ook maar eens vragen in de Alledagkerk’. ‘En zo is het gekomen...’

Wijlen de heer Ingwersen belde me op en vroeg of ik het Alledagkerk werk kende. Ik kon hem zeggen dat wij ‘boertjes van buiten’ op ons dáááágje Amsterdam de A.D.K. meermalen bezocht hadden. Nogmaals dank ik U en wens U een onvergetelijke dag.

Met de meeste hoogachting en vriendelijke groet, ook namens mijn Vrouw,

Uw U dankbare, J. van Dijk.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen