Is iemand goed heengegaan?

Het mag duidelijk zijn dat het in deze vragen gaat om heel wezenlijke en tere zaken. Wat is de eeuwige bestemming van een jonggestorven kindje, een oudere? En dat is nog teerder als het gaat om ‘ons’ kindje of ‘onze’ geliefde. Reden te meer om uit te gaan van het Woord van God. Daarbij valt op dat we daarin niet zozeer lezen over mensen die ‘iets’ voor een ander hebben gekregen. Als het gaat over de zaligheid, dan spreekt de Bijbel over geloof en over verbond.

Jonggestorven kinderen

Als we eerst nadenken over de bestemming van jonggestorven kinderen, dan spreekt de Bijbel over het verbond. Tot kinderen van het verbond spreekt God: ‘Ik ben uw God.’ Nu weten we dat dit ook tot oordeel kan zijn. Wie het verbond verbreekt in onbekeerlijkheid en ongeloof, die zal de verbondsvloek ontvangen. Maar: jonggestorven kinderen hebben het verbond niet kunnen verbreken. (Al kunnen wij niet scherp onderscheiden tot op welke leeftijd dit geldt.) Daarom mogen ouders van jonggestorven kinderen vertrouwen dat deze kinderen zalig zijn. Dit is dus niet omdat het onschuldige kinderen zijn: hun erfschuld is rechtvaardige reden voor God hen te verdoemen, maar dit is vanwege het verbond. We beseffen dat dit wel heel sterk tegen het huidige klimaat ingaat, waarin al gauw wordt gezegd: ‘zo’n lief, onschuldig kindje heeft niemand kwaad gedaan, dat kan gewoon niet verloren zijn gegaan.’ Hoe logisch en aantrekkelijk dit ook klinkt, de Bijbel verbiedt ons dat te denken. (Rom.5:12-21) We vinden dit ook verwoord in de Dordtse Leerregels, hoofdstuk I.17 (zie kader).

‘Iets’ krijgen

Dit staat dus los van het feit of iemand ‘iets’ voor dit kindje heeft gekregen. Ik zeg niet dat dat nooit kan gebeuren, maar het is niet de regel en ook niet nodig om over de zaligheid van deze kindjes zekerheid te hebben. Wel kan het voor ouders een worsteling zijn om dit te (durven en kunnen) geloven. Als zij zien op hun eigen zondigheid en erkennen dat hun kindje diezelfde zondigheid zal hebben als zij, als zij iets zien van de vreselijke erfschuld in Adam, dan kan dit zeker zijn van hun zaligheid erg bestreden worden. Alleen biddend en pleitend op de trouw van Gods verbond zullen zij deze zekerheid ontvangen. Doordat God hen, tegen alles in, de hand laat leggen op Zijn verbond. En al biddend en worstelend wordt de zekerheid dan verkregen of herkregen.

Gelovige ouders

De Dordtse Leerregels geven aan dat dit in elk geval geldt voor kinderen van gelovige ouders. Dat zijn ouders die de God van het verbond zelf hebben leren kennen en omhelzen. Op grond van 1 Korinthe 7:14 mogen we zeggen dat dit ook al geldt als één van beide ouders gelovig is. Als geen van beide ouders gelovig is, dan wil het niet zeggen dat dit kindje per definitie verloren is. God kan het verbond weer tot heil gedenken vanuit het eerdere (verre, duizendste) voorgeslacht. Maar dan hebben wij er op grond van het Woord geen zekerheid over. We moeten het in Zijn hand geven. Dat is een worsteling op zichzelf. Ook dan zou ik weer heel voorzichtig zijn met ‘iets’ wat iemand voor zo’n kindje heeft gekregen. Bijbelse voorbeelden ken ik er niet van. En onze geest en wens kan heel makkelijk zich voordoen als een ingeving van Gods Geest.

Volwassen geliefden

Als we hierna nadenken over de zekerheid van de eeuwige bestemming van een volwassen geliefde, is de eerste lijn die de Bijbel aangeeft die van het geloof. Wie in de Zoon gelooft (geloofd heeft), zal zalig zijn. En daarbij gaan wij uit van wat wij in iemands leven, van de persoon zelf om wie het gaat, gehoord of gezien hebben. Dus als iemand heeft gesproken en geleefd als gelovige, dan nemen we aan dat dit de waarheid is. De Dordtse Leerregels zeggen ook hier iets over en wel in hoofdstuk III/IV. 15: ‘En voorts, van diegenen die hun geloof uiterlijk belijden en hun leven beteren, moet men naar het voorbeeld van de apostelen het beste oordelen en uitspreken’. Dat wil zeggen dat we voor waar aannemen wat zij hebben gezegd en getoond. En hoe meer we dit van iemand zelf van dichtbij hebben gehoord en gezien, hoe overtuigder we ervan zullen zijn.

Hiervan geldt dat dat ook van kracht blijft als iemand later in zijn leven in zonde is gevallen of andere erge daden heeft gedaan. Met name kunnen we hierbij denken aan het zichzelf beroven van het leven. Ook dan blijft gelden dat als we ervan overtuigd mochten zijn uit zijn of haar eerdere woorden en levenswandel dat iemand echt gelovig was, dat dit niet teniet gedaan wordt door daden die daarna gedaan worden. En wel omdat God getrouw is en nooit laat varen het werk van Zijn handen. Het ware geloof is onverliesbaar, omdat God bewaart wat Hij gegrepen heeft.

Laten we vooral zorgen dat onze geliefden in het heden weten hoe het er met ons voorstaat en dat wij het van hen weten.

Uw vraag voor deze rubriek kunt u mailen naar info@gereformeerdebond.nl of per post naar Apeldoorn sturen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen