Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

ds. C. van Duijn

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

ds. C. van Duijn

1960-2021

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

Een goede vriend ging heen.

Een enkele dag na Pasen, dinsdag 6 april, bereikte ons het ontstellende bericht van het plotselinge overlijden van Cees van Duijn. Sinds oktober 2019 woonde hij samen met Mery, zijn vrouw, in een Noord-Afrikaanse stad, door de GZB uitgezonden als predikant-toeruster. De boodschap van de Levende leek te worden ingehaald door de ruwe werkelijkheid van de dood.

Twee weken daarvoor spraken we elkaar via Teams. Vanaf de studietijd hebben we elkaar vergezeld in de seizoenen van het leven en nu deelden wij onze ervaringen in het missionaire toerustingswerk, in buitenen binnenland. Cees keek ernaar uit om de kleine diasporagemeenten in zijn regio te ondersteunen, zodra corona het toeliet. Breed geïnteresseerd als hij was, las hij zowel hedendaagse boeken over discipelschap als oude preken van Augustinus, velen eeuwen geleden in diezelfde streek uitgesproken. En samen met Mery was hij – naast de Franse les – net aan een cursus Arabisch begonnen. Voor het contact met ‘de gewone man’ op straat. Hart voor God en hart voor mensen.

Cees van Duijn werd op 17 september 1960 geboren en groeide op in Katwijk aan Zee. Zijn ontwapenende humor heeft hij van huis uit meegekregen, en in de brede hervormde gemeente lag zijn geestelijke bakermat, en hier vond hij ook Mery, in een pastorie aan de Boulevard. Zij was voor hem een liefdevol en bedachtzaam tegenover, alle jaren door. Na de studie in Utrecht stond hij achtereenvolgens in Hei- en Boeicop (1985), Krimpen aan den IJssel (1990), Amsterdam (1996), Gouda (2008) en Delft (2013). Omdat hij van harte verbonden was met de gereformeerde traditie, gaf hij zijn bestuurlijke bijdrage aan de HGJB (1989- 1999) en aan het hoofdbestuur van de Gereformeerde Bond (2007-2019).

Zijn hart lag vooral in de gemeente zelf en in de toerusting van haar leden, midden in de vragen van déze tijd, met een sterke concentratie op Christus. Aan bijzaken wilde hij liever geen tijd verspillen, de zaak van het Koninkrijk heeft immers haast. Cees bracht als persoon een zekere vaart met zich mee. God gaf hem vooral gemeenten te dienen in de Randstad, en hij vond daar de openheid en de directheid die ook hemzelf kenmerkte. Diverse beginnende collega’s hebben in hem een betrokken mentor gevonden. Een impressie van een doopdienst in de Delftse Nieuwe Kerk (op de website van de Protestantse Kerk) laat hem zien zoals hij was, ten voeten uit: een dienaar van Woord en sacrament in een – toen nog – volle kerk.

Toch begon er in die Delftse tijd, in die volle kerk en in dat mooie gebouw, verlangen te ontstaan om Christus te volgen naar een plaats waar niet alles op orde is en waar een kwetsbare gemeente ondersteuning nodig heeft. Het had ook te maken met zijn avontuurlijke aard om – tegen de zestig inmiddels – nog een stap te mogen zetten. Dat verlangen en Gods roeping kwamen samen in de uitzending naar Noord-Afrika. Het is een korte periode geworden, die nu abrupt afgebroken is. Laten wij bidden voor de christenen daar om volharding in het geloof.

We leven intens mee met Mery, en met Maarten, Harmen, Annemarie, Wouter en Reinout, samen met hun geliefden en hun gezinnen. Wat een onverwacht, schrijnend gemis. ‘Cees is in zijn gevende leven weggenomen’, schrijven zij. Ook als onze levensdraad abrupt afgesneden wordt, vallen wij niet uit Gods hand. In het licht van Pasen geloven wij: Cees van Duijn heeft de loop ten einde gebracht, het geloof behouden en nu de krans van de rechtvaardigheid uit Gods hand ontvangen. (naar 2 Tim. 4:7,8) Daarin alleen ligt troost.

In een rondzendbrief (november 2020) schrijft Cees na een Hollandse zomer: ‘We voelen ons hier thuis!’ En vervolgens: ‘Het eerste lied dat we aan tafel zongen: “Genade, zo oneindig groot”. De laatste strofe van het lied begint met de regel: “Als ik daar in Zijn heerlijkheid”. Wat is dat eigenlijk: Zijn heerlijkheid, en waar gaan we dan naar toe? Is het misschien zoiets als thuiskomen na alles wat je bezig houdt in je leven?’

Een goede vriend kwam Thuis.

Dit artikel werd u aangeboden door: de Gereformeerde Bond

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van donderdag 15 april 2021

De Waarheidsvriend | 24 Pagina's

ds. C. van Duijn

Bekijk de hele uitgave van donderdag 15 april 2021

De Waarheidsvriend | 24 Pagina's