Het ganse schepsel zucht

We worden opgeroepen de aarde te bouwen en te bewaren (Gen. 2:15b). Calvijn schrijft in zijn commentaar bij deze tekst: “Wij mogen een vruchtbaar en matig gebruik maken van wat God ons ter hand stelt. We moeten toezien dat de grond niet door zorgeloosheid uitgeput raakt. We moeten ons erop toeleggen de grond aan de nakomelingen over te leveren, zoals wij die hebben ontvangen, of deze zelfs nog beter bebouwende.” Hoe scherp heeft Calvijn de opdracht gezien en hoe actueel is zijn uitleg nog in onze dagen! Onlangs werd in deze rubriek geschreven over de zorgen over het klimaat. Planten en dieren kwijnen en verdwijnen. De biodiversiteit verschraalt in hoog tempo. De kranten staan dagelijks vol over de stikstofcrisis. In dat verband werd de volgende tekst aangehaald: Want wij weten dat het ganse schepsel tezamen zucht en tezamen als in barensnood is tot nu toe (Rom. 6:8).

De gehele schepping zucht

Met het zuchtende schepsel wordt niet alleen de natuur bedoeld. Het gaat om de gehele schepping, al de onbezielde en bezielde schepselen. Het gánse schepsel zucht! De zonde is een last voor de gehele schepping. Matth. Henry schrijft: “Wij hebben alle reden om medelijden te gevoelen voor het arme schepsel, dat vanwege onze zonde aan de ijdelheid, de gevolgen van de zonde onderworpen is.” In dit artikel willen we iets schrijven over het zuchten van het bezielde schepsel, en dan wel in het bijzonder over het zuchten van onze jeugd. De hen opgelegde lasten kunnen (te) zwaar zijn. De jongens struikelen onder het hout (Klaagl. 5:13b).

Struikelen onder het hout

De mensen horen bij het geheel van de schepping, dus ook onze kinderen. In toenemende mate zuchten onze kinderen. Velen zuchten zodanig, dat ze bezet zijn door angsten, dat medicatie wordt gebruikt om depressies te bestrijden, dat jonge kinderen geen zelfvertrouwen meer hebben, dat jonge kinderen de vraag stellen wat het nut is van het leven. We horen het zuchten! En wat doen we? Het kind moet behandeld worden. Er moet gewerkt worden aan het zelfbeeld van het kind. Het kind moet de juiste medicijnen krijgen. We zijn begaan met onze kinderen, dus we stellen alles in het werk om onze kinderen te helpen en te laten behandelen. Maar doorgronden we het zuchten dan echt? Durven we ook de oorzaken onder ogen te zien, of bestrijden we alleen de symptomen? Als we het zuchten van onze kinderen niet ter harte nemen en de oorzaken daarvan niet onder ogen willen zien, voldoen we niet aan de hoge opdracht die onze Schepper ons heeft gegeven.

Oorzaken

Hoe komt het toch dat de vraag naar jeugdhulp zo snelt groeit? Hoe komt het toch dat de handelingsverlegenheid van ouders toeneemt? Dat ouders zuchten onder de opvoeding van hun kinderen? Zonder volledig te willen zijn, noemen we een aantal oorzaken. In de eerste plaats heeft de emancipatie en de drang tot zelfontplooiing ertoe geleid dat jonge kinderen voor een groot deel opgevoed worden door de (regelmatige wisselende) beroepsopvoeders van de kinderopvang. Alle goede bedoelingen ten spijt heeft dit een negatieve invloed op de sociaal-emotionele ontwikkeling van de kinderen.

Vervolgens noemen we de ontwrichte huwelijken en het toenemend aantal echtscheidingen, ook onder ons.

De gevolgen zijn desastreus, 70% van deze kinderen komt in aanraking met jeugdzorg. Maar er is meer. Er is sprake van hoge eisen, van prestatiegerichtheid en van een eenzijdige benadering van de ontwikkeling van de kinderen. De kinderen moeten hoog scoren, want ze moeten straks een goede betaalde baan kunnen krijgen. We moeten echter beseffen dat dit alles ten koste kan gaan van een stabiele emotionele en sociale ontwikkeling van de kinderen. Onlangs lazen we hierover iets in het Reformatorisch Dagblad 1 : “Door constante vooruitgang ging de moderne mens in mythes geloven: de mythe van de eeuwige groei, de mythe van de individuele ontplooiing, de mythe van het ‘ontzorgde’ leven, de mythe van het onkwetsbare leven en de mythe van cijfers en groei. We zijn ‘economie’ gaan definiëren als een machine voor eeuwige groei, gebaseerd op het individueel nastreven van eigenbelang. Daarmee creëren we een constante ratrace [vergeefse pogingen om vooruit te komen, GRvL], die onszelf, de aarde en onze relaties [onze kinderen] uitput.”

Spiegel

Als we beseffen dat flora en fauna zucht onder ons doen én laten en dat vele kinderen zuchten als gevolg van ons doen én laten, dan zullen we in de spiegel kijken. Dan zien we dat wij het lijden in deze wereld gebracht hebben en dat we in doen én laten onbedoeld het lijden verergeren. Dan zullen we niet alleen de symptomen willen bestrijden, maar ook ons eigen gedrag aanpassen. Dan gaan we met het schepsel meezuchten. En dan zuchten we, al doende en latende, werkende en biddende, om - in het besef van gebrokenheid - het lijden van het schepsel tegen te gaan. Op hope dat ook het schepsel zelf zal vrijgemaakt worden van de dienstbaarheid der verderfenis, tot de vrijheid der heerlijkheid der kinderen Gods (Rom. 8:21). Mochten we zo leren zuchten!

1. RD, 12/11/2019, Prof. dr. Govert Buijs, Hoe samenleving aan collectieve burn-out kan ontsnappen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen