2. Het uitbundige feest ter ere van koning Ahasvéros

Het boek Esther begint met de mededeling van een grote bijeenkomst die vergezeld werd door een grote maaltijd, gegeven door koning Ahasvéros. Hij was de zoon van Darius ’de Pers’ (niet te verwarren met Darius ’de Meder’ uit de tijd van Daniël), en de machtigste heerser van het toen Perzische rijk, dat heel groot was.

We weten dat het tienstammenrijk van Israël naar Assyrië was weggevoerd en het tweestammenrijk van Juda naar Babel, als straf op hun zonden. Assyrië werd ingelijfd bij Babel en Babel met Assyrië werden daarna ingelijfd bij Perzië. Over dit grote wereldrijk van Perzië regeerde vol pracht en praal de vierde en grootste heerser Ahasvéros van het jaar 485 tot 465 voor Christus. In de algemene of ongewijde geschiedenis staat hij bekend als koning Xerxes, de man die tegen Griekenland heeft gevochten. Zijn paleis was gevestigd in de hoofdstad Susan, waar hij zijn machtige burcht bewoonde, omringd door sterke muren en schitterende tuinen.

Op het toppunt van zijn macht maakte hij in het derde jaar van zijn regering een maaltijd voor al zijn vorsten en knechten (Esther 1: 3). Het was een uitbundige maaltijd voor al zijn ondergeschikten, waarin hij vertoonde den rijkdom zijns rijks en de kostelijkheid des sieraads zijner grootheid, vele dagen lang, honderd en tachtig dagen (vers 4).

De koning regeerde over 127 provincies dat een gebied besloeg vanaf India tot in donker Afrika (van India af tot aan Morenland toe, vers 1) en uit al die provincies kwamen de gouverneurs, de officieren, de ambtenaren en verdere afgevaardigden naar de hoofdstad Susan toegestroomd om gehoor te geven aan het verzoek van de koning. Het was ook geen kleinigheid om uitgenodigd te worden voor een feest van maar liefst een half jaar lang. Er scheen geen einde aan te komen! Wel moeten we bedenken dat er tijdens die lange periode ook regeringszaken besproken werden.

Vanzelfsprekend hield de koning niet zomaar zo’n uitbundig feest. Wat was zijn bedoeling met dat grootse vertoon? Het was in de eerste plaats een teken om zijn macht en grootheid te etaleren. Hij wilde laten zien hoe groot en machtig hij wel was! Vandaar dat er in vers 4 staat dat hij den rijkdom der heerlijkheid zijns rijks vertoonde en de kostelijkheid des sieraads zijner grootheid. Hij wilde tot verheffing van zichzelf die rijkdom en grootheid uitstralen: Kijk eens hoe groot en machtig ik ben! Het was een uiting van pure hoogmoed. Maar in de tweede plaats wordt wel gedacht dat de koning een dergelijke vergadering bijeenriep om zijn ondergeschikten over te halen om de nodige belastingen bijeen te brengen voor de aanstaande oorlog met Griekenland. Want al regeerde zijn vader over 120 provincies en hijzelf over 127 provincies, daarom wilde hij ook graag over het machtige Griekenland regeren. Een mens heeft nu eenmaal nooit genoeg. We lezen van de bloedzuiger dat die twee dochters heeft: Geef, geef (Spr. 30:15). Zo is het ook met de zondige begeerten van een mens: hij wil altijd meer hebben en steeds groter worden. Meer kennis, meer macht, meer geld, meer bezittingen. De godvrezende Agur was er beter aan toe. Hij smeekte de Heere hem alleen te geven wat hij voor zijn dagelijks onderhoud nodig had en zei: Voed mij met het brood van het mij bescheiden deel (Spr. 30:8). David zegt in Ps. 119:36: Neig mijn hart tot Uw getuigenissen, en niet tot gierigheid (of hebzucht).

Door genade mogen Gods kinderen een oog krijgen voor de geestelijke en hemelse schatten die al het goed van deze wereld ver te boven gaan. Dat doet hen met David getuigen: O, hoe groot is Uw goed, dat Gij weggelegd hebt voor degenen die U vrezen; dat Gij gewrocht hebt voor degenen die op U betrouwen (Ps. 31:20). Hoe arm Gods kinderen ook zijn, zij mogen weten dat degenen die de Heere liefhebben rijk zijn in het geloof en erfgenamen des Koninkrijks (Jak. 2:5). De echte rijkdom en de ware verzadiging is alleen in de Heere te vinden. Gods kinderen mogen verzadigd worden met het goede van Zijn huis, met het heilige van Zijn paleis (Ps. 65:5).

Toch kunnen de verkeerde en zondige begeerten ook Gods kinderen parten spelen. Denk alleen maar aan de keus van Lot. Hij was een rijke herders vorst en toen Abraham hem liet kiezen, koos hij de vlakte van de Jordaan. Dat was de beste plaats voor zijn schaapskudde. Maar we weten wat de droevige gevolgen van zijn keus geweest zijn. Niet lang daarna werd hij door het leger van Kedor-Laómer weggevoerd en nog later moest hij het zondige Sódom verlaten met achterlating van zijn hele kudde, terwijl ook zijn vrouw daarbij omkwam en een zoutpilaar werd. Vandaar dat de Heere Zijn kinderen geleerd heeft te bidden: Leid ons niet in verzoeking, maar verlos ons van den boze, om kracht te ontvangen de geestelijke strijd te strijden tegen ’onze doodsvijanden, de duivel, de wereld en ons eigen vlees’ (Zondag 52).

Om niet alleen de groten voor zijn belastingvoorstellen in te winnen, maar ook de gewone mensen, maakte de koning na afloop van dat halfjaarlijkse feest ook een maaltijd al den volke (..) van den grootste tot den kleinste, zeven dagen lang, in de voorhof van den hof van het koninklijk paleis (Esther 1:5).

(Volgende keer D.V. 3 Zie de wijn niet aan als hij zich rood vertoont)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen