Boekbesprekingen

Was ds. Wijnmaalen (1914-2009), predikant van de Nederlandse Hervormde Kerk en de Hersteld Hervormde Kerk een aardige man in zijn prediking? Ja en nee. Voor Gods ware volk was hij een aardige man, omdat zij die een stervend leven leidden en in Christus het leven vonden, de echo in zijn prediking hoorden. Maar hij was een onaardige man voor hen die een grond van zaligheid buiten Christus zochten, omdat hij hen erop wees dwaze bouwers te zijn die hun huis van zaligheid op de zandgrond bouwden. Hoe scherp was ook zijn oordeel over leraars die anderen inzegenden, zonder dat het wonder van vrije genade in het hart van de hoorders was verheerlijkt. Blijkbaar werd hij zelf als onaardig omschreven, want we lezen in een van de predicaties: ’Dan zijn het allemaal aardige mannen die u inzegenen, en die u waarschuwen zijn onaardig.’

Was deze predikant iemand die gemakkelijk over het geloof sprak? Ja en nee. Hij was overtuigd dat het ware geloof geen verstandsgeloof maar een bijzondere gave van God is. Hoe vlijmscherp maakte hij onderscheid tussen verstandsgeloof en waar zaligmakend geloof. Zo kunnen we in een van zijn preken het volgende lezen: ’Er is zoveel verstandsgeloof dat aan het rekenen gaat: Ik heb dit en dat meegemaakt. Ik heb dit gekregen en die waarheid ontvangen, en daar gekerkt. En die dominee heeft mij een schouderklopje gegeven, en daar heb ik aan het Avondmaal gezeten. Dat is verstandsgeloof. Dan ga je optellen, en dan zeg je: Ik kom er wel weer doorheen.’ Maar als deze predikant het ware geloofsleven beschrijft hoe Christus de arme en nooddruftige verschoont, legde hij uit hoe het voor zo een gemakkelijk was te geloven dat Christus alles voor hem is. Ds. Wijnmaalen was geen rechtvaardigmakingdrijver die de standen in het genadeleven loochende, maar hij wees in zijn predicaties wel op de noodzakelijke geloofskennis om met God in Christus verzoend te worden. Op deze wijze volgde hij Christus als zijn Meester op de voet.

We hebben deze leraar en zijn vrouw om het zuivere Godswerk en goede omgang lief gekregen. Als het om de maat van geloofskennis ging, voelde hij zich altijd in de schaduw van zijn vrouw staan. Maar we herinneren ons wat onze geliefde leermeester, ds. F. Mallan van hem opmerkte: ’In de preekjes van hem mocht ik zien dat hij meer bezat dan dat hij van zichzelf durfde zeggen.’

In deze zes preken wordt het grote onderscheid aangetoond tussen het leven vanuit het verbroken werkverbond en het leven vanuit het genadeverbond. Degenen die voor eigen rekening leven worden met ernst en bewogenheid gewezen op de noodzakelijke wedergeboorte en het geloof in Christus. Maar we kunnen ook lezen dat deze leraar laag afdaalde voor de geestelijk gekrookte rieten en de rokende vlaswieken (Jes. 42:3). In een van zijn preken citeert de predikant de grote Engelse theoloog, John Owen (1616-1684), die aan het einde van zijn leven zei: ’Dan zal ik aan land stappen en het schip afgaan als de minste kajuitsjongen.’ We durven te schrijven dat het door hem aangehaalde voorbeeld onbewust profetisch was voor zijn eigen levenseinde. Hij stierf namelijk niet als een geoefende predikant en een bekeerde man, maar als een arme zondaar, ofwel als de minste kajuitsjongen die door genade veilig aan land mocht komen. We denken met jaloersheid terug aan hem en zijn echtgenote die oprechte vrienden wáren en bléven, en nog geldt het dat de liefde blijft (1 Kor. 13: 8,13). Verdere aanbeveling achten we overbodig.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen