De heilige oorlog (53)

Een smeekschrift

Mensziel, in de macht van Diábolus, wordt in de winterperiode als het ware wakker gehouden door veel lawaai van buiten. Toch houden de inwoners de poorten gesloten. De kapiteins besluiten dan hun Koning te bidden om versterkingen en de komst van een goede aanvoerder. Er wordt een smeekschrift opgesteld en aangeboden aan Prins Immanuël, de Zoon van Koning El-Schaddaï.

In de strijd tegen de satan is het onmisbare werk van Gods Zoon nodig. Daar zullen allen om smeken die het te doen is om het behoud van hun naasten. Die smeekgebeden zullen echter pas kracht doen bij de Vader als de Zoon ze voordraagt.

Vaders welbehagen en Christus’ gewilligheid

Als de Zoon het smeekschrift van de kapiteins aan Zijn Vader voorlegt, maakt Hij Zijn Vader ook bekend dat Hij gewillig is om de strijd tot verlossing van de ziel aan te gaan. De woorden van Psalm 40 klinken dan in hun volle betekenis (vs. 8 en 9): Toen zeide Ik: Zie, Ik kom; in de rol des boeks is van Mij geschreven. Ik heb lust, o Mijn God, om Uw welbehagen te doen; en Uw wet is in het midden Mijns ingewands. De verlossing vindt zijn grond in het Goddelijk welbehagen en in de gehoorzaamheid van Christus.

De nadering van het leger

De tijding van de komst van Immanuël en Zijn leger zorgt voor grote blijdschap bij de kapiteins die om Zijn komst hebben gesmeekt, maar daarentegen voor grote angst bij Diábolus. Vijf nieuwe kapiteins vergezellen de Prins. Het zijn de kapiteins Geloof, Goede Hoop, Liefde, Onschuld en Geduld. De Prins, aan het hoofd van de stoet, wordt direct gevolgd door kapitein Geloof. Zesenzestig belegeringswerktuigen worden meegevoerd in het hart van de stoet.

In de strijd om de verlossing uit satans macht gebruikt Christus Zijn Woord met zijn zesenzestig Bijbelboeken. Het geloof is de voornaamste van de genaden ¹ in de strijd tegen het ongeloof. Het geloof moet het ongeloof verbreken.

Onbewogen onder alle tekenen

Immanuël laat eerst de witte vlag van vrede wapperen vanaf de berg Genade. Mensziel zwijgt. Dan wordt de zwarte vlag van verwoesting getoond vanaf de berg Rechtvaardig. Mensziel leeft rustig door. Hoe anders is het met de Prins. Vervuld met smart en medelijden ziet Hij het aan.

Vele roepstemmen komen op de mens af. Niets raakt hem.

Het ’recht’ van satan

Diábolus is niet zo onbewogen. Hij gaat zijn zogenaamde recht op de stad verdedigen zonder dat de burgers het merken. Hij noemt het zelfs een dubbel recht. Aan de ene kant is hij als gevolg van de verovering de heerser van de stad, aan de andere kant heeft de stad zichzelf gewillig aan hem onderworpen. De burgers hebben Koning El-Schaddaï verworpen en ze laten zien dat ze Diábolus liefhebben.

Het recht van Christus

Terecht wijst de Prins hem erop dat hij de stad door list en bedrog aan zich heeft onderworpen. Maar Christus komt de ziel opeisen als Zijn rechtmatig eigendom. Hij is de Erfgenaam en Hij heeft de stad gekocht voor een dure prijs.

Niet God en de Baäl

De vorst der duisternis merkt wel dat het niet goed gaat. Toch wil hij niet buigen. Hij stuurt zijn dienaar Onbuigzaam op de Prins af om op listige wijze te proberen de stad voor hem te behouden. Maar Christus is ook onbuigzaam. Satan krijgt de ziel niet voor een deel, hoe klein ook. Christus is er niet tevreden mee als Hij alleen Koning in naam is. Satan mag ook niet eens een bezoekje meer brengen in de ziel, er mogen geen vrienden van hem achterblijven, zelfs de kleinste herinnering aan hem moet verdwijnen. Op geen enkele wijze mag er meer contact zijn. Het is alles of niets. Twee koningen in één rijk is onmogelijk. Een ieder koninkrijk dat tegen zichzelf verdeeld is, wordt verwoest; en een huis tegen zichzelf verdeeld zijnde, valt (Luk. 11:17). Een mens kan maar één hart hebben. Een dubbelhartig man is ongestadig in al zijn wegen (Jak. 1:8). Dubbelhartig is tweezielig, als een mens met twee zielen die twee heren wil dienen: God en de begeerlijkheid. ²

Overtuigingen

Als blijkt dat de mens vastbesloten is de zonde te blijven dienen, gaat de Heere weer een stap verder. Hij is vastbesloten de ziel te verlossen. Onder het uitroepen van het wachtwoord ’IMMANUËL’ marcheren de kapiteins met hun legers naar de Oorpoort. Als de mens zich niet met God wil verenigen, is er alleen nog verwachting van ’God met ons’. Christus gebruikt het tweesnijdend zwaard van overtuiging. Dat brengt de ziel niet tot bezinning. Integendeel, hij tracht de overtuigingen als het ware op de mond te slaan en tot zwijgen te brengen.

Strijd en wapenstilstand

Tijdens het gevecht wat losbarst worden verschillende trotse en spottende vijanden van de zaligheid uitgeschakeld door de scherpe pijlen van Immanuëls soldaten. Dan laat Christus de witte vlag van genade weer hijsen. De ziel krijgt weer de gelegenheid zich uit eigen beweging te onderwerpen.

Alle werk van de mens uitgesloten

De satan misbruikt de wapenstilstand en probeert het weer op een akkoordje te gooien met Immanuël. Hij wil de ziel in een staat van werkheiligheid brengen en daarmee voldoen aan de eisen van de Koning. Maar ook daarmee redt hij het niet. Er is niet een béétje vernieuwing nodig, nee, er is een gehéle vernieuwing nodig. Niet in de weg van het werkverbond, maar alleen om de genadeverdienste van Christus kan er weer vrede komen tussen de Schepper en Zijn schepsel. Niet uit de werken, opdat niemand roeme (Ef. 2:9).

Ondergang of barmhartigheid

Zo staan aan het eind van hoofdstuk 4 satan en Christus lijnrecht tegenover elkaar in de strijd om de ziel: óf de ziel stort in de afgrond van ellende, óf Goddelijke barmhartigheid zal de ziel behouden.

Niet ongewaarschuwd

Dit hoofdstuk uit ’De Heilige oorlog’ heeft Bunyan ook geschreven om te laten zien dat er vele roepstemmen tot ons komen om ons aan Hem te onderwerpen. Onder de vele roepstemmen is de roepstem van Gods Woord niet de minste. Integendeel, wat een wonder als we onder het Woord mogen verkeren. Maar wat heeft de Heere Jezus moeten zeggen tijdens Zijn omwandeling op aarde? Doch waarbij zal Ik dit geslacht vergelijken? Het is gelijk den kinderkens die op de markten zitten en hun gezellen toeroepen, En zeggen: Wij hebben u op de fluit gespeeld en gij hebt niet gedanst; wij hebben u klaagliederen gezongen en gij hebt niet geweend (Matth. 11:16, 17). Hij leerde hiermee dat Hij op allerlei manieren, harde en zachte, gezocht heeft hen te bekeren. 3

Moet Christus ook niet over ons klagen: Hoe menigmaal heb Ik uw kinderen willen bijeenvergaderen, gelijkerwijs een hen haar kiekens bijeenvergadert onder de vleugelen, en gijlieden hebt niet gewild? (Matth. 23:37b).

Moeten Gods knechten ook niet als de profeet Jeremia over ons klagen? Ik heb toch niet aangedrongen, meer dan een herder achter U betaamde; ook heb ik den dodelijken dag niet begeerd, Gij weet het; wat uit mijn lippen is gegaan, is voor Uw aangezicht geweest (Jer. 17:16).

Nee, over de Heere kunnen en mogen we niet klagen. Laten we instemmen met Jeremia, die sprak: Wat klaagt dan een levend mens? Een ieder klage vanwege zijn zonden (Klaagl. 3:39). Dan zou er nog hoop zijn. Niet vanwege onze klachten, maar omdat de HEERE niet zal laten varen, de werken Zijner handen (Ps. 138:8).

Noten

1. Dr. A. Comrie noemt het geloof ’de officier van alle genade’.

2. Zie kantt. 26 bij Jak. 1:8.

3. Zie kantt. 21 bij Matth. 11:16.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen