De heilige oorlog (56)

De reus Diábolus heeft al heel wat verliezen moeten incasseren nadat het leger van Prins Immanuël de stad Mensziel is binnengetrokken. De heer Geweten, de stadssecretaris, zit vol angst en de heer Vastewil raakt veel knechten kwijt. Vele dienaars van Diábolus worden gedood, hoewel er ook nog vele blijven leven. Die verstoppen zich echter in alle hoeken en gaten.

Een verzoekschrift aan de Prins

Op een dag komen de heer Geweten en de voormalige burgemeester, de heer Verstand, met een aantal andere stadsbestuurders samen. Zij weten dat hun lot aan het behoud van Mensziel verbonden is. Men besluit een verzoekschrift te sturen naar de Prins, Die in de stadspoort zit.

In het verzoekschrift bekennen zij als burgers van het betreurenswaardige Mensziel hun zonden. Het spijt hen dat ze de Prinselijke Majesteit hebben beledigd en ze bidden Hem dat Hij hen in het leven spaart. Er volgt echter geen reactie op dit verzoek, en dat verontrust hen nogal.

Het bijzondere gedrag van de Prins

Ondertussen wordt vanuit het huis van de heer Geweten de strijd voortgezet en beuken de kapiteins met hun stormrammen op de poorten van het kasteel. Na veel strijd en moeite wordt de poort van het kasteel, met de naam Onneembaar, open geramd en in splinters geslagen. Hiermee verschaft men zich een weg tot de ruimte waarin Diábolus zich heeft verstopt.

Vervolgens wordt een bericht naar de Oorpoort gestuurd om Prins Immanuël te laten weten dat er een opening in de poorten van het kasteel is verkregen. Luid klinken daarna de bazuinen in het hele kamp van de Prins, omdat de strijd op een eind loopt en Mensziel bevrijd staat te worden.

De Prins staat op, kiest de meest geschikte militairen uit en marcheert met hen door de hoofdweg van Mensziel richting het huis kasteel. De Prins Zelf is gekleed in een harnas van goud en gaat met het vaandel voorop. Zijn gezicht toont geen enkele emotie, zodat de burgers met zorg bedenken of Hij komt uit liefde of vervuld met toorn. Iedere burger komt naar buiten om te kijken. Ze zijn erg ingenomen met de heerlijkheid van Zijn persoon en daarom des te meer verwonderd dat Hij Zijn gezicht zo in de plooi houdt. Hij spreekt tot nu toe meer met Zijn daden dan door woorden of een glimlach.

Mensziel legt het gedrag van Immanuël helemaal verkeerd uit, net zoals de broers bij Jozef deden. Men denkt: ’Als Immanuël van ons houdt, dan zou Hij dat tonen met woorden of in Zijn houding. Maar Hij doet dat niet, dus Hij haat ons. En als Immanuël ons haat, dan wordt Mensziel gedood en tot een mesthoop.’ De inwoners weten dat ze de wet van Zijn Vader hebben overtreden en tegen Hem hebben samengespannen met Zijn vijand, Diábolus. Ze weten ook dat dit bekend is bij Prins Immanuël. Ze zijn ervan overtuigd dat Hij als een engel Gods is, die alles weet wat op aarde plaatsvindt. Daarom denken ze dat hun toestand erbarmelijk is en dat de Prins eropuit is hen te verwoesten. De tijd is nu immers heel geschikt om dat te doen, denken ze, want Hij heeft de teugels van de stad in Zijn hand. Het trekt wel bijzonder de aandacht dat de inwoners, ondanks alles, niet anders kunnen dan als het ware voor Hem ineen te krimpen door zeer diep te buigen. Ze zijn zelfs in staat om het stof van Zijn voeten te likken. Zij wensen wel duizendmaal dat Hij hun Prins en Kapitein en hen tot bescherming zou worden. Ze spreken met elkaar over Zijn schoonheid en de heerlijkheid en dapperheid waarmee Hij de groten van de aarde overtreft. Maar over zichzelf hebben ze droevige gedachten. Ze worden als het ware heen en weer geslingerd als een bal die heen en weer gegooid en door een wervelwind rollend voortgejaagd wordt en denken aan vreselijke dingen.

Diábolus gevangen

Als de Prins bij de kasteelpoort is gekomen, beveelt Hij Diábolus tevoorschijn te komen en zich over te geven in Zijn handen. De aanwezigen worden met walging vervuld als ze zien hoe onwillig Diábolus is en telkens ineenkrimpt. Toch komt hij naar de Prins. Dan beveelt Immanuël dat Diábolus gegrepen en met ketenen gebonden wordt, zodat hij bewaard wordt voor het vonnis wat over hem is uitgesproken. Maar Diábolus richt zich op en smeekt of Immanuël hem niet in de diepte zal werpen, en hem zal toestaan Mensziel in vrede te verlaten. Immanuël leidt hem echter naar de markt waar ten aanzien van alle inwoners van mensziel zijn wapenrusting, waarover hij zo vaak had opgeschept, afgenomen wordt. Terwijl deze daad van overwinning wordt uitgevoerd, wordt luid op de trompetten geblazen en zingen de soldaten van vreugde.

Een buigende ziel en een ineenkrimpende Diábolus

Bunyan weet uit eigen ervaring dat als de ziel van dood levend wordt gemaakt, de Heere Jezus Zich nog niet direct bekend maakt als de Zaligmaker. De ziel die zondigt, moet immers sterven. De levendmaking begint niet met de zekerheid dat het goed is. Het is voor de ziel nog maar de vraag of Hij komt om Zijn toorn uit te gieten of om Zijn liefde te tonen. Christus verbergt Zich als het ware achter een masker. Dat geldt echter niet voor de satan. Die weet echt wel wat Gods Zoon komt doen.

Een zwijgende Christus

In het geweten overtuigd en in het verstand verlicht, weet de ziel waar Christus intrek heeft genomen maar één ding te doen: te erkennen dat ze de Goddelijke Majesteit heeft beledigd en te smeken om behoud. Maar er komt geen antwoord! Christus laat niet zien wat Zijn doel is: de redding van de ziel. De ziel moet werkelijk aan een einde gebracht worden, zodat de zaligheid een wonder wordt. Bunyan haalt het bekende voorbeeld aan van Jozef, die als onderkoning zich niet bekend maakte aan zijn broers. Toen het hem teveel werd, haastte hij zich om zijn broers te verlaten; want zijn ingewand ontstak (…) en hij zocht te wenen; en hij ging in een kamer en weende aldaar. Daarna wies hij zijn aangezicht en kwam uit; en hij bedwong zichzelven (…) (Gen. 43:30 en 31). Nadat Jakob is gestorven, beseffen de broers nog niet dat Jozef hun behoud op het oog heeft, want ze denken: Misschien zal ons Jozef haten; en hij zal ons gewisselijk vergelden al het kwaad dat wij hem aangedaan hebben (Gen. 50:15). Wat wordt de ziel toch heen en weer geslingerd op de golven van onzekerheid.

Een aangebeden Christus

Toch weerhoudt dat alles de ziel er niet van om voor Gods Zoon te buigen. Bunyan gebruikt daarbij het beeld wat Jesaja ook heeft gebruikt als de groten der aarde eens zullen buigen voor het Joodse volk: (…) zij zullen zich voor u buigen met het aangezicht ter aarde en zij zullen het stof uwer voeten lekken (Jes. 49:23a). Over het ’lekken van de voeten’ schrijft de kanttekening: ’Zij zullen zich zo laag voor u buigen, dat hun mond tot aan de aarde naken zal, alsof zij de aarde wilden oplekken.’ Ook is de ziel met verwondering vervuld over de schoonheid van Christus. Gij zijt veel schoner dan de mensenkinderen (Ps. 45:3a).

Een bevelende Christus

Als Christus tegenover de satan staat, is er geen sprake van een masker waarachter Hij zich verbergt. De satan hoeft niet in onzekerheid te leven wat betreft zijn toekomst. Toch probeert hij nog te ontkomen aan het verderf. Het is echter tevergeefs: op bevel van Christus wordt hij ontwapend.

Hebben wij vanuit de nood al eens een zwijgende Christus leren aanbidden?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen