L.M.P. Scholten (1939-2020)

Met ontroering ontvingen we het droevige bericht van het plotselinge overlijden van onze geliefde docent de heer L.M.P. Scholten op de dag des Heeren in de leeftijd van 81 jaar. Scholten betekende ontzaglijk veel voor zijn familie, voor ons kerkelijke leven alsook voor ons persoonlijk. Een markante godgeleerde in de rechte zin van het woord is ons ontvallen. We hebben Scholten voor het eerst op jonge leeftijd in Garderen ontmoet als een stille en bescheiden man, die als hem wat werd gevraagd een eenvoudig antwoord gaf. Met dankbaarheid denken we terug aan de wijze van doceren tijdens onze opleiding als theologisch student. Scholten toonde zijn grote wijsheid en geweldige geleerdheid door zijn bescheiden opstelling. Op vergaderingen plaatste hij zich niet op de voorgrond, en gaf alleen zijn mening als het hem werd gevraagd. Wanneer in complexe kwesties zijn oordeel werd gevraagd, was zijn antwoord dikwijls doorslaggevend. Scholten was een gedreven persoon die op diverse terreinen werkzaam is geweest. Hij bekleedde een voorname positie in ons kerkelijke leven, was een achtenswaardige ambtsdrager van de gemeente te Nieuwerkerk aan den IJssel, en gaf zijn krachten aan de journalistiek en politiek.

Scholten was tevens een zeer gewaardeerde scribent van ’De Wach-ter Sions’. Onze oudere lezers zullen hem ongetwijfeld nog kennen vanwege zijn weloverwogen en doorwrochte columns ’Terzijde’. Dit gold ook voor alle onderwerpen waarover Scholten zijn commentaren schreef, en voornamelijk over leerstellige zaken rondom verbond en belofte. Er zijn inmiddels verschillende boeken verschenen waarin zijn pennenvruchten door de volgende generatie te lezen zijn. Hij voelde zich bijzonder gedreven de lezers op te roepen om bewaard te blijven bij de zuivere waarheid van Gods Woord en alert te zijn op afwijkende visies. We zijn getuigen van zijn grote eerbied en hoogachting voor Gods Woord, en we geloven dat dit voornamelijk uit de wortel van genade sproot. Vanuit dit beginsel heeft hij zich als directeur van de Gereformeerde Bijbelstichting ingezet voor het behoud van de oude Statenvertaling. Met dankbaarheid denken we aan het leiden van het project tot de gecorrigeerde uitgave van de Statenvertaling met de kanttekeningen. In het blad van deze Stichting beantwoordde hij tot genoegen de vragen van lezers over exegese en Bijbelvertaling. Scholten voerde deze taak met niet nalatende inzet uit totdat zijn gezondheid het niet langer toeliet.

Scholten, die in 1964 bijna als theoloog was afgestudeerd aan de Vrije Universiteit, is terecht omschreven als: ’De geleerdste van de reformatorische christenen van zijn generatie en wellicht daarom ook het meest bescheiden.’ Van huis uit was Scholten gereformeerd, maar hij veranderde voornamelijk van koers toen hij ongeveer 60 jaar geleden op een Hemelvaartsdag dr. C. Steenblok in het kerkje van Nieuwerkerk aan den IJssel hoorde preken. Dr. Steenblok sprak toen over de tekstwoorden Hoséa 14:4: Immers zal een wees bij U ontfermd worden. Scholten zei later tegen ons: ’Deze tekst en dienst zijn voor mij onvergetelijk geworden.’ Op onze vraag of hij toen met Mozes een oprechte keuze maakte, gaf hij als antwoord dat het daarop aankwam en dat het in het geestelijke leven met hem helemaal achteruit ging. Tevens voegde hij eraan toe: ’Gemis! Ik weet wat ik mis.’

Zijn analyserend denkvermogen en wetenschappelijke perfectie waren tot groot voordeel op alle terreinen waarin hij werkzaam was, maar zij kunnen voor zijn geestelijke leven tot groot nadeel zijn geweest. Hij moest leren om als een afhankelijk kind aan de hand van de Heere voort te gaan, en afleren om met zijn verstand de weg die de Heere met hem insloeg nauwkeurig te analyseren en te beredeneren. Dit laatste was een moeilijke les voor Scholten.

We herinneren ons hoe de Heere de dienst op 20 mei 2012 wilde zegenen toen er gesproken werd over Zacharia 2:5. Dit overweldigde hem zo zeer, dat hij het kerkgebouw uitging en in de hal verder heeft meegeluisterd. Na afloop van de dienst zei hij: ’Ik kende mijzelf als een zondaar en meende te moeten sterven.’ Hij hield mijn hand vast en zei: ’Deze Zaligmaker over Wie u sprak is mij zo dierbaar en beminnelijk. Ik heb jaren achter gesloten deuren gezeten, maar de Heere opende de deuren van mijn hart. God alleen de eer.’

Hierna is er veel strijd op af gekomen. In een mailwisseling schreef Scholten dat hij zich kende als een verdorven zondaar en overtuigd was dat hij een gezicht op Christus had gezien, en als hij dit zou ontkennen hij zich zwaar zou bezondigen. Maar toch voelde hij het smartelijke gemis van de Persoon des Middelaars, zodat hij ontzaglijk op de zeef kwam. Op ons aanraden is hij het werk van Thomas Boston De viervoudige staat gaan lezen, die helder uiteenzet wat de vruchten zijn van de wedergeboorte en de verborgen vereniging tussen Christus en de gelovigen. Alsook de catechismusverklaring van ds. W. Verhoeks, die duidelijk het onderscheid omschrijft tussen een heenwijzing naar de Middelaar en de openbaring van de Persoon des Middelaars met name in de Zondagen 8 en 14. Scholten schreef daarop: ’Meer dan ooit in ons leven ervaren we ons smartelijk gemis, en zien we de noodzakelijkheid om de tweede Persoon te leren kennen. Dan blijft er niets anders over dan de bede: ’O Heere, verlos mij toch van mijzelf en van alles buiten U en Christus.’

Ondertussen kreeg hij gezondheidsproblemen. Behalve hartproblemen die een plaatsing van een pacemaker noodzakelijk maakten, kreeg hij last van een aandoening die het best te beschrijven is als een variant van de ziekte van Parkinson (msa). Ook zijn vrouw, Trijntje Scholten-van Zijverden, tobde veel en had een ongeneeslijke ziekte (mds), die over kon gaan in een kwaadaardige ziekte. Groot was het verdriet toen zijn geliefde vrouw en de (groot)moeder van de kinderen stierf op 3 september 2015. We hebben de rouwdienst geleid uit Psalm 119:49. In plaats dat zij beiden in Huize Winterdijk in Gouda zouden gaan wonen, had de Heere het zo geleid dat Scholten daar als weduw naar zou verblijven.

De plaatsruimte laat het niet toe om de laatste levensjaren uitvoerig te beschrijven. We willen nog wel iets citeren uit zijn laatste brief aan ons met de veelzeggende titel: ’Bijzondere voorvallen’. Scholten vermeldt hierin hoe hij de Heere smeekte om de stem van Christus, de Knecht van God de Vader te mogen horen: ’Eén woordje maar van die gezegende stem, één tekentje ter bevestiging dat het toch waar is wat ik gezien heb, die 20 ^e mei toen op zondag gepreekt werd over Zacharia 2:5: Ik zal haar wezen een vurige Muur rondom.’ Maar hij beschrijft ook dat de Heere Zijn gebed verhoorde en bevestiging gaf. Hij kende zich als een duisterling, maar de indringende oproep tot hem die in duisternis zat zonder enig lichtstraaltje, om te vertrouwen op de Naam des HEEREN en te steunen op zijn God (Jes. 50:10), was tot grote troost en bemoediging. We willen dit kort samenvatten zoals hij zijn brief beëindigde: ’O Heere, geef ontdekkend licht. Gij weet dat ik bovenstaand niet heb geschreven om mijzelf op een voetstuk te plaatsen, maar dat het gedaan is omdat ik vrees voor geheugenverlies. Vergeet nooit één van Zijn weldadigheden, vergeet ze niet; ’t is God Die ze u bewees.’

We weten dat hij niet vaak over zijn innerlijke zielsgesteldheid sprak. Het gaat bij de Heere niet om weinig of veel woorden, maar of de wortel van het nieuwe leven in Christus aanwezig is. We mogen geloven dat dit het geval was bij onze geliefde leermeester, die zelf als een onkundig kind het beste onderwijs ontving van de Leraar ter gerechtigheid. Christus leidde hem op de onstuimige zee om tot Hem in zijn radeloosheid om uitkomst te roepen: En al zijn wijsheid wordt verslonden. Doch roepende tot den HEERE in de benauwdheid die zij hadden, zo voerde Hij hen uit hun angsten (…). En dat Hij hen tot de haven hunner begeerte geleid heeft (Ps. 107:27-30). Wat een wonder om door genade in de begeerde hemelse haven geleid te worden, waar God alles en in allen is! De Heere gedenke zijn bedroefde familie en heilige de roepstem aan ons aller hart. We eindigen met de woorden die hij acht jaar geleden op die bewuste zondag in 2012 sprak: ’Ik heb jaren achter gesloten deuren gezeten, maar de Heere opende de deuren van mijn hart. God alleen de eer.’ Hij mag God nu ééuwig eren!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen