Doorbrekend geloofslicht

Geliefde lezer(s),

We mochten afgelopen rustdag wederom het grote heilsfeit herdenken van de opstanding van de Heere Jezus. Hij heeft daarin getoond dat Hij de Leeuw is uit de stam van Juda, Die dood, graf en hel overwonnen heeft.

Van dit gebeuren zelf is geen mensenkind getuige geweest. De getuigenissen van de engelen, de tastbare leugen van de wachters en de vele verschijningen van de opgestane Levensvorst zijn echter van die mate, dat alle twijfel uitgebannen moet worden.

Onze tekst neemt hierin wel een bijzondere plaats in: hier mocht het geloof doorbreken bij de discipel, dien Jezus liefhad. Het is Johannes de evangelist. Samen met Simon Petrus was hij in het vroege morgenuur naar de hof van Jozef van Arimathéa gegaan, omdat ze gehoord hadden van Maria Magdaléna dat de steen van de opening van het graf afgewenteld was.

We lezen hier dat Johannes eerst tot het graf gekomen was, maar daar niet ingeblikt had en buiten was blijven staan. Bij de afgewentelde steen. Het evangelie van Lukas zegt ons hoe het met Petrus ging: Doch Petrus opstaande, liep tot het graf, en nederbukkende, zag hij de linnen doeken liggende alleen, en ging weg, zich verwonderende bij zichzelven over hetgeen geschied was (Luk. 24:12). Van hem staat dat hij zich verwonderde. Meer niet.

U zult zeggen: Dat kan er toch zijn: Als we bij de overdenking van de rijke prediking die er van het geopende graf uitgaat, inwendig geraakt worden. Zeker, en toch er zal meer bij moeten komen. Dat zien we bij Johannes.

Wat staat er nu? Toen ging dan ook de andere discipel daarin, die eerst tot het graf gekomen was, en zag het en geloofde. Het woord ’toen’ ziet op een bepaald gebeuren. Heeft Petrus zich omgedraaid en in verwondering tegen Johannes gezegd: Kom dan toch eens? Hij zag dat in het geopende graf de doeken lagen, de zweetdoek en de andere grafdoeken. Ze waren opgerold en netjes weggelegd.

Er staat echter van Johannes: En zag het en geloofde. Wat een wonder is dat toch! Daar staan Petrus en Johannes, twee kinderen van God, die uit de macht van de vorst der duisternis waren overgebracht in het Koninkrijk van Gods eeuwige liefde. Twee mensen die de Heere zaligmakend hadden leren kennen. Ze hadden hier zoveel geloof kunnen oefenen in de gangen van Zijn diepe vernedering, maar bij Petrus bleef het bij verwondering.

Maar wat staat er over Johannes in onze tekst? Toen ging dan ook de andere discipel daarin (…), en zag het en geloofde. In die ogenblikken brak het geloofslicht bij hem door. Het mocht in één keer openvallen. God de Heilige Geest getuigde dat wat hij zag zekere panden waren van de opstanding van Jezus Christus. Dominee Dorresteijn heeft vaak gezegd: ’Als het geloof in beoefening komt, dan breekt het door alle bezwaren heen.’ Dan mag in die ogenblikken het geloofsoog in de tekenen zoveel zien.

U denkt misschien: Het is nog geen openbaring van de opgestane Levensvorst… Dat is zeker waar, geliefde lezer(s), maar er is ook een vruchtelijke bediening en daarin deelt heel de Kerk, anders kwam er niemand tot de zaligheid.

Er zal ook onderwijs liggen in de geloofsoefeningen van de heilsfeiten. Dat ziet u in deze geschiedenis: En zag het en geloofde. Dat is het ware geloof. Als het geloof in beoefening is, dan is het onmogelijk om niet te geloven. Dan mag men in de Heere van vreugde opspringen. Dan mag er geloofslicht vallen over het ledige graf; over wat er gebeurde in de hof van Jozef van Arimathéa. Dan zijn er op dat moment geen hapers. Hoe kinderlijk is dan het geloof en hoe kinderlijk is dan het vertrouwen. We mogen het dan met insluiting van onszelf geloven.

Het is Pasen geweest. De bekommerde Kerk kan er zo naar uitzien, om Christus ook te leren kennen in de kracht van Zijn opstanding. Toch kan het gebeuren dat zo’n uitziende ziel onder de prediking wordt meegenomen en dat men hetzelfde mag ervaren als wat Johannes mocht ervaren: En zag het en geloofde. Dan ziet u de tekenen in het ledige graf en dat zijn zekere tekenen. Dan mag u zien dat die tekenen voor u ten goede zijn.

In die tekenen mag men ook de vrijmaking van de Kerk des Heeren zien, al is het alleen in de vrucht. Maar als de vruchten des geloofs er zijn, dan zal er vrede komen in het hart. Dan ligt alles er - onder. Dan gevoelt men de kracht van Christus’ opstanding in de geloofs oefening die men dan heeft. O, wat een wonder is dat toch! Dan mag er zoveel licht in mee komen. Dominee Philpot schrijft ergens: Waar een beschouwend christen er soms wel tien jaar over doet om het te leren en er dan achter komt dat hij het nog niet weet, dat kan de Heere in een halve seconde aan Zijn Kerk geleerd hebben.

Het graf is een overwonnen graf. Dan is het graf in die ogenblikken een poort des hemels. Dan is het graf een plaats die geen angst meer aanjaagt, omdat alles, alles is voldaan. Als er doorbrekend geloofslicht over het geheiligde graf mag schijnen, dan mag men ook zien dat de Heere het graf geheiligd heeft voor Zijn uitverkoren Kerk. Hij heeft het graf gekocht door Zijn verdienste. Dan mag de verrekijker van het geloof voor het geloofsoog gezet worden en dan mag men een ogenblik over dood, graf en hel heen blikken.

O, geliefden, Gods kinderen moeten ook sterven, maar de dood van Gods kinderen zal een doorgang tot in het eeuwige leven mogen zijn. Van het graf, van de plaats der verschrikking, mag dan gelden: Zij zullen rusten op hun slaapsteden, een iegelijk die in zijn oprechtheid gewandeld heeft (Jes. 57:2). Welk een verlossing! De vraag voor ons allen is: Mogen we hier door genade ook wat van kennen?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen