Samuël, de laatste richter

Als Hanna kwaad was geworden, had zij kunnen antwoorden: ’U mag van mij wel wat zeggen! U kunt beter uw ontaarde zoons eens onder handen nemen, die zich het priesterambt onwaardig maken door met vreemde vrouwen om te gaan!’

Maar geen enkel hard antwoord kwam over haar lippen. Integendeel: zij beleed in een ernstig gebed te zijn geweest.

Het is meer dan vijftig jaar geleden dat er in Zeeland een man onder het gehoor van een predikant zat die ernstig gesproken had en aan de toepassing was begonnen. Vlak vóór hem zat onder de preekstoel een man die zich terdege de woorden van de preek aantrok. Hij zat wat voorovergebogen en hield zijn hand voor zijn gezicht. Er ging blijkbaar heel wat in zijn binnenste om. De dominee zag hem zitten en dacht dat hij sliep. Daarom sprak hij: ’Man, wordt toch eens wakker!’ Toen keek de man op en sprak alleen: ’Dominee, ik ben zo zenuwachtig na alles wat ik heb gehoord.’ Meteen zei de predikant: ’Amen.’ Hij kon slechts met een kort gebed eindigen, zo overhoop was hij door zijn grote vergissing.

Eli sprak daarna tot de vrouw: Ga heen in vrede, en de God Israëls zal uw bede geven, die gij van Hem gebeden hebt (vers 17). We moeten die woorden in wensende zin lezen, alsof hij sprak: De Heere geve u uw bede (kanttek. 36). Blijkbaar bemerkte de hogepriester dat zij een ernstige begeerte aan de Heere had gedaan en hij wenste haar toe dat de Heere die begeerte zou willen vervullen. Hierna vroeg Hanna of ook de hogepriester voor haar wilde bidden om verhoring van haar afgesmeekte gebed. Na dat verzoek keerde ze terug naar haar vorige plaats in de tabernakel en dan lezen we: Zij at, en haar aangezicht was haar als zodanig niet meer (vers 18).

Hoewel er in haar toestand niets veranderd was, bleek het gebed alles veranderd te hebben. Voorheen had ze bitter geweend en had ze van verdriet geen spijze tot zich genomen. Maar nadat ze gebeden had, at ze en zag er niet meer zo treurig uit. Het gebed had een dusdanige uitwerking dat ze tot haar bemoediging vast mocht geloven dat de Heere haar verzoek op Zijn tijd zou vervullen. ’Hun geeft Hij moed en krachten, Die hopend op Hem wachten’ (Ps. 31:19). Dat geloofsvertrouwen schonk haar moed en kracht, zodat ze de andere dag, na eerst tot de Heere gebeden te hebben, al vroeg in de morgen naar haar huis te Ramatháïm terugkeerde.

Het dagelijkse leven werd weer voortgezet, maar niet lang daarna we lezen we: En de HEERE gedacht aan haar (vers 19). Dat wil zeggen dat haar gebed verhoord werd en dat zij tot haar grote blijdschap in verwachting was. Wat zullen Elkana en Hanna blij zijn geweest toen zij dat bemerkten. Van een schimpende Peninna lezen we niets. Er wordt met geen woord meer over haar gesproken.

Op een dag werd er in de tent van Hanna een kind geboren en het was geen vraag of het een jongen of een meisje zou zijn. Zij had om een zoon gebeden en de Heere had haar een zoon beloofd en dus kon het niet anders of het moest een zoon worden. We lezen in vers 20: En zij baarde een zoon, en zij noemde zijn naam Samuël: Want, zeide zij, ik heb hem van den HEERE gebeden. De naam Samuël betekent: van de Heere gebeden. Een mooie, betekenisvolle naam in overeenstemming met het leven van moeder Hanna. Dankbaar erkende zij de Heere als de grote Gever.

Omdat zij de eerste jaren voor haar kind moest zorgen, maakte Elkana alleen met de andere huisgenoten en zonder Hanna, tijdens de jaarlijkse feestdagen, de reis naar de tabernakel te Silo. Ongetwijfeld heeft hij daar de Heere erkend voor de verhoring van Hanna’s gebed. Hanna kon ongeveer drie jaren niet de tabernakel bezoeken in verband met de opvoeding van haar kind. We lezen in vers 22: Doch Hanna toog niet op, maar zij zeide tot haar man: Als de jongen gespeend is, dan zal ik hem brengen, dat hij voor het aangezicht des HEEREN verschijne en blijve daar tot in eeuwigheid. De woorden: ’als de jongen gespeend is’ betekenen dat de jongen dan zo groot is dat hij geen borstvoeding meer nodig heeft. Aan ’het spenen’ was in die tijd ’een speenmaaltijd’ verbonden en we weten hoe Hagar en Ismaël tijdens de spening van Izak met de kleine jongen gespot hebben uit bittere haat (Gen. 21). Hanna’s woorden: ’en blijve daar tot in eeuwigheid’ betekenen in dit geval dat Samuël zijn hele leven in het huis des Heeren zou moeten doorbrengen. Die belofte had Hanna immers de Heere gedaan en die zou ze nakomen.

(Volgende keer D.V. 6. De jonge Samuël wordt naar de tabernakel gebracht)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen