Vermaant elkander …

Geliefde lezer(s), het leven hier op aarde is vol van moeite en verdriet. Iedereen krijgt daar op zijn of haar tijd zeker mee te maken. Het wijst ons erop wat onze diepe val in Adam teweeg heeft gebracht. In de staat der rechtheid was geen rouw, moeite en verdriet. Door de zonde is echter de dood in de wereld gekomen. We zullen allen ook eens moeten sterven, en als dat gebeurt is onze genadetijd voorbij. Als we u dan nu de vraag stellen: Kunt u, ouderen en jullie, kinderen en jeugd, de Heere ontmoeten? Hebt u reeds uw zielsbehoudenis in Christus leren zoeken, of leeft u nog voor eigen rekening, onbekeerd en onverzoend?

We vinden in onze tekst een ernstvolle vermaning, die ons allen geldt: Vermaant elkander. Dit wordt des te indringender als we hier verwezen worden naar Psalm 95:7 en 8: Heden, indien gij Zijn stem hoort. Verhardt uw harten niet. Het is dus iets wat absoluut geen uitstel kan leiden. Het is een zaak van groot belang. Het betreft onze staat voor de eeuwigheid. Ieder ogenblik kan voor ons de laatste zijn. Hebt u daar een besef van, jongeren en ouderen? Als de Heere onze adem inhoudt, dan zijn we er niet meer. Het geldt voor ons allen: Het is de mensen gezet eenmaal te sterven en daarna het oordeel. U gaat gewis verloren als u nog buiten Christus bent en hem niet in waarheid hebt leren zoeken. Uitstellen kan niet. Tot ieder mens komt de klop op zijn geweten vanuit Gods Woord, dat ons voorhoudt: Buiten Christus wordt het eeuwig omkomen. De klop van de Goddelijke wet, die getuigt: Vervloekt is een iegelijk die niet blijft in het boek der wet om dat te doen. De klop van het eeuwig Evangelie, die ons Christus voorstelt als de enige, volzalige en algenoegzame Zaligmaker, Die verloren zondaren nodigt tot Hem de toevlucht te nemen. Wat doen we? We proberen de indrukken te verdringen. O, hoe ontzettend is het om ons geweten op de mond te slaan. De heilige Bijbelschrijver brengt in dit gedeelte een voorbeeld in gedachten van het volk van Israël in de woestijn, dat zeker de He breeën, aan wie hij deze brief schreef, erg zal aangesproken hebben. Er wordt verwezen naar de opstand te Kades-Barnéa. Toen kwamen de twaalf verspieders terug uit Kanaän en werd door het volk de ongeloofstaal van de tien verspieders geloofd.

Dit voorbeeld van ongelovigheid komt nu ook tot ons. Ongeloof is de grootste zonde. U gelooft inwendig de waarachtigheid van Gods getuigenis niet, waarin de Heere u in alle welnemendheid vermaant ernst te maken met uw zaligheid; u eerlijk voorhoudende de verlorenheid in Adam en het gevaar voor eeuwig weg te zinken in de plaats van ach en wee. U gelooft de vloekspraken niet van de heilige Wet. We staan aan alle geboden schuldig van het eerste tot en met het tiende toe. Daarom rust het oordeel nu al op ons allen.

U gelooft de waarheid niet van het eeuwig Evangelie. Er is immers in Christus een weg ter ontkoming geopend voor de grootste der zondaren. Weet u wat u inwendig doet? U zoekt uw zaligheid bij uzelf; in uw deugden en plichten; uw rechtzinnige belijdenis. Hoe subtiel is de mens daarin. O, wat een verblinding toch. Het zijn de vijgenbladeren uit het paradijs, waarmee de mens vanuit zijn verontrust geweten zijn naaktheid voor God probeert te bedekken. Of dat u een verborgen grond voor de eeuwigheid hebt, die niet gegrond is op de Rotssteen Christus. Zie het in vers 12: Terwijl in u (nog) zij een boos ongelovig hart.

Weet u wat zo nodig is? Dat al deze gronden ons hier in dit leven gaan ontvallen. Dat we het leren zien als vijandschap tegen Christus. Het is daarom zo nodig dat de Heere in onze harten gaat werken; dat Hij ingrijpt in ons leven. Zijn Woord doet zijn als een hamer en een vuur, wat het stenen hart te morzel slaat en het vuur dat de zonde ontdekt en uitbrandt. Dat we wakker geschud worden uit onze geestelijke doodslaap. Dat de Heere ons krachtdadig, onwederstandelijk roept uit onze geestelijke doodstaat. Als dat gebeurt, is dat een vrucht van het eeuwig welbehagen. Het kan nooit een vrucht zijn uit ons dode, dorre en koude hart. Onze staat van nature is een staat van ongeloof en vijandschap. We willen niet bukken en buigen onder de heilsbanier van Koning Jezus. Maar we kunnen het ook niet. Deze waarheid mag niet verzwegen worden, maar mocht ons door Gods genade er eens toe brengen dit op een rechte wijze te zien. Dan gaat de hand op de mond. Het is dan alles eigen schuld.

Wat zou het een wonder zijn, als dat nu eens gebeurde. We zouden gaan beven als de stokbewaarder, omdat de Heere dan geloof geeft aan Zijn waarheid. Dan zal het getuigenis van Gods Woord zijn kracht doen op onze zielen. We worden dan weer op God gericht en de stralen van Zijn rechtvaardigheid en heiligheid zullen ons hart verwonden. Dan grijpt de wet ons ook vast, met de roep: Betaal me wat u me schuldig bent. O, wat zullen de zonden ons dan in het aangezicht vliegen. Zonden van bedrijf … zonden van nalatigheid. De zonden van mijn jeugd, toen ik het hoogste lied zong op de plaatsen der ijdelheid. Alles komt terug. Het wordt een vreselijke herbeleving. Ik zie me weer staan … Ook al zijn we uitwendig van kindse dagen bewaard gebleven voor de uitleving der zonden, naar ons inwendig bestaan kunnen we nergens bovenuit komen. Zo moeten we verloren gaan, om onze behoudenis in Christus te leren zoeken. Er kan zo op een rechte wijze een ontsluiting komen van het eeuwig Evangelie. Dan komt er ook het geloof bij dat zich richt op het grote Voorwerp des geloofs, om Christus te leren kennen als onze Verlosser en Zaligmaker.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen